Άταφοι
Νύχτωσε γρήγορα και τούτος ο Δεκέμβρης
και κάθε Δεκέμβρης
μετά το θανατερό μαντάτο.
Άταφη έμεινε κι απόψε η μορφή σου.
Σκωληκόβρωτες ρίζες τα πέλματά μου
πώς ν' αντέξουν στα πετρωμένα χώματα της μοναξιάς;
Να ξαποστάσω αδύνατο
ακουμπισμένος στο σκήπτρο των αναμνήσεων.
Το αδαμάντινο στύλωμα
δύσκολο να κρατήσει το σκυθρωπό βάρος της ψυχής.
Και στάζουν άφωνα οι κραυγές
κι απ' το δικό μου άταφο κουφάρι.
Μάτια υγρά, ασύδοτα που βλέπουνε το χθες.
Ξύλινα χέρια,
κλαδιά τα δάχτυλα που λείπουν οι αφές.
και κάθε Δεκέμβρης
μετά το θανατερό μαντάτο.
Άταφη έμεινε κι απόψε η μορφή σου.
Σκωληκόβρωτες ρίζες τα πέλματά μου
πώς ν' αντέξουν στα πετρωμένα χώματα της μοναξιάς;
Να ξαποστάσω αδύνατο
ακουμπισμένος στο σκήπτρο των αναμνήσεων.
Το αδαμάντινο στύλωμα
δύσκολο να κρατήσει το σκυθρωπό βάρος της ψυχής.
Και στάζουν άφωνα οι κραυγές
κι απ' το δικό μου άταφο κουφάρι.
Μάτια υγρά, ασύδοτα που βλέπουνε το χθες.
Ξύλινα χέρια,
κλαδιά τα δάχτυλα που λείπουν οι αφές.
