Αναστεναγμός
Το στεναγμό της κοινωνίας άσε να κλάψω.
Το δράμα της ζωής του αδικημένου
και της ψυχής τον όλεθρο του βολεμένου.
Του βιαστή την τάση να φιμώνει
του θύματος το αίμα που παγώνει.
Όσων ξεμείνανε στα ίδια και τα ίδια
τη μάχη που δεν έγινε και θέλει αρχίδια.
Αυτών που μίλησαν πάλι για επανάσταση
μα φόνους σκέφτονται ξανά χωρίς ανάσταση,
την εσωστρέφεια που νέκρωσε το διαβασμένο
την άγνοια που αποβλάκωσε τον κοιμισμένο.
Και τη συντήρηση που βολικά την κρίνουμε
το στόχο της γνωρίζοντας να διακρίνουμε
αφού με θράσος πρόθεση έχει να υπνώνει,
όμως κι αυτοί που ρόλο έχουν ν' αφυπνίσουν
δέκα φόρες χειρότεροι αν τους αφήσουν
τους συνανθρώπους που αγώνα κάνουν μόνοι.
Άσε με λεύτερο για όλα να πλαντάξω.
Για όσα γύρω θύμωσα κι αδυνατώ ν' αλλάξω,
για όλα αυτά που ξέρω πως χρωστώ όπως κι εσύ
και τα μπορούμε όμως έχουμε καιρό παραιτηθεί
γιατί ουτοπίες τις ονομάσαμε εφηβικές
έτσι δεν τόλμησα ούτε τώρα ούτε και χθες.
Το δράμα της ζωής του αδικημένου
και της ψυχής τον όλεθρο του βολεμένου.
Του βιαστή την τάση να φιμώνει
του θύματος το αίμα που παγώνει.
Όσων ξεμείνανε στα ίδια και τα ίδια
τη μάχη που δεν έγινε και θέλει αρχίδια.
Αυτών που μίλησαν πάλι για επανάσταση
μα φόνους σκέφτονται ξανά χωρίς ανάσταση,
την εσωστρέφεια που νέκρωσε το διαβασμένο
την άγνοια που αποβλάκωσε τον κοιμισμένο.
Και τη συντήρηση που βολικά την κρίνουμε
το στόχο της γνωρίζοντας να διακρίνουμε
αφού με θράσος πρόθεση έχει να υπνώνει,
όμως κι αυτοί που ρόλο έχουν ν' αφυπνίσουν
δέκα φόρες χειρότεροι αν τους αφήσουν
τους συνανθρώπους που αγώνα κάνουν μόνοι.
Άσε με λεύτερο για όλα να πλαντάξω.
Για όσα γύρω θύμωσα κι αδυνατώ ν' αλλάξω,
για όλα αυτά που ξέρω πως χρωστώ όπως κι εσύ
και τα μπορούμε όμως έχουμε καιρό παραιτηθεί
γιατί ουτοπίες τις ονομάσαμε εφηβικές
έτσι δεν τόλμησα ούτε τώρα ούτε και χθες.
(στη Λίνα 25/12)
