Δυο έρωτες

Δυο έρωτες

Θάλασσας κύματα
μια σε φουρτούνα
κι άλλοτε σ’ απόλυτη γαλήνη
τα μαλλιά της.
Κόμη σωτήρια
που ναυαγό λυτρώνει λυμένα όταν τα ρίξει.
Ήρεμα κρατήσου επάνω τους.
Αν τα ξεριζώσεις θα σε πνίξει...

Φάροι σε πέλαγα άγνωστα
που ψάχνεις να εμπιστευτείς.
Κι αυτά σε πάνε...
Μάτια...
Λάμψης χαμόγελο
που μόνο δειλοί και άτολμοι
σε βράχια λεν πως οδηγούν.
Ίσως...

Εργάτριες σ’ ακάματο μελίσσι
ακόρεστο να σε χορτάσουνε μπορούν
τα δυο της χείλη
με άμετρες ποσότητες
νέκταρ κι ωριμασμένο μέλι.
Άφθονο να συλλέγουν
από την ίδια της γλώσσα,
εσύ σαν κάνεις να ανθοφορεί...
Μοναχός μπορείς από μια μέλισσα,
μέλι να βγάλεις,
κεντρί ή δηλητήριο...

Αρκεί μη φοβηθείς.
Το χέρι της...
Χάδι στοργής η φύση έμαθε να δίνει.
Παιδί σ’ αγκάλιασε και γέρο θα σε σώσει...
Εύκολο αν θες ενδιάμεσα
με έρωτα να σε σκοτώσει...

Δύο οι έρωτες...
Τα βέλη αχρείαστα.
Καημένε Ησίοδε,
θεογονία έγραψες,
πριν όμως δεις τα δυο της λαγόνια
θεία να λικνίζονται πάνω στο στρώμα...
Δυο οι θεοί,
θεοί οι χορευτές
κι οι δυο φτερωτοί...

Έρωτας Ζωή...
Έρωτας Θάνατος...

Ενδόριστος 2011