Μονομάχος
Ιδρωμένος...
Μπροστά, νηστικά τα θηρία.
Ιαχές θεατών που κραυγάζουν στο στέμμα...
Του αντίχειρα με δέος κοιτούν τη γωνία
διψασμένοι
τους βλέπεις, για των άλλων το αίμα...
Της δικής τους πληγής τις σταγόνες
διακρίνεις καλά... κι αγωνία.
Χορτασμένοι με ψωμί και θεάματα,
ναρκωμένοι στο δικό τους το ψέμα.
Πώς να νιώσουν τα δικά σου τα κλάματα
που έχεις ρίξει πριν βγεις στην αρένα...
Αν δεν ήσουν σε μάχη θα ‘χες βάλει τα γέλια.
Μη τρομάζεις... Κάντο εκεί!
Τι θα πάθεις αν αυτοί σου χρεώσουνε τρέλα
σε θηρία μπροστά έχεις βρεθεί...
Το συναίσθημα μέσα σου που τους τρομάζει
σου 'χουν μάθει θλίψη να λες...
Να θυμάσαι, παιδιά
πως λουλούδια ξεραίναμε μεσ' στα βιβλία
όταν οι άλλοι κλωτσούσαν γατιά...
