Tο ναι και το όχι

Tο ναι και το όχι

Κάμποσες μέρες πέρασαν σιωπής
που άκουγα και έβλεπα
κι ενώ δε μίλησα
τα πάντα πρόσεχα
Ο ένας τον άλλονε να βρίζει
και να χλευάζει
Υπερηφάνεια ή στάση ευθύνης
αξιοπρέπεια ή προδοσία
Το ναι και το όχι
σωστό ή λάθος...

Όλοι σοφοί
μα όλοι φοβισμένοι
όλοι θρασείς
και όλοι τρομαγμένοι
Για να μη χάσουν τελικά
όλοι θωρακισμένοι
Κανείς να δεις δε σκέφτηκε
ελεύθερος πως είσαι μόνο
αν τα πάντα να χάσεις
δε φοβάσαι...

Ενδόριστος 21/3/2013

Εκεί στους αμμόλοφους

Εκεί στους αμμόλοφους

Εκεί στους αμμόλοφους
που όλοι θαρρούν ζωή πως δεν υπάρχει
το κάθε τι αν δεις αέναα κινείται
Είναι η διάθλαση θα πεις του ορίζοντα κι η κάψα της ερήμου
Μα εκεί στους αμμόλοφους
της γης ο τελευταίος κόκκος ταξίδια κάνει απέραντα
στον άνεμο τη μέρα

Και τη νυχτιά
εκεί στους αμμόλοφους
όταν κοιτάζεις με τις ώρες τον ουρανό
γιατί άλλο να δεις δεν έχεις
κι έτσι το βλέμμα σου αλλού δε στρέφεις
μέσα στην αίσθηση της μοναξιάς που σε κυκλώνει
των αστεριών τη βιαστική πορεία να θαυμάσεις
σ' αυτόν τον άγνωστο ουρανό

Μη προσπαθήσεις να καταλάβεις νόημα
απ' το σκοτάδι που αδιαφορεί για σένα
εκεί στους αμμόλοφους
γιατί δε νοιάζεται γι αυτή τη μίζερη ζωή σου
Με τη σοφία του
με τη σιωπή του
γνωρίζει πως τα πάντα έχουν έναν απελπισμένο
μοναχικό προορισμό

Εκεί στους αμμόλοφους
σαν ξημερώσει
με το χάραμα ξεκίνα πριν πιάσει η ζέστη
Χαμογέλα στους βεδουίνους που θα τύχουν στο δρόμο
Είναι διαβάτες
Συνέχισε δίχως να ψάχνεις συνοδοιπόρους
Δεν είναι πως δεν έχετε κοινό προορισμό
Είναι πως εκεί στους αμμόλοφους
ο καθ' ένας μας έχει δικό του βηματισμό

Ενδόριστος 2013

Παιδικός φίλος

Παιδικός φίλος

Δίπλα στην πέτρινη τη μάντρα
κάπου στο λόφο του Τσακού
απ' το παλιό το ξυλουργείο
που είχε ο πατέρας του Κοντού
μες στα νωπά τα ροκανίδια
δυο ξύλα ψάχνεις όλα κι όλα
και σου ήταν αρκετά Νικόλα
Μα ήρθα εγώ πριν από σένα
Βρήκα τα πιο όμορφα κομμένα

Αλλά δε θύμωσες...

Με κάποιες σκουριασμένες πρόκες
και δυο κοτρόνες για σφυριά
αυτά τα ξύλινα ρετάλια
γίναν τα πρώτα μας σπαθιά
Έτσι οι δυο συμμαθητές
των χρόνων του δημοτικού
γένηκαν συμπολεμιστές
μέσα στο διάβα του καιρού
Κι άλλοτε ανταγωνιστές

Όμως δε θύμωνες...

Είχες μια μπάλα το θυμάμαι
Παίζαμε στη μεγάλη αλάνα
πίσω απ' το Σινέ Αβάνα
Στο τέρμα ήτανε ο Ζώμας
επίθεση ο Πενταράκης
Θέλησα μόνο να σε φτάσω
Τι έγινε θα σε γελάσω
Κάτω στο χώμα ο Νικολάκης
σκισμένο τζιν πόδι γδαρμένο

Πάλι δεν θύμωσες...

Όταν μεγάλωσαν τ' αγόρια
αφού είχαν μείνει χρόνια χώρια
ξαναβρεθήκανε
σοβαρευτήκανε
Μα ήρθαν φορές
στο πέλαγο ξεμείναν τρομαγμένοι
ντίζα σε ταχύπλοο σπασμένη
Κι άλλες πολλές
Κάποιες που ήταν της στιγμής
που ο ένας έστησε τον άλλονε στο Tease

Μα ο Νικολής δε θύμωνε...

Και ήρθε το Τώρα
Νίκο
Κι ενώ το ξέρεις
περιθώρια δεν έχεις
ούτε κι εγώ
ούτε κι εσύ
Είναι το γιατρείο
ξέρω
και το ενοίκιο
και είσαι ιδιώτης
κι η εφορία
κι ο Παναγιώτης
Κι έτσι μας μένει μια Παρασκευή
για ένα ποτό
να κουβεντιάζουμε το τι συμβαίνει
Χωρίς ελπίδα
Σ' ένα μαγκάλι γύρω
με δηλητήριο
με φλόγα σβησμένη
Ζωντανοί νεκροί

Και δε θυμώνουμε Νίκο...

Ενδόριστος 4/3/2013

Μονοξείδιο

Μονοξείδιο

Σε είδα λεχώνα σ' ασπρισμένο δωμάτιο
με το κλάμα του γιου ν' ανασαίνεις
Τα χρόνια κυλούσαν με ένα μόνο γραμμάτιο
το μονάκριβο σπλάχνο αυτό ν' ανασταίνεις

Της ζωή σου αγώνας το βλαστάρι που φύτρωσε
όλα γύρω χειμώνας και προσμένεις ν'ανθίσει
Ροδαμίζει κι ανθεί και νομίζεις σε λύτρωσε
Ο αγρός που όλοι σπείραμε ολάκερος έχει πενθήσει

Είναι η γη μας η άγονη που τ' ατροφεί
είναι κι εμείς που τα προσφέρουμε στη γη τροφή
Χέρια ψηλά προφέσορες σοφοί
και πάλι τεκνοκτόνοι μπρος στην καταστροφή

Κλάψαμε όλοι και φωνάξαμε ντροπή
ήταν παιδιά αυτά κι εμείς μεγάλοι
μα δεν τολμήσαμε και πάλι ανατροπή
τα όνειρα τους πνίξαμε σ ένα μαγκάλι

Ενδόριστος 1/3/1013