Κάτω απ' τις λεύκες

Κάτω απ' τις λεύκες

Με σιγουριά απ' το χέρι κρατώντας
τη μοναξιά περίπατο έβγαλα
στων γρανιτένιων των λίθων τα καλντερίμια
έναν προς έναν που χρόνια σμίλευα.
Με ιδρώτα τους έστρωνα
κι οι ουλές στα χέρια μείνανε ενθύμια.
Οι λεύκες που φύτεψα κι αυτές αυξήθηκαν.
Δεντροστοιχία διπλή σχημάτισαν
κι απολαμβάνουμε τούτο το διάβα.
Στου τιμωρού του Ήλιου το μεσουράνημα
ασυλία το σκίασμα, ασπίδα στη λάβα.

Δύο φορές μονάχα παραπονέθηκε
πως ήταν πληγωμένη
απ' τα παπούτσια τα στενά
κι ακόμα μια που απόκαμε κι ένιωσε εξαντλημένη.
Μα του προσώπου της το χαμόγελο
κι η λάμψη βαθιά στα δυο της μάτια
ευχαριστώ λέει με αβρότητα σε κάθε βήμα
αφού όποιος συνοδοιπορεί καλοδεχούμενος είναι
ζημία καμιά ούτε όφελος, γιατί να νιώσει θύμα;

Όμως, ακόμα κι αυτή
κάποιες στιγμές ξέμακρα αλαργεύει
κι όσο μηκύνεται η απόσταση
όσο το κοίταγμα λοξεύει
πιο εύκολη θαρρώ πως γίνεται η θέαση
του βάθους των ρωγμών.
Γιατί είναι παράξενοι οι νόμοι της όρασης
και των ψυχών...

Ενδόριστος 2011