Μόνοι στο χιόνι

Μόνοι στο χιόνι

Είπε ο κουφός:
"Χίλια μικρά αλεξίπτωτα
πώς πέφτουν οι νιφάδες";
Και ο τυφλός απάντησε:
"Τούτος ο ήχος τ' άνεμου
σα συμφωνία μοιάζει"...
Κι ένας μουγκός μπροστά
στα πόδια τους,
στο χιόνι χάραξε:
"Κρυώνω,
μιαν αγκαλιά"!

Μα εμείς οι δύο αρτιμελείς,
παγώσαμε,
μόνοι μες στο χιονιά...

Ενδόριστος 2011

Κάτω απ' τις λεύκες

Κάτω απ' τις λεύκες

Με σιγουριά απ' το χέρι κρατώντας
τη μοναξιά περίπατο έβγαλα
στων γρανιτένιων των λίθων τα καλντερίμια
έναν προς έναν που χρόνια σμίλευα.
Με ιδρώτα τους έστρωνα
κι οι ουλές στα χέρια μείνανε ενθύμια.
Οι λεύκες που φύτεψα κι αυτές αυξήθηκαν.
Δεντροστοιχία διπλή σχημάτισαν
κι απολαμβάνουμε τούτο το διάβα.
Στου τιμωρού του Ήλιου το μεσουράνημα
ασυλία το σκίασμα, ασπίδα στη λάβα.

Δύο φορές μονάχα παραπονέθηκε
πως ήταν πληγωμένη
απ' τα παπούτσια τα στενά
κι ακόμα μια που απόκαμε κι ένιωσε εξαντλημένη.
Μα του προσώπου της το χαμόγελο
κι η λάμψη βαθιά στα δυο της μάτια
ευχαριστώ λέει με αβρότητα σε κάθε βήμα
αφού όποιος συνοδοιπορεί καλοδεχούμενος είναι
ζημία καμιά ούτε όφελος, γιατί να νιώσει θύμα;

Όμως, ακόμα κι αυτή
κάποιες στιγμές ξέμακρα αλαργεύει
κι όσο μηκύνεται η απόσταση
όσο το κοίταγμα λοξεύει
πιο εύκολη θαρρώ πως γίνεται η θέαση
του βάθους των ρωγμών.
Γιατί είναι παράξενοι οι νόμοι της όρασης
και των ψυχών...

Ενδόριστος 2011

Ερυθρός Πικρός

Ερυθρός Πικρός

Παλαιωμένος οίκος 30 ετών
της ποικιλίας τα κάναμε Μπορντό
σε δρύινα κουρέλια.
Συνοδεύει άριστα κόκκινα κρέατα
λαβωμένα σπλάχνα
σκισμένες σάρκες με αίματα.

Παραγωγή:
Ημιαστικός Κακοποιητικός Συνεταιρισμός
Παρασκευής και Ανάπλασης Αδιεξόδων.
Επεξεργασία - Εμφιάλωση:
Αλχημική Εταιρεία Συντήρησης Τεχνασμάτων.
Αλκοόλ επί τοις εκατό:
Καθ' έξιν και υπερβολήν.
Περιέχει Θηριώδη.
Ανάλωση κατά προτίμηση:
Πριν από την ημερομηνία που αναγράφεται στο πτώμα.

Σερβίρεται σε θερμοκρασία κοιμητηρίου...

Ενδόριστος 2011

Αναστεναγμός

Αναστεναγμός

Το στεναγμό της κοινωνίας άσε να κλάψω.
Το δράμα της ζωής του αδικημένου
και της ψυχής τον όλεθρο του βολεμένου.
Του βιαστή την τάση να φιμώνει
του θύματος το αίμα που παγώνει.
Όσων ξεμείνανε στα ίδια και τα ίδια
τη μάχη που δεν έγινε και θέλει αρχίδια.
Αυτών που μίλησαν πάλι για επανάσταση
μα φόνους σκέφτονται ξανά χωρίς ανάσταση,
την εσωστρέφεια που νέκρωσε το διαβασμένο
την άγνοια που αποβλάκωσε τον κοιμισμένο.
Και τη συντήρηση που βολικά την κρίνουμε
το στόχο της γνωρίζοντας να διακρίνουμε
αφού με θράσος πρόθεση έχει να υπνώνει,
όμως κι αυτοί που ρόλο έχουν ν' αφυπνίσουν
δέκα φόρες χειρότεροι αν τους αφήσουν
τους συνανθρώπους που αγώνα κάνουν μόνοι.

Άσε με λεύτερο για όλα να πλαντάξω.
Για όσα γύρω θύμωσα κι αδυνατώ ν' αλλάξω,
για όλα αυτά που ξέρω πως χρωστώ όπως κι εσύ
και τα μπορούμε όμως έχουμε καιρό παραιτηθεί
γιατί ουτοπίες τις ονομάσαμε εφηβικές
έτσι δεν τόλμησα ούτε τώρα ούτε και χθες.

(στη Λίνα 25/12)

Ενδόριστος 2011

Χιόνια στο χωριό

Χιόνια στο χωριό

Χιόνια στο καμπαναριό

που ανέμελα σημαίνει

τι το νοιάζει το χωριό

αν ο γείτονας πεθαίνει

Ντιν-νταν-ντον

ντιν-νταν-ντον 

δεν είναι ώρα των κλαυθμών

ντιν-νταν-ντον ντον-ντιν

πολλάκις το εξαμαρτείν

Κι όλοι παν στην εκκλησιά

που 'μαθαν να προσκυνούνε

πάντα λάμπει η Παναγιά

στην απάθεια όταν ζούμε

Ντιν-νταν-ντον

ντιν-νταν-ντον

κλείσ' τα μάτια το λοιπόν

ντιν-νταν-ντον ντον ντιν

να χαρείς την εορτήν

Τέτοια νύχτα ήταν παιδιά

του Χριστού οι οπλοφόροι

ιεροεξεταστών πυρά

και φονιάδες σταυροφόροι

Ντιν-νταν-ντον

ντιν-νταν-ντον 

είναι η νύχτα των πιστών

ντιν-νταν-ντον ντον ντιν

ίδιοι οι μουτζαχεντίν

Εσταυρώθεις πριν μας πεις

κι άλλη αλήθεια καλέ μας Χριστούλη

πόσους Φαρισαίους θα βρεις

μεσ' στην εκκλησιά σου ούλη

Ντιν-νταν-ντον

ντιν-νταν-ντον 

Δία ας είχαμε αντί Χριστόν

ντιν-νταν-ντον ντον ντιν

να μας τρελάνει όλους εις την βροντήν...

Ενδόριστος 2011

Νυχτερινή οδοιπορία

Νυχτερινή οδοιπορία

Στο νυχτωμένο ουρανό πορεία χάραξαν
τα μάτια που αγκάλιαζαν τα αστέρια
μα δύσβατες στράτες τα πέλματα σπάραξαν
σε σκύρα οξύληκτα ίδια νυστέρια.

Λάβωμα η κάθε δρασκελιά στης γης το βάδισμα
οδύνη οι κύκλοι σε πανσέληνες κι ανθρώπους.
Του αργυρού σου δίσκου το αγλάισμα
σύμμαχε στείλε και σ' εμάς τους στρατοκόπους.

Με τη λαμπρή αρωγή του φέγγους να συμπράξεις
την αφεγγιά της πλανερής οδοιπορίας να νικήσω
να μου θυμίζεις πως κι εγώ όπως κι εσύ στις φάσεις
μεσ' στο σκοτάδι που με γέννησε αφού σου μοιάζω θα γυρίσω.

Ενδόριστος 2011

Που θα με βρεις

Που θα με βρεις

Πώς να με βρεις;
Τόπος το πέλαγο
που έκρυβε ο παφλασμός των κυμάτων
στις ακρογιαλιές σου.
Δρόμος ο άνεμος
που αν μάθεις να πορεύεσαι
και σε σηκώσει
δύσκολα θ' αντισταθείς
στους τόσους ασφαλέστερους προορισμούς.
Όχημα τα όνειρα
που ποτέ δεν πιστεύαμε
και η μετάβαση,
κόντρα στη στάση που πάντα επιλέγαμε.
Πώς να μ' αναγνωρίσεις;
Σημάδι κανένα...
Κι όσα υπήρξανε εύκολα τα 'σβησε
το χθεσινό ψιλόβροχο
μ' όλα τα χνάρια των πουλιών
καιρό τώρα που αποδήμησαν,
παρέα με τις θύμησες των περασμένων
που μόνο η αίγλη του χρόνου αξία τους έδωσε.
Στοιχεία αν θέλεις...
Σε ροζιασμένες ρίζες
την καταγωγή μου ψάξε να βρεις.
Τις μνήμες που χάθηκαν
απ' το βυθό ανέλκυσε
σαν αρχαίου ναυάγιου πολύτιμα ευρήματα.
Ένα ένα σχολαστικά καθάρισε
να στολίσεις του κενού μας παρόντος το μουσείο.

Στο χρόνο ψάξε με...

Ενδόριστος 2011

Η πιο κενή ώρα

Η πιο κενή ώρα

Στην πιο άδεια σου ώρα,
τη στιγμή που δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις
ούτε καν να σκεφτείς μπορείς πολλές φορές...
Στην πιο μάταιη αίσθηση
που παγωμένο αφήνει κορμί και πνεύμα,
το στόμα όταν θέλεις να μην ξανανοίξεις
και το σώμα τσουβάλι στην καρέκλα ν' αφήσεις...
Όταν οι παρέες όλες μοναξιά είναι
κι η μοναξιά ή ίδια βουβή μένει,
μα πιο βουερή από της πολιτείας τη σιωπή
που σε ξεκουφαίνει...
Σαν κυπαρίσσι στο σούρουπο
το χρώμα του χαμόγελου σκούρο όταν γίνεται
κι ούτε να λυπηθείς μπορείς
ούτε να φοβηθείς πλέον τίποτα δεν έχεις...

Αν καταφέρεις,
αυτό που απόμεινε μέσα σου σ' άλλους να δίνεις
και τι εισπράττουν να μη σ' ενδιαφέρει
γιατί να προσφέρεις τίποτα άλλο
εκτός απ' τους στίχους δεν βρίσκεις...

Τότε ναι...
Είσαι ποιητής.

Ενδόριστος 2011

Άταφοι

Άταφοι

Νύχτωσε γρήγορα και τούτος ο Δεκέμβρης
και κάθε Δεκέμβρης
μετά το θανατερό μαντάτο.
Άταφη έμεινε κι απόψε η μορφή σου.

Σκωληκόβρωτες ρίζες τα πέλματά μου
πώς ν' αντέξουν στα πετρωμένα χώματα της μοναξιάς;
Να ξαποστάσω αδύνατο
ακουμπισμένος στο σκήπτρο των αναμνήσεων.
Το αδαμάντινο στύλωμα
δύσκολο να κρατήσει το σκυθρωπό βάρος της ψυχής.

Και στάζουν άφωνα οι κραυγές
κι απ' το δικό μου άταφο κουφάρι.
Μάτια υγρά, ασύδοτα που βλέπουνε το χθες.
Ξύλινα χέρια,
κλαδιά τα δάχτυλα που λείπουν οι αφές.

Ενδόριστος 2011

Αγριοτριανταφυλλιά

Αγριοτριανταφυλλιά

Πνιγερή δόξα,
αλλοφρόνων υπηκόων αλαλαγμοί.
Εκεί,
στην αίθουσα του θρόνου
με το στέμμα μαζί
και κάθε άλλη εξουσία
παραδομένη στους σφετεριστές.

Το σκήπτρο μόνο φύλαξα αλύγιστο θεματοφύλακα.
Στύλωμα το 'βαλα στην αγριοτριανταφυλλιά
στο εύστοργο λιβάδι
της ενδορίας
και λαχταρώ την άνοιξη
το πρώτο της ρόδο να στείλω πίσω
στην εστεμμένη,
τη στάση που ανέχτηκε
ξεπλανεμένη
και κιότεψε ν' ακολουθήσει.

Πιστέ μου αξιωματικέ
τη συμβουλή σου δε θ' αποδεχτώ.
Ούτε τη θέληση έχω
ούτε την αντοχή να ανασυντάξω δυνάμεις
ούτε τιμή και δόξα σκοπό να ανακτήσω.
Το ιερό Εξκάλιμπερ καρφωμένο ας μείνει στην πέτρα.
Τις λαιμητόμους και τις αγχόνες κάψε στην πυρά.
Έλα μαζί μου αν θέλεις
λίπασμα να ρίχνεις
και να ποτίζεις τη διψασμένη αγριοτριανταφυλλιά.

Ενδόριστος 2011

Σε μισώ γιατί μου μοιάζεις

Σε μισώ γιατί μου μοιάζεις

Φανταχτερά βεγγαλικά

τα λόγια ειπωμένα

συγκίνησης ξεχείλισμα 

με λογική κανένα.

Αριστερά αισθήματα 

μα πράξεις δεξιές

και άλλες κακουργήματα

που γκρέμισαν το χθες.

Ξεμάθαμε τον έρωτα

τον πόθο δε θυμόμαστε,

άντε να καταφέρουμε 

επιτέλους να σκεφτόμαστε.

Εσύ μου μοιάζεις ή εγώ

ή είμαστε σαν τους άλλους

ίδια με μένα σ αγαπώ.

Καθρέφτη πόσο σε μισώ...

Ενδόριστος 2011

Υλοτόμοι

Υλοτόμοι

Ο ένας βαρά αδιάκοπα τον πέλεκυ

κι η κάθε σκλήθρα την παλάμη του ματώνει

ο άλλος στο ξέφωτο θωρούσα ότι ξέμεινε

όμως στην ακονόπετρα το μέτωπο ιδρώνει.

Μας πήρε ο πόνος που αργούν κι εμείς προσμένοντας

μετρούμε σαν κριτές τα πελεκούδια και τις σχίζες.

Μια τελευταία τσεκουριά απ' την αντίθετη πλευρά 

και να το τέρας που σωριάστηκε απ' τις ρίζες.

Ενδόριστος 2011

Υετός

Υετός

Μαύρισε πάλι ο καιρός...
Κι εσύ
πιστός στο που 'μαθες
πάντα
την πλάτη στον ήλιο να 'χεις
για να μπορείς
το μεγάλωμα πρώτα να βλέπεις
στη δύση
και μετά το θάνατο
των σκιών
των ίδιων σου
μέσα στο ζόφο,
έχεις αυτό καλύτερο
στο σούρουπο
για σένα
κι απ' του καλοκαιριού
ν' αντικρίζεις
το ηλιοβασίλεμα.

Θα βρέξει μάλλον...
Γιατί στο Δία
ευχές και σήμερα έστειλες
βροντές να ρίξει
κι αστροπελέκια
γύρω
στους γύρω σου,
τόσο κοντά σου όμως
που τον αχό τους
δεν τολμάς,
κλείνεις αυτιά και μάτια
και όλο πλησιάζει
του βρόντου ο κρότος.

Πρώτες στάλες βροχής...
Είπες τις λάτρεψες,
κάθαρση νόμιζες θα φέρουν
κι ακάλυπτος
στης καταιγίδας το χαμό
να βγεις προσπάθησες
με μάτια δήθεν θαρρετά
ψηλά που σήκωσες
στον ουρανό
το φως ήταν κρυμμένο
στη σκοτεινιά του σύννεφου.
Με το δικό σου κοίταγμα,
ότι κι αν δεις ασφαλισμένο.

Θεομηνία, μπόρα που δυνάμωσε...
Δεν έχεις χρόνο
βάρος και μέγεθος
να δεις
απ' το χαλάζι
να τρέξεις να κρυφτείς
δε προλαβαίνεις
ούτε βοήθεια πουθενά
μην περιμένεις
τέτοια στιγμή
ποιος να σου πει πόσο τον νοιάζει
ο παγωμένος υετός
που πέφτει γύρω σου
αν σε τρομάζει...

Ενδόριστος 2011

Κορεσμένα λιπαρά

Κορεσμένα λιπαρά

Αίολε σχοινοβάτη σ’ ατέρμονο σχοινί
επικίνδυνα ακροβατείς χωρίς ποτέ να φτάνεις
με ασφάλεια στις άκρες του
σωστά και στέρεα πακτωμένες
στο λυρισμό και τη σοφία
που μόνο για τις ανάγκες της παράστασης
αρλεκίνος ντυμένος συνδυάζεις.
Γιατί ξέρεις καλά
ότι σαν κατέβεις από ‘κει
αναγκασμένος θα ‘σαι να αντικρίσεις κατάματα την αλήθεια.

Πως δε θα ‘χεις πια να μιλάς
μήτε για πτήσεις ούτε για πτώσεις
γιατί άλλα είναι αυτά που όφειλες να δώσεις.
Παρερμηνέα ιδεών μα και αισθήσεων
ανούσιε ποιητή άστοχων στίχων.

Να δείξεις ότι ισορροπείς προσπαθείς
ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα
τυφλέ ανοιχτομάτη που χρόνια τώρα αέναα
σε πανικό βρίσκεσαι γιατί βαθειά γνωρίζεις
πως ούτε κρίση ούτε ψυχή έχεις.
Εκπληκτική όμως ικανότητα
του ιστού τα λόβια να παριστάνεις λόγια
κι άφθονο έτσι να σωρεύεις
εγωισμό στα λιποκύτταρα
χορτάτος με κορεσμένων λιπαρών σοφία
υποδυόμενος τον τροφοσυλλέκτη της γνώσης
εκπαιδευμένος καλά στην υποκριτική της σκέψης.

Μα να...
Της παχύδερμης αλαζονείας το βάρος
το σκοινί πια δεν τ’ άντεξε.
Την πτώση τώρα που γύρευες
σωριασμένος στο χώμα απόλαυσε...

Ενδόριστος 2011

Αναπάντητη κλήση

Αναπάντητη κλήση

Βρέχει...
Γυμνή στα χέρια αδύνατο να συγκρατήσεις τη μορφή
που υγρή γλιστρά.
Κάλεσμα ένωσης
για σμίξιμο που δεν ευόδωσε ούτε κι απόψε.
Πιότερο να σιωπήσεις
προσμένοντας ν’ αντέξουν οι κλωστές
της ταλάντωσής σας την τροχιά.
Χείλη κλειστά
στο ναό της καρτερίας κολώνες.
Ακουστικό που στη βάση του έμεινε.
Αναπάντητη κλήση...
Αυτιά σφαλιστά
στων σειρίνων του πάθους την πρόσκληση.
Ευχή και τάμα στους θεούς να κάμεις
μη δεις τη συντριβή στην πτώση
σα σωριαστεί κι αυτή κι εσύ
για άλλη μια φορά.
Μάτια υγρά
ερμηνευτές ταλαντούχοι αρχαίας τραγωδίας.
Έλεγος...

Ενδόριστος 2011

Περιοδεία

Περιοδεία

Για χρόνο πολύ
ακάματος σ’ αγώνα επιβίωσης
αυτό που σπάσαν άλλοι το γυαλί
προσπάθησες να το κολλήσεις.

Περιοδεία όλη σου η ζωή
μ’ αφήξεις και αναχωρήσεις
μα σα γυρνάς στην έδρα σου
τα πεπραγμένα οφείλεις να εκτιμήσεις.

Ευθύνη σου
επιταγές ακάλυπτες να εισπράξεις.
της αγοράς τις προσταγές
να κρίνεις και να πράξεις...

Το ‘κανες...
Κατάφερες οι άλλοι να σου πουν
έχεις καλή διόραση
να σε χειροκροτούν...

Ήρθε η στιγμή που γνώριζες.
Οι πελάτες σου σε κρίση
κι η αμηχανία έκδηλη
δε λέει να τους αφήσει.

Άτομο ήσουν όπως λες πάντα διορατικό.
Δύο λοιπόν και σήμερα δικές σου επιλογές...
Να κλείσεις τα υπόλοιπα μέσα στον πανικό
ή νέες ν’ ανοίξεις αγορές αγνοώντας τον καιρό.

Πάντοτε ασυμβίβαστος τη δεύτερη εκτελούσες...

Ενδόριστος 2011

Δυο έρωτες

Δυο έρωτες

Θάλασσας κύματα
μια σε φουρτούνα
κι άλλοτε σ’ απόλυτη γαλήνη
τα μαλλιά της.
Κόμη σωτήρια
που ναυαγό λυτρώνει λυμένα όταν τα ρίξει.
Ήρεμα κρατήσου επάνω τους.
Αν τα ξεριζώσεις θα σε πνίξει...

Φάροι σε πέλαγα άγνωστα
που ψάχνεις να εμπιστευτείς.
Κι αυτά σε πάνε...
Μάτια...
Λάμψης χαμόγελο
που μόνο δειλοί και άτολμοι
σε βράχια λεν πως οδηγούν.
Ίσως...

Εργάτριες σ’ ακάματο μελίσσι
ακόρεστο να σε χορτάσουνε μπορούν
τα δυο της χείλη
με άμετρες ποσότητες
νέκταρ κι ωριμασμένο μέλι.
Άφθονο να συλλέγουν
από την ίδια της γλώσσα,
εσύ σαν κάνεις να ανθοφορεί...
Μοναχός μπορείς από μια μέλισσα,
μέλι να βγάλεις,
κεντρί ή δηλητήριο...

Αρκεί μη φοβηθείς.
Το χέρι της...
Χάδι στοργής η φύση έμαθε να δίνει.
Παιδί σ’ αγκάλιασε και γέρο θα σε σώσει...
Εύκολο αν θες ενδιάμεσα
με έρωτα να σε σκοτώσει...

Δύο οι έρωτες...
Τα βέλη αχρείαστα.
Καημένε Ησίοδε,
θεογονία έγραψες,
πριν όμως δεις τα δυο της λαγόνια
θεία να λικνίζονται πάνω στο στρώμα...
Δυο οι θεοί,
θεοί οι χορευτές
κι οι δυο φτερωτοί...

Έρωτας Ζωή...
Έρωτας Θάνατος...

Ενδόριστος 2011

Μύρισε έρωτας

Μύρισε έρωτας

Μυρίζει έρωτα...
κάθε εδώδιμο και κάθε μπαχάρι
κι όσα στα σκεύη της κουζίνας σου
για τη δική μου μαγείρεψες χάρη.

Μυρίζει έρωτα...
η πλύση που άπλωσες χθες στο μπαλκόνι.
Χιτώνας σε άγαλμα της Αφροδίτης
από υφάδι ιερό το λευκό σου σεντόνι.

Μυρίζει έρωτα...
η απλή σου στιγμή μεσ’ στο σαλόνι,
μπροστά στην τι βι σε μαξιλάρια χωμένη
από τις πόρτες τ’ άρωμα στο σπίτι που απλώνει.

Μυρίζει έρωτα...
ένα σου άγγιγμα στη ζωή μου όλη.
Αιθέριες κινήσεις σου κι η ανάσα που βάρυνε
απ’ το παράθυρο τον στέλνει στην πόλη.

Μυρίζει έρωτας...
Θεέ μου, μην έρθει ποτέ η άνοιξη ξανά στη φύση,
των λουλουδιών η μυρωδιά μην το καλύψει
τo άρωμα που έρανε όλη την πλάση έχει γεμίσει...

Ενδόριστος 2011

Για μένα μιλώ

Για μένα μιλώ

Πάντα οι άλλοι για μας θα μιλούν
οι αέναες όμως βόλτες της ίδιας μας σκέψης
τις δικές μας φωνές μόνο ακούν.
Ίσως να ‘ναι αυτό απ’ τη φύση σωστό
μια κι εμείς πάντα για άλλους μιλάμε.

Μα σαν γίνουν στεντόρειες φωνές
ποιος αντέχει ν’ ακούει κραυγές.
Δική μας και των άλλων σπορά
σε νέο ελπίδας φυτώριο
η τέφρα που απέμεινε στο κρεματόριο.

Πάντα για μένα μιλώ...

Ενδόριστος 2011

Παρά φύσιν μετουσία

Παρά φύσιν μετουσία

Πρόσωπο απρόσωπο
της κόμης θέωση
και των λαγόνων
Δυνάμεις σάρκινες
ένστικτο αιώνων
ψυχής απόσταση
Κυρίαρχος
χωρίς απάντηση

Πεσμένο στα γόνατα
κάματος ή προσευχή
σε υποταγής στάση
ίχνη αναζητώντας
Σκεύους μορφή αφύσικη
κάλεσμα γης για ένωση
ένα μαζί της στο έρεβος

Κραυγής απόδραση
η υποδούλωση
του πόνου απόλαυση
τα σφραγισμένα χείλη

Ηδονικά σε παίρνω
κι όλοι
ηδονικά παιρνόμαστε...

Ενδόριστος 2011

Σακούλα στον κάδο

Σακούλα στον κάδο

Παλιά σακούλα από σούπερ μάρκετ
λίγο πριν ρίξω μέσα σε κάδο.
Από δυο τρύπες της, με ρυπαρά απονέρια,
σταλάζουν όνειρα που σήμερα πάλι με σένα θάβω.

Ισχνές, μαύρες γάτες έξω σκουπίδια έχουν αδειάσει,
δίπλα ένας σκύλος ψωραλέος, σωστό αγρίμι.
Του δήμου οι υπάλληλοι ξανά απεργούν,
ο μαχαλάς μας κι απόψε ζέχνει σαν το ψοφίμι.

Τη μύτη στα δάχτυλα κρατούν οι γειτόνοι.
Προσώπου σύσπαση, τίτλος ταμπέλας· είμαστε μόνοι...
Κάθε γωνιά κάδοι αγάπης αξόδευτης, ελπίδας φόνοι.
Πεταμένο στ’ αδέσποτα, παιδιών χαμόγελο που σε πληγώνει.

Ανάγκη υγείας δημόσιας μην την πετάξω.
Σπίτι επιστρέφω, η σακούλα τ’ απόρριμμα, το σκουπίδι εγώ...
Της μοναξιάς η σκάφη αξίες και ονείρατα ξανά θα πλύνει,
με λίγη τύχη και με προσπάθεια ίσως κάτι να γίνει...

Ώσπου στον κάδο μια και καλή να μας αδειάσουν,
στη νέα μας κλίνη...

Ενδόριστος 2011

Μαθήματα φυσικής

Μαθήματα φυσικής

Δυνάμεις άντωσης
μάζας βαρύτητα
συνισταμένη τους είναι η πτήση.
Αιώνες τώρα που μας το δίδαξε κι εμείς το μάθαμε, η ίδια η φύση.

Ποια επιστήμη ποτέ εξήγησε
ψυχής ανάταση
σάρκας ανάσταση
χωρίς δυνάμεις, χωρίς ενέργεια, κορμί και πνεύμα να ‘ναι σε στύση.

Πώς η παλάμη μου στο υπογάστριο
κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν.
Γιατί οι σταγόνες στις παρειές που κύλησαν
τα φυλλοκάρδια μου τα ραγίζουν...

Πώς η ανάσα μου βαραίνει απότομα
τα δυο σου χείλη σαν πλησιάζουν
ταξίδι στ’ άστρα γιατί πετάγεσαι
όταν τα μπράτσα μου σ’ αγκαλιάζουν...

Τι κάνει έναν άνθρωπο μετά τα πενήντα
να γράφει ποιήματα σ’ ένα μπλοκάκι
κι άλλους μικρότερους ή μεγαλύτερους
μες το ποτήρι να στάζουν φαρμάκι...

Ποιος θα μου μάθει...
Ποιο σχολείο να πάω...
Πότε θα πάρω επιτέλους πτυχίο
σ’ αυτό που νόμιζα πως χρόνια κατέχω μ’ ακόμα δεν έμαθα και γερνάω...

Ενδόριστος 2011

Αισθήσεων χρήση

Αισθήσεων χρήση

Της ακοής τα παιδευμένα όργανα
αιώνιας αλήθειας αναζήτηση
που ξεχωρίζουν όργανα
απ’ της εξαίσιας μελωδίας την ορχήστρα
κι αυτά τους ήλους που χτυπάνε τα σφυριά
κράτα ανοιχτά.

Και την αφή να εμπιστευτείς
φτάνει να βρεις
όχι τις τρύπες που στα χέρια έχουν αφήσει
μη φοβηθείς
βάλε τα δάχτυλα ακόμα πιο βαθειά
ψηλάφησε να δεις
αν έχει τρέξει αίμα και ύδωρ απ’ τη λόγχη στα πλευρά.

Τον άνεμο ρουφώντας να μυρίζεις
ζωής δοχείο τα πνευμόνια
μα οι οσμές
είναι αυτές
καλές κακές
που σ’ οδηγούν και βοηθούν να αναγνωρίζεις
της ποιότητάς της τις μικρές διαφορές.

Σήκωσ’ τα μάτια σου ψηλά
πρέπει να δεις
ο ουρανός σύννεφα έχει γεμίσει
με αποχρώσεις αιμάτινες ως πορφυρές
ο κόσμος πάντα κύκλους θα γυρίζει
γράφει ιστορία το σήμερα κι όχι το χθες.

Τη γεύση κράτα μόνο να απολαύσεις
του έρωτα το ηδονικό φιλί
μόνο αυτό δύναμη έχει να σε πείσει
πως πάνω απ’ την απόλυτη αλήθεια
είναι η χαρά μέσα στην ίδια τη ζωή.

Ενδόριστος 2011

Κεντρική Ελλάς και νήσοι

Κεντρική Ελλάς και νήσοι

Κάνουν στη σκέψη μου κατάληψη
τα ξεχασμένα σου στο σαλόνι.
Επιλογή μας η εγκατάλειψη
μουντός καιρός, μείναμε μόνοι.

Στοίβα χαρτιά, στο γραφείο μου σκόνη
φωτογραφίες ωχρές παιδιά στην Ύδρα
δίπλα σε μια παλιά κλεψύδρα
που το χρόνο μετρούσαμε και την αγάπη γερνούσαμε.

Η αγάπη ενήλικη ζητούσε τίλιο.
Δεν ήταν πως γέρασε, μονάχα κρύωνε...
Βαρύς ο χειμώνας και χιόνι στο Πήλιο
κι εμείς δεν τολμούσαμε να ψάξουμε ήλιο.

Κρυστάλλινες λόγχες παγωμένες που στάζουν
οι εραστές λαβωμένοι απ’ το χρόνο διστάζουν.
Κρυμμένοι οι ίδιοι στα χοντρά τους κασκόλ
μάταια προσπάθεια να τη ζεστάνουν μ’ ένα φλασκί βαρύ αλκοόλ.

Φτάνει μια αχτίδα στη Σαρωνίδα
καυτά μεσημέρια τα καλοκαίρια...
Κορμιά πυρωμένα, ερώτων παράνοια
χέρια ενωμένα, ψυχής διαφάνεια...

Ενδόριστος 2011

Δρόμος και προορισμός

Δρόμος και προορισμός

Ενδιαφέρον ή απορία κι απόψε πώς είμαι, πώς περνώ...
Αν εννοείς σε ρώτησα το δρόμο ή τον προορισμό.
Βλέμμα με μάτια ορθάνοικτα σα να ‘μαι ξωτικό...
Άκου λοιπόν...
Τα πάντα μέσα στη ζωή επιλογή μας είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα σου πω πως πρέπει,
αν πρέπει να εξηγείς τι θεωρείς καλά περνώ.
Γι άλλα πονά ο καθένας μας και άλλα αυτά που θέλει...
Μ’ όρεξη την κολοκυθόπιτα τη φάγαμε εν τέλει...
Σκέψου εσύ από μόνος σου κάποια φτηνά τα έχεις και τώρα.
Τα άλλα όμως τα πιο όμορφα θα 'ρθουν μετά από ώρα...

Ενδόριστος 2011

Έρωτας θυμός

Έρωτας θυμός

Έρωτες φένακες κι οι σχέσεις μας φάλτσες

κίβδηλες πλάνες πλαστογράφου κακέκτυπα

παγωμένες καρδιές με μάλλινες κάλτσες

αισθήματα κάλπικα, επικίνδυνα ψεύτικα.

Κυνηγημένε έρωτα με ματιά δολοφόνου

αρρωστημένο πάθος που χρόνια ανέχτηκα

θυμέ μου που έσπασες ακουστικά τηλεφώνου.

Πόσα να χάσω επέλεξα και πόσα να ξεχάσω...

 Έρωτα θυμέ μου... Θύμισέ μου.

Ενδόριστος 2011

Καταραμένοι

Καταραμένοι

Τι είναι δυτικός πολιτισμός που οι κρίσεις του φταιν για όλα...
Εσύ... βρε μπαγλαμά, τι ρόλο παίζεις;
Πώς εξουσία, κεφάλαιο και κακοί,
πολιτισμό και άποψη επιβάλουν και συμπεριφορές.
Έτσι λες...
Εσύ... σκεπτόμενος, καλλιεργημένος
και διανόηση και τέχνη...

Οι πρώτοι, δεν είναι δειλοί και όσα θέλουν τα τολμούν,
καμία δεν έχουν ενοχή, χειραγωγοί της μάζας...
Εσύ... ξένος απ’ το λαό,
ενοχικός και απαθής, μακριά, με επιλογή σου...
Πόσοι έχουν ευθύνη το λοιπόν...
Αυτοί, στων συμφερόντων το βωμό που κάνουν αυτά που θέλουν
ή κι όσοι δεν πράττουν σύμφωνα μ’ αυτά που λεν πως ξέρουν...

Εσύ, ηγέτη...
Φιλολαϊκής παράταξης αρχηγέ,
πολιτικά έμπειρε μ’ ευθυκρισία...
Έχεις επίγνωση της απόγνωσης;
Γνωρίζεις πόσων οράματα καταλαγιάζουν
ανάμεσα στο έδρανο και την έδρα σου...
Μη γελιόμαστε, οι δυο μιλάμε.
Ξέρεις, δεν είσαι ικανός...
Έμπορος απλά ελπίδας.
Ανέντιμα, περιμένεις στις εκλογές να ξεπουλήσεις...

Εσύ, λόγιε...
Σηκώθηκες απ’ την καρέκλα του πάνελ,
μεσολάβησαν δίλεπτες διαφημίσεις,
στη θέση σου κάθισαν ξεφωνημένες.
Μαλλιοτραβήχτηκαν.
Παιδεία...
Σωστά, σε φιλοξένησε απλά το μέσον.
Α, να σου πω... Έκαναν καλύτερα νούμερα...

Κι εσύ δάσκαλε...
Αντίκρισε το μωλωπισμένο κορμί του μαθητή,
αποσόβησε για να μην εκθέσεις
τον κοινωνικά καταξιωμένο πατέρα
λόγω πρότερου έντιμου βίου...
Αυτεπάγγελτε εισαγγελέα του κώλου...

Μητέρα! Εσύ...
Κόρες οδηγείς σε παντοτινή πορνεία,
πουλώντας ψυχή και σώμα
σε νόμιμους ή άνομους επιβήτορες
γαλουχημένες με αξίες οικογενειακής ευημερίας
στηριγμένες σε ύλη...
Μάζεψε τώρα της ύλης τα συντρίμμια...
Κόρες κι εγγόνια...

Πατέρα...
Μπρος σε άβουλο βρέφος θεόρατε γίγαντα,
τροχοπέδη αναζήτησης, φόβου γεννήτορα,
φειδωλέ χορηγέ αισθημάτων...
Σ’ αγαπώ...
Δε μου το ‘πες, μα στο λέω εγώ...
Τη δούλωση όμως διδάσκεις για ευγένεια
κοινωνίας και γιού εσύ η παθογένεια...

Για σένα, καταραμένε ποιητή...
Τόνους οπώρες θα καταναλώσω
και διαρροϊκά θα αφοδεύσω
πάνω στους αξιολογότερους στίχους
του πιο αναγνωρισμένου, καταραμένου, ποιήματός σου...
Για να σε πείσω πως, Εσύ κι Εγώ...
κουβαλάμε πάνω μας την κατάρα...

Ενδόριστος 2011

Κιβωτός της διαθήκης

Κιβωτός της διαθήκης

Σταλαξιές από αίμα
στο εσωτερικό του ναού
μέχρι τα άγια των αγίων.
Τεκμήρια και θύματα
που μόνα σβήνουν τα ίχνη της πάλης.

Γήινα σύννεφα συγκάλυψης
μουντά κι απροσπέλαστα.
Μόνο η οσμή του πτώματος
υπόνοια στέλνει ανακάλυψης.
Θάνατος που γνωρίζει να κρύβεται...

Φοβάται τον ίδιο του εαυτό
τη νέα τρέμει γέννηση.
Πώς να κρυφτεί απ’ την αλήθεια της,
αλήθεια...
Φαεινή διαύγεια αποκάλυψης...

Τοκετού σταγόνες αιμάτινες
θεμέλιο σκηνής μαρτυρίου
δόξα ανθρώπων μαρτύρων
επιγείων θεών σωτηρίων.
Νυν και αεί...

Ενδόριστος 2011

Χειμωνιάτικη εκδρομή

Χειμωνιάτικη εκδρομή

Στρώσε τα χαλιά της θαλπωρής
άναψε το τζάκι της γαλήνης
ανάγκη έγινες και είναι ν’ απορείς
δέσμιος που είμαι της δικής σου της σαγήνης.

Απάγκιο μου, ας σηκώσει κι αγέρα
χρόνια βολοδέρνω στα ρηχά.
Βάλε λίγο τσάι στην τσαγιέρα
έξω σφυρίζει κι η βροχή αγκομαχά...

Άσε τις ψιχάλες να σταλάζουν
ήλιος το άγγιγμά σου στα μαλλιά.
Πέντε αισθήσεις στη ζωή που με προστάζουν
και μια άλλη έκτη στη μοιραία σου αγκαλιά.

Χειμώνας παντού κι εκεί χιονίζει...
Δε με τρομάζει που η ανάσα λείπει
λυπάμαι αν κάποιοι αισθάνονται λύπη...
Εσύ κι εγώ, χέρι με χέρι
ταξίδι στον Άδη.
Δες... Καλοκαίρι.

Ενδόριστος 2011

11/11/11

Είπα να γράψω ένα ποίημα να ξεχωρίζει από τ’ άλλα.
Ματαιοδοξία ή παρόρμηση...
Ο μόνος στίχος που ξεπηδά είναι τ' όνομά σου.
Και ξεχωρίζει...

Ενδόριστος 2011

Οι πόρπες της Ιοκάστης

Οι πόρπες της Ιοκάστης

Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και τριάντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και σαράντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και πενήντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, πολύ αργά...

Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι καθρέφτες να σπάσεις ...
Στον επόμενο στίχο
εξ ειμάτων περόνες χρυσές ν’ αποσπάσεις...
Στον επόμενο στίχο
τις χρυσήλατες πόρπες να μπήξεις στα μάτια...
Στον επόμενο στίχο
θα ‘ναι ώρα μ’ άλλα μάτια να δεις ...
Στον επόμενο στίχο
ίσως η ώρα να είναι ευαγής...

Ενδόριστος 2011

Παλιό θρανίο

Παλιό θρανίο

Νηφάλιος,
συναινώντας στο αδιέξοδο της αδικίας
θα σας αφήσω ν’ απολαύσετε την ευημερία...
Δεν κοστίζει πολύ
αν αντέχεις ν’ ακούς τις κραυγές...

Τα οράματα να μάθεις να λες ουτοπία
κι όλα αυτά που διδάσκουν οι αιώνες
να δικάζεις μ' αδυσώπητη ορθή λογική...

Πώς δεν το ‘χες σκεφτεί...
Αν αφήσεις
το φίδι να βγάλουν άλλοι απ’ την τρύπα
αλώβητος μένεις εσύ.
Έτσι, πιο εύκολα δέχεσαι
αυτό που στο βάθος πιστεύεις
και απλά θεωρείς αναγκαίο κακό.

Βολικό...
Αποφάσεις να αφήσεις σε άλλους να παίρνουν...
Δοκιμής αποτέλεσμα ξέρεις πως έχουν...
Να επιλέξεις αυτούς
που όταν ήταν παιδιά
στα θρανία τους πάνω
ασυνείδητα λες;
αγκυλωτούς ζωγράφιζαν σταυρούς...

Ενδόριστος 2011

Ο λόγος καίει

Ο λόγος καίει

(Συμβουλαί προς ποιητάς και ουχί μόνον)

Σαν καταλάβεις πως μπορεί ο λόγος φωτιά ν’ ανάβει,
πρόσεχε...
Υπάρχουν γύρω μας πολλοί που απ’ τα πολλά αδιέξοδα
λαλούν μόνο για να ζητούν αγγούρια απ’ το μανάβη.
Τα βρέφη γελούν από ένστικτο.
Χαίρονται δε μιλούν
μονάχα μωρουδίζουν.
Με τα αγκού, το ντα και ντα
γίνεται τέτοιος χαλασμός
και η κουρασμένη τους νταντά
μ’ αυτοπαθή κατάθλιψη
ψάχνει τι ειν’ ντανταϊσμός...

Σκέψου το λόγο ποταμό
ν' αδειάζεις τις πηγές
να έχεις καθαρό κρουνό
τις στέρνες σου λευκές
να νιώθεις και τους γύρω σου
που σαν κι εσένα πνίγονται
στις ίδιες τους πληγές...
Δεν είναι τέχνη να μπορείς σ’ άλλους φωτιά να δίνεις
αν την πυρά που καίγεσαι δεν ξέρεις να τη σβήνεις.
Αν θες να λέγεσαι Άνθρωπος κατέβα απ' το καλάμι
σφαίρες μόνο για σένανε να βάζεις στη θαλάμη...

Ενδόριστος 2011

Ρόδο και ορχιδέα

Ρόδο και ορχιδέα

Μια ορχιδέα και ένα ρόδο
απ’ το ίδιο δοχείο
πίνουν με πόθο
Ριγούν τα άνθη
τα πέταλα τρέμουν
δεν ξέρουν τι έρχεται κι όμως προσμένουν...

Χυμοί κι αρώματα γύρω από βάζο
οι μόνες δυνάμεις που τους κελεύουν
Ματαιοπονούν όσοι προστάζουν
οσμές πιστεύοντας πως διχάζουν

Δείλι του Απρίλη
ανάσα που καίει
Κανείς δεν πρόσεξε
πως η ορχιδέα κλαίει
Σκύβω ν’ ακούσω τον ψίθυρό του
μα ένιωσα μόνο το στεναγμό του
Πονώ, θαρρώ έλεγε
Μάτια δεν έχω για να θαυμάσω
έστω για λίγο την ομορφιά της
Ξέρω μονάχα πως με πεθαίνει
όταν μ’ αγγίζει το άρωμά της

Τρόμαξα,
νόμισα φταίνε του ρόδου τα αγκάθια
τυφλός που έγινε και δίχως μάτια
Κάθισα δίπλα του ατέλειωτα βράδια
ως το φθινόπωρο σε μια γυάλα άδεια

Το ρόδο μαράθηκε
Πάει κι η ορχιδέα
Τι τον ετύφλωσε δεν είχα ιδέα
Μια μέλισσα που ‘ρθε και δεν τα βρήκε
με θλίψη γέλασε και μου είπε
Αλήθεια δεν ξέρεις;
Ο έρωτας ο ίδιος που τα λαβώνει
πρώτα τα μάτια τους τα τυφλώνει...

Ενδόριστος 2011

Σηκώθηκε σκόνη

Σηκώθηκε σκόνη

Χέρια πλεγμένα σε δρόμους βόρειας πόλης
πού λεφτά για καινούργιο μπουφάν...
Αγκαλιά.
Πρώτες στάλες βροχής,
λόγια πάθους σε εφήβων χείλη
δίχως ίχνος ιζήματος
να απομένει στον ηθμό της σκληρής λογικής.

Κι άνυδρος κάμπος τέλη Σεπτέμβρη,
διψασμένος...
Το νιώθεις, κλωτσώντας τις πέτρες
ξερά ήσαν όλα και σηκώθηκαν σκόνες.
Μα άγνοια...
Σαν καρπίσει δε φτάνουν σταγόνες,
ειδικά όταν όνειρα κάνεις, σε λίγο να βγουν τα σπαρτά...

Σκληρός ο έρως κι η αγροτιά
χωρίς να εκτιμήσεις...
Σε ξερικά χωράφια
ολέθριο να σπέρνεις τα υδρόφιλα φυτά...

Ενδόριστος 2011

Δίχως θέμα

Δίχως θέμα

Την Iστορία που μόνος έγραψες δεν την μελέτησες 

στάσιμος έμεινες πολλές φορές στις εξετάσεις.
Σου αρκεί αλήθεια μονάχα η αγανάκτηση
ή ήρθε στιγμή ξανά να τη διαβάσεις...
Σκισ’ το εξώφυλλο, κακό σου έκανε
με κρίση κοίταξε, τόσες σελίδες
ψυχές ανθρώπων μέσα τους, κι άλλες πατρίδες...

Καρδιά και φρόνηση, κι αν δε διστάσεις
μπροστά σου θα ξεδιπλωθούν οι γνήσιες διαστάσεις.
Έτσι, ίσως βρεις πώς να αντιδράσεις
με ποιον θα τα βάλεις...
Μ’ όσους σ’ εμπαίζουν, μ’ αυτούς που ανέχονται
ή γιατί μόνος απ’ την απάθεια δεν είχες βούληση να καταλάβεις...

Όσους για ήρωες μεσ’ τα βιβλία σου έχεις σε λόφο
αν δεις βαθύτερα δε διαφέρουν απ’ τον Αδόλφο.
Μ’ αίμα συντρόφων τους είχανε βάψει τα δυο τους χέρια
κι αφού τα ξέπλυναν, μετά μιλούσαν για περιστέρια.
Κι άλλοι από κάτω με ορθό το χέρι που ζητωκραύγαζαν
υπακοή στο σύνταγμα και όρκο πίστης για την Πατρίδα
ποτέ δεν ένιωσαν ότι η αξία τους ήταν που βέλαζαν.
Αλίμονό μας, άχραντη ας είχαν και μια ρανίδα...

Δε βγαίνει στίχος, δε βγαίνει λέξη
πατρίδες του κόσμου τι έχετε αντέξει...
Ποιοι σας τιμούν
ποιοι σας πονούν
ποιοι εκβιάζοντας σας πολεμούν;

Τάφοι και τρις κάνουν τα κράτη
και για την πείνα μιλούν οι αφράτοι...
Γουρούνια ακέφαλα στην ίδια γάστρα,
λιγδωμένα κορμιά σε πουκάμισα άσπρα,
μακριά από λαούς, κλειδωμένοι σε κάστρα,
κρύβουν τον ήλιο, κρύβουν και τα άστρα...

Τόσο το σίχαμα, τόσο το ψέμα...
Θυμός,
που γράφεις και δίχως θέμα...

Ενδόριστος 2011

Λήθη

Λήθη

Τον έρωτα απόλαυσα

μ’ όλες τις Ναϊάδες

Νύμφες του Πάνα ευειδείς

μα μπήκα σε μπελάδες

Μια Νύμφη νύφη επέλεξα

να έρθουμε σε γάμο

να ξεδιψώ στον ποταμό

με λήθαργο να γιάνω  

Με πεθερά την Έριδα

τις Χάριτες για κόρες

Ύπνο και Θάνατο αδελφό

να ξεπερνώ τις μπόρες

Ενδόριστος 2011

Κέρδη και ζημίαι

Κέρδη και ζημίαι

Με ξενύχτησα

με τους φριχτούς πόνους της κενότητας

Συνεπής στην απουσία

βιαστής στις λιγοστές επισκέψεις

μακελάρης ονείρων· 

δάσκαλος ζωγραφικής

σκίτσων με απρόσωπες φιγούρες

ξεθωριασμένες σιλουέτες άγνωστης ταυτότητας

Προσγειωμένα ενοχικά υποκείμενα

λες και ευθύνονται αυτά·

πάλι απόψε με ξέχασα

στη ζάλη του ξινόμαυρου τώρα

Πάλι απόψε μου θύμισες 

πως είναι προτιμότερη η ανέξοδη λησμονιά 

απ’ τη δαπανηρή θύμηση

Ενδόριστος 2011

Παρέλαση

Παρέλαση

Πήρα το σβώλο Φωτεινέ τον πέταξα και φύγαν 

του Ρήγα όμως τα σκυλιά ήρθαν και ξαναφύγαν

Δυο τρεις φόρες κάθε γενιά τα διώχνω και γυρνάνε

όσων ασπρίζει η κεφαλή το 'μαθαν μα γερνάνε

Κατακαημένε γέροντα πατέρα της καρδιάς

επέστρεψαν στον τόπο σου οι μέρες της σκλαβιάς

Έναν αιώνα και μισό μετά από τόσες μάχες

τα όρνια ματακάθισαν και στις δικές μας πλάτες

Το φύτρο γεροφωτεινέ δεν το χαλούν πια ξένοι

υπάρχουν και ομόφυλοι, που είναι ψηφισμένοι

Τρων' τα βλαστάρια αχόρταγοι κατάπιαν και τη ρίζα

δεν ξέρω αν στα χρόνια σου γνώριζες τι ‘ναι η μίζα

Μη βλαστημήσεις το βυζί που μου ‘δωκε το γάλα

πάρε την γκλίτσα τη βαριά και βάρα στην κεφάλα

Στα σπλάχνα νιώθω χαλασμό κι εγώ για την πατρίδα

μα χαλασμό προς εμετό με όλα αυτά που οίδα

Λυπάμαι γέρο αν σε πονώ κι από ευγένεια παύω

άσε να πω για τον ζυγό του τράχηλου, στον Κάλβο... 

Ενδόριστος 2011

Ερατώ

Ερατώ

Το ξέρω, δεν κάνω για ποιητής...
Μου το ‘πε τ’ απόβραδο η ίδια
μόλις κατάλαβε ότι δεν ένοιωσα καμιά πορνική διαστροφή στον ερχομό της.
Οι ποιητές, μου είπε, με αναγκάζουν να φτιασιδώνομαι
με δικτυωτές κάλτσες και ζαρτιέρες...
Παραπονιέμαι βέβαια πως με μπερδεύουν με την λεξιθηρία
τους νιώθω βιαστές, άτσαλους και αχόρταστους
τι να κάνω όμως...
είναι ελάχιστοι
τουλάχιστον βγάζουν στίχους.
Εσύ, συνέχισε θυμωμένη, δεν ψάχνεις καν στίχους
δεν έχεις μάθει ποτέ να κυνηγάς...

Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι το μόνο που κάνω
είναι να τους αφήνω να υπερχειλίζουν.
Αυτό που ξέρω από μικρός, της είπα
είναι πως μπορώ να ταξιδεύω στα δικά σου πέλαγα...
πίστευα πως κι εσύ αυτό ζητούσες πάντα.
Τόλμησα να ψελλίσω δυο λέξεις πατρικές:

«Δε θέλει θώπευση, θέλει διόπτευση...
με το δικό μου ανεμολόγιο, που πένα είναι ή πληκτρολόγιο.
Βρες της καρδιάς σου το βορρά πριν γίνεις ποιητών βορά».

Χαμογέλασε πιο γλυκιά
νομίζω κι ένα δάκρυ έμεινε διστακτικό.
Χωρίς ίχνος χυδαιότητας, ποθητή
τυλιγμένη σ’ ένα διπλωμένο κατάλευκο τούλι
ξυπόλυτη...
Έμεινα πίσω αποσβολωμένος απ’ την ομορφάδα της...

Το ξέρω, δεν κάνω για εραστής...
Μου το ‘πε και το δικό σου δάκρυ όταν αισθάνθηκε
πως για μένα ήταν το ίδιο σημαντικό με τους οργασμούς σου...

Ενδόριστος 2011

Όπως τότε

Όπως τότε

Μάζεψα έναν έναν

όλους τους στίχους

που βρεθήκαν στο διάβα μας

να πλέξω στεφάνι από λέξεις.

Τραγούδι 

στολίδι στα μαλλιά σου.

Ξέρω, θα γελάσει ο ουρανός

στ’ άκουσμά του.

Όπως τότε...

Έλα...

Γέλα κι εσύ, με τον ουρανό.

Ας γράψουμε μαζί το τραγούδι

υπάρχουν ακόμα οι στίχοι

πεσμένοι στη λάσπη, ναι.

Δάκρυα και σκόνη απ’ τον καιρό, βλέπεις

αλλά υπάρχουν.

Όπως τότε...

Έλα...

Γέλα σου λέω. 

Μη ντρέπεσαι

τόσα φιλιά, τόσα μυστικά

μη ντρέπεσαι, φόρεσέ το.

Σα μικρό παιδί το πρόσωπο μην κρύβεις στα χέρια.

Τι φοβάσαι... Πες μου

πες το όμως γελώντας.

Όπως τότε...

Όχι μικρή μου

δε θα κλάψω

δεν έχω δικαίωμα να κλάψω.

Θα ‘χε ασυνέπεια το τραγούδι

λέξεις ασυνάρτητες 

σε στίχους που υπάρχουν πάντα

σε καινούργια ταξίδια.

Γέλα καλή μου

χαμογέλα δίπλα του.

Όπως τότε...

Ενδόριστος 2011

Ο τσοπάνης

Ο τσοπάνης

Δυο θεατρίνοι αργόσχολοι βρήκαν ένα βοσκό.

Το βράδυ στ’ άσπρα ντύθηκαν και πήγανε στη στάνη.

Για χωρατό του πρόσταξαν βουλή απ' το θεό

να γίνει ο δόλιος βασιλιάς κι ο βασιλιάς τσοπάνης.

Τα βράδια δεν κοιμότανε

μόνο έκλεινε τα μάτια

κι ονειρευόταν στέμματα 

και πλουμιστά παλάτια.

Κάθε που ξύπναε το χωριό παντού χαμογελούσε

πολλοί ήταν που τον χλεύαζαν, κανείς που τον μισούσε.

Κρατούσε σκήπτρο ένα κλαδί και μ' όλους είχε σχέσεις

δεξιά ευχές κι αριστερά μοίραζε κι υποσχέσεις.

Παίρνει μαντάτο ο βασιλιάς

για κάποιο φανφαρόνο 

στέλνει πέντε έξι της φρουράς

βρέθηκε εμπρός στο θρόνο.

Πρώτη φορά ο άρχοντας γέλασε απ' την καρδιά του

με θάρρος σαν διηγήθηκε την ιστορία του όλη.

Για να γελά λοιπόν κι αυτός τον κράτησε κοντά του

κι έτσι εκτός απ' το χωριό γελούσε κι όλη η πόλη...

Έμεινε όσο επέτρεψαν

κι άντεξε στις συνθήκες

με νόστου άλγος γέρναγε

γύρισε στις κατσίκες.

Δυο άγγελοι απ' τον ουρανό κατέβηκαν στη στάνη

αγγέλλουν είπαν εντολή βαριά απ' τον Θεό...

"Χαμογελάω σπάνια τον τελευταίο καιρό...

και παραγγέλνω δίπλα μου τον βασιλιά τσοπάνη".

Ενδόριστος 2011

Μονομάχος

Μονομάχος

Ιδρωμένος...
Μπροστά, νηστικά τα θηρία.
Ιαχές θεατών που κραυγάζουν στο στέμμα...
Του αντίχειρα με δέος κοιτούν τη γωνία
διψασμένοι
τους βλέπεις, για των άλλων το αίμα...
Της δικής τους πληγής τις σταγόνες
διακρίνεις καλά... κι αγωνία.

Χορτασμένοι με ψωμί και θεάματα,
ναρκωμένοι στο δικό τους το ψέμα.
Πώς να νιώσουν τα δικά σου τα κλάματα
που έχεις ρίξει πριν βγεις στην αρένα...

Αν δεν ήσουν σε μάχη θα ‘χες βάλει τα γέλια.
Μη τρομάζεις... Κάντο εκεί!
Τι θα πάθεις αν αυτοί σου χρεώσουνε τρέλα
σε θηρία μπροστά έχεις βρεθεί...

Το συναίσθημα μέσα σου που τους τρομάζει
σου 'χουν μάθει θλίψη να λες...
Να θυμάσαι, παιδιά
πως λουλούδια ξεραίναμε μεσ' στα βιβλία
όταν οι άλλοι κλωτσούσαν γατιά...

Ενδόριστος 2011