 |
| Το σπιτάκι του Χολαργού... 1972 |
Δύσκολο να θυμηθώ αν το ψυγείο ήταν μικρό ή το καρπούζι μεγάλο...
Αυτό που στη μνήμη μου παραμένει, είναι ότι το κατεβάζαμε βαθειά στο πηγάδι μέσα στον κουβά με το μαγκάνι και τ’ αφήναμε εκεί. Αδύνατο να ξεχάσω τον υπόκωφο ήχο και την ακαθόριστη πάντοτε ρωγμή όταν το βγάζαμε μετά από ώρες, μόλις ακουμπούσε το μαχαίρι...
Ήξερε να διαλέγει καρπούζια η μαμά. Της είχε μάθει ο πατέρας της ή κάποιος θείος. «Όταν το χτυπάς με το δάκτυλο ο ήχος να είναι μεστός, όταν το ξύνεις με το νύχι να φεύγει εύκολα η φλούδα του κι όταν τραβάς το μίσχο να ξεκολλάει εύκολα», μας έλεγε…
Δίπλα στο πηγάδι ήταν φυτεμένο χρόνια πριν γεννηθώ ένα γιασεμί…
Φαντάζομαι πως οι ρίζες του έκτος από το νερό του ποτίσματος έπαιρναν αρκετή υγρασία μπλεγμένες στις πέτρες που αποτελούσαν το εσωτερικό τοίχωμα του πηγαδιού. Ακόμα και σήμερα αισθάνομαι στις μνήμες της όσφρησης το άρωμα αυτού του γιασεμιού. Ειδικά τ’ απόβραδο. Δεν ήταν συνηθισμένη μυρωδιά, γιατί έκτος από το αγιόκλημα που συνυπήρχε λίγα μέτρα πιο δυτικά, συνηθίζαμε να καταβρέχουμε τα καλοκαιρινά απογεύματα. Το ανακάτεμα των οσμών από το γιασεμί, το αγιόκλημα, το υγρό χώμα και το βρεγμένο μάρμαρο χρόνια έχω να το νιώσω…
Δεν μπορώ και να το ξεχάσω όμως…
Το μικρό σπίτι στο Χολαργό με τον μεγάλο κήπο ήρθε στα χέρια της οικογενείας αρκετά χρόνια πριν… Ο διορισμένος στην επαρχία πατέρας αναγκάστηκε να μας κουβαλήσει σε αρκετές πόλεις μαζί του. Το σπιτάκι αυτό ήταν πάντα πηγή ασφάλειας και νοσταλγίας σ’ εμάς τα παιδιά αλλά ακόμα περισσότερο στην γεμάτη ευαισθησίες μητέρα μας. Εκεί, πρώτη φορά ένιωσα και την έλλειψή της πριν κλείσω τα τέσσερα όταν αναγκάστηκα να μείνω με τη γιαγιά για λίγες, εξαιτίας των αντιδράσεών μου, μέρες. Έκτοτε στην ουσία δεν έμεινα ποτέ μακριά της μέχρι την εφηβεία που άρχισα πλέον μόνος να τ’ αποζητώ…
Εφηβεία...
Σταθμός στη ζωή του ανθρώπου. Στη δική μου τουλάχιστον ήταν σημαντικός. Ένα ανακάτεμα δύναμης, αντίληψης, κριτικής, δικαιοσύνης, ανασφάλειας, ενοχών, θυμού κι αδρεναλίνης. Πολλές φόρες αργότερα, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πότε ακριβώς πέρασαν αυτά τα συμπτώματα. Η πραγματική απάντηση ίσως είναι «ποτέ». Απλά ατόνησαν σε κάποιο βαθμό…
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της εφηβείας η ανάγκη για εσωτερική ισορροπία μ’ έκανε να βρίσκω πάντα το αντίδοτο. Και τότε και τώρα είναι όλα αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε, να γαληνεύουμε, να ισορροπούμε. Η ανάγκη αυτή είναι που με οδηγεί να θυμάμαι πιο έντονα τις όμορφες αυτές στιγμές και να ξεχνώ όλες τις δυσάρεστες…
Ένα απ’ αυτά τα αντίδοτα ήταν η σχέση μου με το νερό και ήταν πάντα άριστη…
Νομίζω πως δεν υπήρξε μεγαλύτερη απόλαυση για την ψυχή και το σώμα μου, πριν αισθανθώ τι σημαίνει έρωτας, απ’ τις στιγμές που κολυμπούσα. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να βουτάμε για ψαροντούφεκο με τον μπαμπά. Αρκετά συχνά αν και παιδί, οι επιδόσεις μου ήταν καλύτερες από τις δικές του. Πολλές φόρες νομίζω ότι είχα πάντα την ανάγκη να τον εντυπωσιάζω θετικά σε αντίθεση με τη μητέρα μου που υπεραγαπούσα αλλά έπρεπε a priori να με αποδέχεται. Εκεί πολλές φορές κατέφευγα στον αρνητικό εντυπωσιασμό, συχνά και ανάλογα με το θυμικό της στιγμής, αρκετά ακραίο…
Δύσκολα θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν γύρω στα δεκαπέντε, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο της Μάνης ο πατέρας κατέβηκε από τη θέση του οδηγού και άφησε στα χέρια μου το τιμόνι. Δεν ήταν απλά η ικανοποίηση της οδήγησης που τόσο πολύ μου άρεσε. Άλλωστε είχα αρχίσει να «κλέβω» το αυτοκίνητο με τα κλειδιά που συχνά άφηνε στο σπίτι. Ήταν ότι με πλημμύρισε το αίσθημα της εμπιστοσύνης για κάτι που λογικά ήταν έξω από τον καιρό του. Και ο πατέρας δεν ήταν καθόλου επιπόλαιος άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι το είχε σκεφτεί αρκετά καλά. Δυο χρόνια αργότερα ανέλαβα εξ ολοκλήρου τη συντήρηση του αυτοκίνητου. Εκείνα τα χρόνια οι μηχανές εσωτερικής καύσης είχαν πολύ πιο εύκολες και όχι αυτοματοποιημένες ρυθμίσεις. Από τις βαλβίδες και τα λάδια, μέχρι και το αβάνς…
Η αρχή είχε γίνει…
Στην πορεία αναγκάστηκα πολλές φόρες να ρυθμίσω διάκενα, ν’ αλλάξω μπουζί και πλατίνες… Κάποιες άλλες είχα μικροατυχήματα…
Συχνά βρέθηκα σαστισμένος πάνω από ένα καπό να καπνίζει στη μέση της εθνικής…
Άλλοτε πάλι μποτιλιαρίστηκα δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι…
Βρέθηκα σε δρόμους που έδειχναν χωρίς προορισμό...
Φώτα τις νύχτες με τύφλωσαν κι έχασα τον προσανατολισμό...
Υπήρξαν και στιγμές δύσκολες που αναγκάστηκα ν’ αλλάξω όχημα…
Όσο κι αν με κουράζει κάποτε το ταξίδι καταφέρνω να απολαμβάνω κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής…
Ακόμα και τις στάσεις, αφού και σήμερα συνεχίζω να ταξιδεύω…
Αυτό που στη μνήμη μου παραμένει, είναι ότι το κατεβάζαμε βαθειά στο πηγάδι μέσα στον κουβά με το μαγκάνι και τ’ αφήναμε εκεί. Αδύνατο να ξεχάσω τον υπόκωφο ήχο και την ακαθόριστη πάντοτε ρωγμή όταν το βγάζαμε μετά από ώρες, μόλις ακουμπούσε το μαχαίρι...
Ήξερε να διαλέγει καρπούζια η μαμά. Της είχε μάθει ο πατέρας της ή κάποιος θείος. «Όταν το χτυπάς με το δάκτυλο ο ήχος να είναι μεστός, όταν το ξύνεις με το νύχι να φεύγει εύκολα η φλούδα του κι όταν τραβάς το μίσχο να ξεκολλάει εύκολα», μας έλεγε…
Δίπλα στο πηγάδι ήταν φυτεμένο χρόνια πριν γεννηθώ ένα γιασεμί…
Φαντάζομαι πως οι ρίζες του έκτος από το νερό του ποτίσματος έπαιρναν αρκετή υγρασία μπλεγμένες στις πέτρες που αποτελούσαν το εσωτερικό τοίχωμα του πηγαδιού. Ακόμα και σήμερα αισθάνομαι στις μνήμες της όσφρησης το άρωμα αυτού του γιασεμιού. Ειδικά τ’ απόβραδο. Δεν ήταν συνηθισμένη μυρωδιά, γιατί έκτος από το αγιόκλημα που συνυπήρχε λίγα μέτρα πιο δυτικά, συνηθίζαμε να καταβρέχουμε τα καλοκαιρινά απογεύματα. Το ανακάτεμα των οσμών από το γιασεμί, το αγιόκλημα, το υγρό χώμα και το βρεγμένο μάρμαρο χρόνια έχω να το νιώσω…
Δεν μπορώ και να το ξεχάσω όμως…
Το μικρό σπίτι στο Χολαργό με τον μεγάλο κήπο ήρθε στα χέρια της οικογενείας αρκετά χρόνια πριν… Ο διορισμένος στην επαρχία πατέρας αναγκάστηκε να μας κουβαλήσει σε αρκετές πόλεις μαζί του. Το σπιτάκι αυτό ήταν πάντα πηγή ασφάλειας και νοσταλγίας σ’ εμάς τα παιδιά αλλά ακόμα περισσότερο στην γεμάτη ευαισθησίες μητέρα μας. Εκεί, πρώτη φορά ένιωσα και την έλλειψή της πριν κλείσω τα τέσσερα όταν αναγκάστηκα να μείνω με τη γιαγιά για λίγες, εξαιτίας των αντιδράσεών μου, μέρες. Έκτοτε στην ουσία δεν έμεινα ποτέ μακριά της μέχρι την εφηβεία που άρχισα πλέον μόνος να τ’ αποζητώ…
Εφηβεία...
Σταθμός στη ζωή του ανθρώπου. Στη δική μου τουλάχιστον ήταν σημαντικός. Ένα ανακάτεμα δύναμης, αντίληψης, κριτικής, δικαιοσύνης, ανασφάλειας, ενοχών, θυμού κι αδρεναλίνης. Πολλές φόρες αργότερα, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πότε ακριβώς πέρασαν αυτά τα συμπτώματα. Η πραγματική απάντηση ίσως είναι «ποτέ». Απλά ατόνησαν σε κάποιο βαθμό…
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της εφηβείας η ανάγκη για εσωτερική ισορροπία μ’ έκανε να βρίσκω πάντα το αντίδοτο. Και τότε και τώρα είναι όλα αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε, να γαληνεύουμε, να ισορροπούμε. Η ανάγκη αυτή είναι που με οδηγεί να θυμάμαι πιο έντονα τις όμορφες αυτές στιγμές και να ξεχνώ όλες τις δυσάρεστες…
Ένα απ’ αυτά τα αντίδοτα ήταν η σχέση μου με το νερό και ήταν πάντα άριστη…
Νομίζω πως δεν υπήρξε μεγαλύτερη απόλαυση για την ψυχή και το σώμα μου, πριν αισθανθώ τι σημαίνει έρωτας, απ’ τις στιγμές που κολυμπούσα. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να βουτάμε για ψαροντούφεκο με τον μπαμπά. Αρκετά συχνά αν και παιδί, οι επιδόσεις μου ήταν καλύτερες από τις δικές του. Πολλές φόρες νομίζω ότι είχα πάντα την ανάγκη να τον εντυπωσιάζω θετικά σε αντίθεση με τη μητέρα μου που υπεραγαπούσα αλλά έπρεπε a priori να με αποδέχεται. Εκεί πολλές φορές κατέφευγα στον αρνητικό εντυπωσιασμό, συχνά και ανάλογα με το θυμικό της στιγμής, αρκετά ακραίο…
Δύσκολα θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν γύρω στα δεκαπέντε, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο της Μάνης ο πατέρας κατέβηκε από τη θέση του οδηγού και άφησε στα χέρια μου το τιμόνι. Δεν ήταν απλά η ικανοποίηση της οδήγησης που τόσο πολύ μου άρεσε. Άλλωστε είχα αρχίσει να «κλέβω» το αυτοκίνητο με τα κλειδιά που συχνά άφηνε στο σπίτι. Ήταν ότι με πλημμύρισε το αίσθημα της εμπιστοσύνης για κάτι που λογικά ήταν έξω από τον καιρό του. Και ο πατέρας δεν ήταν καθόλου επιπόλαιος άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι το είχε σκεφτεί αρκετά καλά. Δυο χρόνια αργότερα ανέλαβα εξ ολοκλήρου τη συντήρηση του αυτοκίνητου. Εκείνα τα χρόνια οι μηχανές εσωτερικής καύσης είχαν πολύ πιο εύκολες και όχι αυτοματοποιημένες ρυθμίσεις. Από τις βαλβίδες και τα λάδια, μέχρι και το αβάνς…
Η αρχή είχε γίνει…
Στην πορεία αναγκάστηκα πολλές φόρες να ρυθμίσω διάκενα, ν’ αλλάξω μπουζί και πλατίνες… Κάποιες άλλες είχα μικροατυχήματα…
Συχνά βρέθηκα σαστισμένος πάνω από ένα καπό να καπνίζει στη μέση της εθνικής…
Άλλοτε πάλι μποτιλιαρίστηκα δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι…
Βρέθηκα σε δρόμους που έδειχναν χωρίς προορισμό...
Φώτα τις νύχτες με τύφλωσαν κι έχασα τον προσανατολισμό...
Υπήρξαν και στιγμές δύσκολες που αναγκάστηκα ν’ αλλάξω όχημα…
Όσο κι αν με κουράζει κάποτε το ταξίδι καταφέρνω να απολαμβάνω κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής…
Ακόμα και τις στάσεις, αφού και σήμερα συνεχίζω να ταξιδεύω…
Ενδόριστος 2010
Μετά τα δεκάξι
 |
| Μέθεξη |
«Μέθεξη είναι η λειτουργία εκείνη που φέρνει σε επαφή το ανθρώπινο ον με τον κόσμο των ιδεών. Που συνδέει την επικράτεια των αισθητών πραγμάτων με αυτήν του επέκεινα. Όργανό της η ψυχή. Η ψυχή που έχοντας ανάμνηση του απόλυτου, της ιδέας, πραγματώνει την ύπαρξη της με τον τρόπο της ανέλιξης από το μερικό στο γενικό, από το ομοίωμα στο πρωτότυπο. Σ' αυτήν την ερωτική της κίνηση η ψυχή «παρασύρει» και τα αισθητά πράγματα τα οποία αποκτούν έτσι την τάση να προσεγγίσουν τα νοητά τους πρότυπα μετέχοντας έτσι της ουσίας τους. Αυτή η διαδικασία της προσέγγισης που δεν ολοκληρώνεται απόλυτα όμως ποτέ, η μέθεξη, είναι και ο μόνος, δύσβατος δρόμος προς την αθανασία».
Μπορεί να ακούγεται βαρύ, να φαίνεται εξωπραγματικό ή φιλοσοφική προσέγγιση, είναι όμως απόλυτα εφικτό. Είναι θέμα βιωματικών εμπειριών για ανθρώπους που το τόλμησαν. Τόσο απλό: Σαν να μπορούμε να συνταυτιζόμαστε με τις γεύσεις και τα αρώματα των καρπών που καταναλώνουμε. Όπως συντονιζόμαστε με τις αρμονίες που μας συγκινούν. Όσο η απόσταση ανάμεσα στο "δοκιμάζω" και "απολαμβάνω". Εύκολο για όλους όσους σε νεανική ηλικία το κατάφεραν. Τότε που η ψυχή είχε ακόμα τις αναμνήσεις της...
Από μικρό παιδί, ίσως για αυτό το λόγο, ένοιωθα πάντα ένα τεράστιο ανικανοποίητο για κάθε τι που δεν πληρούσε αυτήν ακριβώς την προϋπόθεση. Πορεύτηκα μια ζωή ευθύνης και δεν έχω κανένα παράπονο για τα αποτελέσματα. Μόλις όμως η συνθήκες και η ηθική, μου επέτρεψαν, επέλεξα να ακολουθήσω το δρόμο του μη συμβιβασμού. Το τίμημα μεγάλο και το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα ικανοποιητικό, ο στόχος όμως σαφής...
Όταν λοιπόν θα σας μιλώ για όνειρα, για πτήσεις, για έρωτα, για ευτελισμό των φόβων, για αντοχή στους πόνους και όλα τα άλλα, σας παρακαλώ πολύ θεωρήστε με τρελό, ρομαντικό, ουτοπιστή, υπερφίαλο, αλαζόνα ή επιδειξιομανή αλλά καταλάβετέ με...
Τουλάχιστον προσπαθήστε...
Ενδόριστος 2009
Αλήθειες, γνώση και σοφία...
Ο λόγος είναι πολύ φτωχός για να ερμηνεύσει το "λόγο".
Αν οι βαθιές αλήθειες διδάσκονταν μόνο μέσα απ’ αυτόν θα τις μαθαίναμε όλοι μέσα απ’ τα βιβλία ή την προφορική διδαχή. Ούτε καν η γνώση και πολύ περισσότερο η πίστη, δεν έχουν από μόνες τους αυτή την ικανότητα. Τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από όλα τα προηγούμενα, τις εμπειρίες, τα ερεθίσματα και κυρίως τις συναισθήσεις μας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ο σοφός δάσκαλος, μέσα ή έξω από εμάς τους ίδιους, για να αφυπνίσει τη συναισθηματική αντίληψη.
Πόσες φορές διαβάζοντας ένα αξιόλογο βιβλίο είπες: "Μα αυτά τα ξέρω κι εγώ αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω"... Μη νομίζεις πως δε γνωρίζεις. Γεννήθηκες γεμάτος αρχέγονη γνώση, μνήμες και σοφία. Ξεπέρασε το φόβο, τον εφησυχασμό και την αδιαφορία που σου κλείνουν τα μάτια. Με θάρρος και ενδιαφέρον βούτα στης αλήθειες της ζωής κι αφέσου αυτές θα σου θυμίσουν ότι ξέρεις να κολυμπάς.
Θα καταλάβεις ότι μπορείς να ενεργείς με την ψυχή όταν καταφέρεις στον προορισμό να φτάνεις πριν ξεκινήσεις. Γιατί αυτή είναι η διάφορα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Με το σώμα ταξιδεύεις πουθενά με καθυστέρηση ενώ με το πνεύμα παντού στη στιγμή... Γιατί η ύλη είναι ατελής, ενώ το πνεύμα εκ φύσεως τέλειο.
Την τελειότητα λοιπόν αν αναζητάς θα την πετύχεις χωρίς αγώνα και αγωνία, μέσα όμως από την δική σου στιγμιαία απόφαση να γίνεις σοφός.
Η διαφορά ανάμεσα στον ανόητο και το σοφό, δεν είναι πως ο ένας κάνει πάντα λάθη και ο άλλος πάντα το σωστό. Είναι ότι ο πρώτος δε μαθαίνει ούτε από τα ίδια του λάθη ενώ ο δεύτερος αναζητά και διδάσκεται διαρκώς απ’ την ορθότητα. Μα ακόμα κι αν μάθεις από τα λάθη το μόνο ίσως που θα καταφέρεις είναι να μην τα επαναλάβεις... Σου φτάνει;
Διδάξου εκτιμώντας τα "δίδακτρα" απ’ αυτούς που σ’ ωφελούν. Και μάθε να εκτιμάς σωστά:
Κάποιον για την ειλικρίνειά του. Μην περιμένεις να ακούσεις στρογγυλεμένες τις αλήθειες του.
Κάποιον για την αντίληψή του. Μην προσπαθήσεις να τον ξεγελάσεις, θα σε καταλάβει.
Κάποιον για το θάρρος του. Μην απαιτείς να σε χαϊδεύει διαρκώς στην πλάτη.
Κάποιον για τις ευαίσθητες κεραίες του. Πρόσεξε γιατί θα καταλάβει τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία σου.
Κάποιον για την κρίση του. Υπολόγισε σοβαρά τις συμβουλές του. Κερδισμένος θα βγεις.
Κάποιον για τη σοφία του. Μάθε να ενεργείς με το πνεύμα.
Κάποιον για τα συναισθήματά του. Αναθεώρησε την έννοια της αγάπης...
Νιώσε την αγάπη των γύρω σου. Είναι περισσότερη και περισσότεροι απ' όσους νομίζεις...
Στη θεωρία τα καταφέρνουμε πάντα καλύτερα από την πράξη. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι όμως, κατανόησέ τους λοιπόν αν εισπράττεις λιγότερα απ' αυτά που θα 'θελες. Άλλωστε κανείς δεν πράττει πάντοτε σύμφωνα μ' αυτά που εμείς θα θέλαμε και μας αρέσουν. Ούτε κι εμείς όμως θέλουμε και μας αρέσουν πάντα τα ίδια. Μην κρίνεις εύκολα λοιπόν τα αισθήματα από τις πράξεις.
Ο μωρός βλέπει τις πράξεις των άλλων και αντιγράφει συμπεριφορές. Ο σοφός κρίνει τις προθέσεις τους και αισθάνεται.
Αν είσαι καλοπροαίρετος την ελάχιστη προσφορά, το ενδιαφέρον και το γλυκό χαμόγελο, πρέπει να το ερμηνεύεις σαν αγάπη. Μόνο ο ανόητος κι ο αλαζόνας δε μπορεί να ξεχωρίσει τους κόλακες και τους συμφεροντολόγους. Όλοι οι άλλοι με αυτά τα χαρακτηριστικά αγαπούν...
Η ανασφάλεια κι η θυματοποίηση φέρνει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. O μεμψίμοιρος και το θύμα δε διεκδικούν την αγάπη, εκνευρίζουν και προκαλούν οίκτο. Στις χρόνιες περιπτώσεις μάλιστα κουράζουν και επιφέρουν την αδιαφορία των άλλων.
Δες την αγάπη που υπάρχει μέσα σου. Είναι περισσότερη απ' όση εσύ και οι γύρω σου σε κάνουν να πιστεύεις...
Μη νιώθεις ενοχές γιατί δε μπορείς να ανταποκρίνεσαι πάντα σ’ αυτά που σου ζητούν ή σε αυτά που νομίζεις εσύ πως οι άλλοι χρειάζονται. Μυθοποιείς έτσι την αγάπη και την κάνεις ηρωική πράξη και απόμακρη. Η αγάπη είναι απλή, εύκολη και δίνει χαρά. Δε θέλει συγχώρεση ούτε θυσίες, κατανόηση θέλει και ενδιαφέρον. Συγχωρεί όποιος είναι πληγωμένος ενώ στην ουσία θα 'θελε να εκδικηθεί και θυσιάζεται το θύμα.
Αν δίνεις συνεχώς «τόπο στην οργή ξεχνώντας» δε θα σου δοθεί ευκαιρία να διδάξεις και να διδαχτείς. Και η αγάπη διδάσκεται. Μίλα με τους άλλους άφοβα για τα «θέλω» σου, για αυτά που δε σου αρέσουν και αυτά που θα σε κάνουν να χαίρεσαι και να μπορείς ν' αγαπάς...
Ο φόβος είναι ο φονιάς της αγάπης και πατέρας όλων των αρνητικών συναισθημάτων και συμπεριφορών. Μην προσπαθείς να γιατρέψεις τον πόνο που θεωρείς σαν αιτία, άφησέ τον να σε δυναμώσει... Το φόβο σου τον ίδιο πολέμησε.
Επούλωσε τις πληγές σου και συμφιλιώσου με τον πόνο που είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Μάθε να διαχωρίζεις καλά με λογική και συναίσθημα τις έννοιες πόνος και πληγή. Είναι εντελώς αδύνατο ν' αγαπάς πληγωμένος. Νιώθεις θύμα της ίδιας της αγάπης, προσπαθείς να απεξαρτηθείς χωρίς αποτέλεσμα από τη φυσική σου ανάγκη γι' αυτήν και καταφέρνεις μόνο να αδιαφορείς.
Αντέδρασε στην τάση που έχουμε όλοι με το σύγχρονο τρόπο ζωής να αδιαφορούμε. Δείξε το ενδιαφέρον γύρω σου και εκδήλωσε τα συναισθήματα που έχεις μάθει να κρύβεις. Είναι πολυτιμότερα απ' τη θυσία και την προσφορά, ειδικά όταν αυτές συχνά καταντούν τροχοπέδη της αγάπης.
Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία και όχι το μίσος. Το μίσος είναι το αντίθετο του πάθους. Σκέψου, πρόσεξέ το και αναθεώρησε αυτά που μέχρι χθες πίστευες για την αγάπη, το μίσος, τη φιλία και την έχθρα...
Mην αγαπάς τους εχθρούς σου. Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Εχθρούς έχουν μόνο οι αθεράπευτα πληγωμένοι, οι αλαζόνες ή όσοι πάσχουν από μανία καταδίωξης.
Η εκτίμηση, η έλξη, ο πόθος ή κι η αποστροφή ως χαρακτηριστικά που με διαφορετικούς συνδυασμούς και μεγέθη καθορίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι αισθήματα που παράγονται από τους άλλους κι εμείς απλά τα προσλαμβάνουμε ή αντίστοιχα τα εκπέμπουμε. Η αγάπη όμως όπως η χαρά, η γαλήνη και η ευτυχία είναι εσωτερικά μας συναισθήματα και τα ρήματα που προκύπτουν από αυτά δεν έχουν αντικείμενο. Βγάλε λοιπόν το «σε» (ακόμα και το «με») μπροστά από το «αγαπώ». Είναι κοντά στην αλήθεια αλλά ατελής η διατύπωση «αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπάς και τους άλλους». Το ορθό είναι «αν δεν έχεις αγάπη κι εσωτερική χαρά δε μπορείς ν' αγαπάς». Όταν έχουμε την αγάπη μέσα μας, μας πλημμυρίζει και δεν έχει κατεύθυνση... Αντωνυμίες έχει μόνο ο έρωτας.
Μη μπερδεύεις τον έρωτα με την αγάπη αν δεν καταφέρεις να βγάλεις τις αντωνυμίες από μέσα. Όταν αποφασίσεις να εκπαιδεύσεις αυτό το κομμάτι της αγάπης θα βιώσεις πολύ αλλόκοτα, συναρπαστικά και εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που νιώθουν οι πολλοί. Τότε, βάστα γερά, κατανόησε και παράβλεψε τις λοιδορίες, τον αρνητισμό και τον φθόνο όσων δε μπόρεσαν ή δε θέλησαν. Να θυμάσαι πως ο φθόνος δεν έχει αιτία πάντα την κακία. Συχνότερα είναι προϊόν θλίψης.
Εκπαιδεύσου με λογικούς τρόπους στο να καλλιεργείς και να κατανοείς τα δικά σου και των άλλων τα συναισθήματα. Κυρίαρχα αυτό της αγάπης...
Ξέχασε όλους τους μελοδραματικούς στίχους των εμπορικών τραγουδιών και κυρίως τον ανεκδιήγητο ύμνο της αγάπης του «απόστολου Σαούλ» (α' Κορινθίους ιγ') όπου από τα πολλά «ου» μπορείς να μάθεις τι ΔΕΝ είναι αγάπη...
Κάπου πήρε το αυτί μου ένα διάλογο... “Γιατί κάποιοι τρομάζουν όταν γνωρίζουν ανθρώπους που τους δίνουν αγάπη” ξεκινούσε, “αυτός που αγαπάει ράβει και δεν ξηλώνει τα φτερά του άλλου”. Κάπως έτσι συνέχιζε...
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Δε θα ξαναγαπήσω γιατί θα πονέσω! Θαρρείς και πονά η αγάπη. Οι τραγουδοποιοί επιμένουν μόνο για να κάνουν σουξέ. Η μη αγάπη των άλλων μας πονά και το ξέρουμε καλά. Ίσως το Εγώ μας που επιβάλει να μας αγαπούν όπως εμείς θα θέλαμε. Ίσως ο παραλογισμός που δε μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως ο καθ' ένας μπορεί να ενεργεί διαφορετικά και να δίνει μόνο απ' αυτά που έχει. Ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις έναν ψυχρό άνθρωπο τρυφερό, όμως μπορεί να αγαπάει. Ούτε έναν τσιγκούνη γενναιόδωρο. Κι αυτός αγαπάει.
Εμείς όμως, μπορούμε να αγαπάμε; Αυτόν τον ψυχρό, τον τσιγκούνη, τον εγωιστή ή ότι άλλο χειρότερο ή καλύτερο;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν αγαπάμε ότι δε μας ικανοποιεί. Και γνωρίζουμε καλά πως ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ιδανικός και ΤΙΠΟΤΑ δεν ικανοποιεί.
Σα φίλο ίσως τον ανεχόμαστε. Όμως η ανοχή δεν είναι αγάπη. Δε δένουμε τη ζωή μας μαζί του, είναι και γι αυτόν πιο εύκολο να προσποιηθεί ή να ελέγξει προσωρινά τις αδυναμίες του. Όποιος νομίζει ότι αδικώ τη φιλία του θα τον παρακαλέσω να μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη του 30 μέρες. Προσοχή! Να μοιραστεί...
Σαν ερωτικό σύντροφο; Μα εκεί είναι όλο το μυστικό των πόνων μας. Γιατί αντιμετωπίζουμε τον ερώτα ακριβώς όπως αυτό που ονομάζουμε φιλία... Ανεχόμαστε… Είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά… Θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο μας… Αφού αυτός δεν είναι ιδανικός γιατί να είμαστε εμείς... Σκέψη κοινής λογικής.
Μονό που ο έρωτας δεν έχει ούτε ανοχή ούτε συμβιβασμό γιατί τότε δεν είναι έρωτας...
Κι όταν καταλάβουμε πως αυτό που πρόκειται να νοιώσουμε είναι δυνατό; Πανικός! Πώς θα κατέβω από τόσο ψηλά; Έκτος αν καταφέρω να κρατήσω μια lite σχέση με lite συναισθήματα... Σκέψη κοινής λογικής.
Η επιθυμία δεδομένη. Να πετάξουμε! Οι επιλογές δύο...
Καθόμαστε σε flight simulator (εξομοιωτή πτήσης) και δείχνουμε τα συναισθήματά μας στέλνοντας τραγουδάκια στο ιντερνέτ απ' το youtube... Πλησιάζουμε τους άλλους με την ασφάλεια της εικονικής πραγματικότητας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο... Επικοινωνούμε με εξομοιώσεις διάλογου και νιώθουμε μέσω εξομοιωτών συναισθημάτων...
Ή εξοικειωνόμαστε με τον πόνο, ευτελίζουμε το φόβο του ίδιου μας πόνου, ελέγχουμε τις δικές μας συμπεριφορές κι αρχίζουμε να πετάμε! Ξεκινάμε από τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος. Απ' αυτά που μας πλήγωσαν και πρώτα απ' αυτά που εμείς πληγώσαμε τους άλλους, κυρίως όμως εμάς τους ίδιους. Κάνεις δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα πληγωθούμε αύριο ξανά. Μπορούμε όμως να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σιγουριά ότι θα αντέξουμε... Κι αγαπάμε!
Τελικά δε θέλει παιδική ψυχή, σύνεση και ωριμότητα θέλει... Ο Δαίδαλος γνώριζε. Ο Ίκαρος την πάτησε.
Ευχαριστώ όσους με το πρόσταγμα “άνοιξε τα φτερά σου και πέτα” κι άλλα μεγάλα λόγια μ' έμαθαν αναγκαστικά να προσγειώνομαι εν μέσω θυέλλης και όχι σε flight simulator. Εκεί παίρνει το χειροκρότημα ο ικανός πιλότος.
Έτσι τολμώ να πετώ…
Αλήθειες, γνώση και σοφία...
Αν οι βαθιές αλήθειες διδάσκονταν μόνο μέσα απ’ αυτόν θα τις μαθαίναμε όλοι μέσα απ’ τα βιβλία ή την προφορική διδαχή. Ούτε καν η γνώση και πολύ περισσότερο η πίστη, δεν έχουν από μόνες τους αυτή την ικανότητα. Τον αντιλαμβανόμαστε μέσα από όλα τα προηγούμενα, τις εμπειρίες, τα ερεθίσματα και κυρίως τις συναισθήσεις μας.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ο σοφός δάσκαλος, μέσα ή έξω από εμάς τους ίδιους, για να αφυπνίσει τη συναισθηματική αντίληψη.
Πόσες φορές διαβάζοντας ένα αξιόλογο βιβλίο είπες: "Μα αυτά τα ξέρω κι εγώ αλλά δεν μπορώ να τα εκφράσω"... Μη νομίζεις πως δε γνωρίζεις. Γεννήθηκες γεμάτος αρχέγονη γνώση, μνήμες και σοφία. Ξεπέρασε το φόβο, τον εφησυχασμό και την αδιαφορία που σου κλείνουν τα μάτια. Με θάρρος και ενδιαφέρον βούτα στης αλήθειες της ζωής κι αφέσου αυτές θα σου θυμίσουν ότι ξέρεις να κολυμπάς.
Θα καταλάβεις ότι μπορείς να ενεργείς με την ψυχή όταν καταφέρεις στον προορισμό να φτάνεις πριν ξεκινήσεις. Γιατί αυτή είναι η διάφορα ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα. Με το σώμα ταξιδεύεις πουθενά με καθυστέρηση ενώ με το πνεύμα παντού στη στιγμή... Γιατί η ύλη είναι ατελής, ενώ το πνεύμα εκ φύσεως τέλειο.
Την τελειότητα λοιπόν αν αναζητάς θα την πετύχεις χωρίς αγώνα και αγωνία, μέσα όμως από την δική σου στιγμιαία απόφαση να γίνεις σοφός.
Η διαφορά ανάμεσα στον ανόητο και το σοφό, δεν είναι πως ο ένας κάνει πάντα λάθη και ο άλλος πάντα το σωστό. Είναι ότι ο πρώτος δε μαθαίνει ούτε από τα ίδια του λάθη ενώ ο δεύτερος αναζητά και διδάσκεται διαρκώς απ’ την ορθότητα. Μα ακόμα κι αν μάθεις από τα λάθη το μόνο ίσως που θα καταφέρεις είναι να μην τα επαναλάβεις... Σου φτάνει;
Διδάξου εκτιμώντας τα "δίδακτρα" απ’ αυτούς που σ’ ωφελούν. Και μάθε να εκτιμάς σωστά:
Κάποιον για την ειλικρίνειά του. Μην περιμένεις να ακούσεις στρογγυλεμένες τις αλήθειες του.
Κάποιον για την αντίληψή του. Μην προσπαθήσεις να τον ξεγελάσεις, θα σε καταλάβει.
Κάποιον για το θάρρος του. Μην απαιτείς να σε χαϊδεύει διαρκώς στην πλάτη.
Κάποιον για τις ευαίσθητες κεραίες του. Πρόσεξε γιατί θα καταλάβει τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία σου.
Κάποιον για την κρίση του. Υπολόγισε σοβαρά τις συμβουλές του. Κερδισμένος θα βγεις.
Κάποιον για τη σοφία του. Μάθε να ενεργείς με το πνεύμα.
Κάποιον για τα συναισθήματά του. Αναθεώρησε την έννοια της αγάπης...
Ενδόριστος 2011
Η "απλή" αγάπη...
Στη θεωρία τα καταφέρνουμε πάντα καλύτερα από την πράξη. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι όμως, κατανόησέ τους λοιπόν αν εισπράττεις λιγότερα απ' αυτά που θα 'θελες. Άλλωστε κανείς δεν πράττει πάντοτε σύμφωνα μ' αυτά που εμείς θα θέλαμε και μας αρέσουν. Ούτε κι εμείς όμως θέλουμε και μας αρέσουν πάντα τα ίδια. Μην κρίνεις εύκολα λοιπόν τα αισθήματα από τις πράξεις.
Ο μωρός βλέπει τις πράξεις των άλλων και αντιγράφει συμπεριφορές. Ο σοφός κρίνει τις προθέσεις τους και αισθάνεται.
Αν είσαι καλοπροαίρετος την ελάχιστη προσφορά, το ενδιαφέρον και το γλυκό χαμόγελο, πρέπει να το ερμηνεύεις σαν αγάπη. Μόνο ο ανόητος κι ο αλαζόνας δε μπορεί να ξεχωρίσει τους κόλακες και τους συμφεροντολόγους. Όλοι οι άλλοι με αυτά τα χαρακτηριστικά αγαπούν...
Η ανασφάλεια κι η θυματοποίηση φέρνει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. O μεμψίμοιρος και το θύμα δε διεκδικούν την αγάπη, εκνευρίζουν και προκαλούν οίκτο. Στις χρόνιες περιπτώσεις μάλιστα κουράζουν και επιφέρουν την αδιαφορία των άλλων.
Δες την αγάπη που υπάρχει μέσα σου. Είναι περισσότερη απ' όση εσύ και οι γύρω σου σε κάνουν να πιστεύεις...
Μη νιώθεις ενοχές γιατί δε μπορείς να ανταποκρίνεσαι πάντα σ’ αυτά που σου ζητούν ή σε αυτά που νομίζεις εσύ πως οι άλλοι χρειάζονται. Μυθοποιείς έτσι την αγάπη και την κάνεις ηρωική πράξη και απόμακρη. Η αγάπη είναι απλή, εύκολη και δίνει χαρά. Δε θέλει συγχώρεση ούτε θυσίες, κατανόηση θέλει και ενδιαφέρον. Συγχωρεί όποιος είναι πληγωμένος ενώ στην ουσία θα 'θελε να εκδικηθεί και θυσιάζεται το θύμα.
Αν δίνεις συνεχώς «τόπο στην οργή ξεχνώντας» δε θα σου δοθεί ευκαιρία να διδάξεις και να διδαχτείς. Και η αγάπη διδάσκεται. Μίλα με τους άλλους άφοβα για τα «θέλω» σου, για αυτά που δε σου αρέσουν και αυτά που θα σε κάνουν να χαίρεσαι και να μπορείς ν' αγαπάς...
Ο φόβος είναι ο φονιάς της αγάπης και πατέρας όλων των αρνητικών συναισθημάτων και συμπεριφορών. Μην προσπαθείς να γιατρέψεις τον πόνο που θεωρείς σαν αιτία, άφησέ τον να σε δυναμώσει... Το φόβο σου τον ίδιο πολέμησε.
Επούλωσε τις πληγές σου και συμφιλιώσου με τον πόνο που είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Μάθε να διαχωρίζεις καλά με λογική και συναίσθημα τις έννοιες πόνος και πληγή. Είναι εντελώς αδύνατο ν' αγαπάς πληγωμένος. Νιώθεις θύμα της ίδιας της αγάπης, προσπαθείς να απεξαρτηθείς χωρίς αποτέλεσμα από τη φυσική σου ανάγκη γι' αυτήν και καταφέρνεις μόνο να αδιαφορείς.
Αντέδρασε στην τάση που έχουμε όλοι με το σύγχρονο τρόπο ζωής να αδιαφορούμε. Δείξε το ενδιαφέρον γύρω σου και εκδήλωσε τα συναισθήματα που έχεις μάθει να κρύβεις. Είναι πολυτιμότερα απ' τη θυσία και την προσφορά, ειδικά όταν αυτές συχνά καταντούν τροχοπέδη της αγάπης.
Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία και όχι το μίσος. Το μίσος είναι το αντίθετο του πάθους. Σκέψου, πρόσεξέ το και αναθεώρησε αυτά που μέχρι χθες πίστευες για την αγάπη, το μίσος, τη φιλία και την έχθρα...
Mην αγαπάς τους εχθρούς σου. Όταν αγαπάς πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Εχθρούς έχουν μόνο οι αθεράπευτα πληγωμένοι, οι αλαζόνες ή όσοι πάσχουν από μανία καταδίωξης.
Η εκτίμηση, η έλξη, ο πόθος ή κι η αποστροφή ως χαρακτηριστικά που με διαφορετικούς συνδυασμούς και μεγέθη καθορίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι αισθήματα που παράγονται από τους άλλους κι εμείς απλά τα προσλαμβάνουμε ή αντίστοιχα τα εκπέμπουμε. Η αγάπη όμως όπως η χαρά, η γαλήνη και η ευτυχία είναι εσωτερικά μας συναισθήματα και τα ρήματα που προκύπτουν από αυτά δεν έχουν αντικείμενο. Βγάλε λοιπόν το «σε» (ακόμα και το «με») μπροστά από το «αγαπώ». Είναι κοντά στην αλήθεια αλλά ατελής η διατύπωση «αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δε μπορείς να αγαπάς και τους άλλους». Το ορθό είναι «αν δεν έχεις αγάπη κι εσωτερική χαρά δε μπορείς ν' αγαπάς». Όταν έχουμε την αγάπη μέσα μας, μας πλημμυρίζει και δεν έχει κατεύθυνση... Αντωνυμίες έχει μόνο ο έρωτας.
Μη μπερδεύεις τον έρωτα με την αγάπη αν δεν καταφέρεις να βγάλεις τις αντωνυμίες από μέσα. Όταν αποφασίσεις να εκπαιδεύσεις αυτό το κομμάτι της αγάπης θα βιώσεις πολύ αλλόκοτα, συναρπαστικά και εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που νιώθουν οι πολλοί. Τότε, βάστα γερά, κατανόησε και παράβλεψε τις λοιδορίες, τον αρνητισμό και τον φθόνο όσων δε μπόρεσαν ή δε θέλησαν. Να θυμάσαι πως ο φθόνος δεν έχει αιτία πάντα την κακία. Συχνότερα είναι προϊόν θλίψης.
Εκπαιδεύσου με λογικούς τρόπους στο να καλλιεργείς και να κατανοείς τα δικά σου και των άλλων τα συναισθήματα. Κυρίαρχα αυτό της αγάπης...
Ξέχασε όλους τους μελοδραματικούς στίχους των εμπορικών τραγουδιών και κυρίως τον ανεκδιήγητο ύμνο της αγάπης του «απόστολου Σαούλ» (α' Κορινθίους ιγ') όπου από τα πολλά «ου» μπορείς να μάθεις τι ΔΕΝ είναι αγάπη...
Ενδόριστος 2011
Flight simulator...
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Δε θα ξαναγαπήσω γιατί θα πονέσω! Θαρρείς και πονά η αγάπη. Οι τραγουδοποιοί επιμένουν μόνο για να κάνουν σουξέ. Η μη αγάπη των άλλων μας πονά και το ξέρουμε καλά. Ίσως το Εγώ μας που επιβάλει να μας αγαπούν όπως εμείς θα θέλαμε. Ίσως ο παραλογισμός που δε μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως ο καθ' ένας μπορεί να ενεργεί διαφορετικά και να δίνει μόνο απ' αυτά που έχει. Ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις έναν ψυχρό άνθρωπο τρυφερό, όμως μπορεί να αγαπάει. Ούτε έναν τσιγκούνη γενναιόδωρο. Κι αυτός αγαπάει.
Εμείς όμως, μπορούμε να αγαπάμε; Αυτόν τον ψυχρό, τον τσιγκούνη, τον εγωιστή ή ότι άλλο χειρότερο ή καλύτερο;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν αγαπάμε ότι δε μας ικανοποιεί. Και γνωρίζουμε καλά πως ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ιδανικός και ΤΙΠΟΤΑ δεν ικανοποιεί.
Σα φίλο ίσως τον ανεχόμαστε. Όμως η ανοχή δεν είναι αγάπη. Δε δένουμε τη ζωή μας μαζί του, είναι και γι αυτόν πιο εύκολο να προσποιηθεί ή να ελέγξει προσωρινά τις αδυναμίες του. Όποιος νομίζει ότι αδικώ τη φιλία του θα τον παρακαλέσω να μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη του 30 μέρες. Προσοχή! Να μοιραστεί...
Σαν ερωτικό σύντροφο; Μα εκεί είναι όλο το μυστικό των πόνων μας. Γιατί αντιμετωπίζουμε τον ερώτα ακριβώς όπως αυτό που ονομάζουμε φιλία... Ανεχόμαστε… Είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά… Θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο μας… Αφού αυτός δεν είναι ιδανικός γιατί να είμαστε εμείς... Σκέψη κοινής λογικής.
Μονό που ο έρωτας δεν έχει ούτε ανοχή ούτε συμβιβασμό γιατί τότε δεν είναι έρωτας...
Κι όταν καταλάβουμε πως αυτό που πρόκειται να νοιώσουμε είναι δυνατό; Πανικός! Πώς θα κατέβω από τόσο ψηλά; Έκτος αν καταφέρω να κρατήσω μια lite σχέση με lite συναισθήματα... Σκέψη κοινής λογικής.
Η επιθυμία δεδομένη. Να πετάξουμε! Οι επιλογές δύο...
Καθόμαστε σε flight simulator (εξομοιωτή πτήσης) και δείχνουμε τα συναισθήματά μας στέλνοντας τραγουδάκια στο ιντερνέτ απ' το youtube... Πλησιάζουμε τους άλλους με την ασφάλεια της εικονικής πραγματικότητας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο... Επικοινωνούμε με εξομοιώσεις διάλογου και νιώθουμε μέσω εξομοιωτών συναισθημάτων...
Ή εξοικειωνόμαστε με τον πόνο, ευτελίζουμε το φόβο του ίδιου μας πόνου, ελέγχουμε τις δικές μας συμπεριφορές κι αρχίζουμε να πετάμε! Ξεκινάμε από τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος. Απ' αυτά που μας πλήγωσαν και πρώτα απ' αυτά που εμείς πληγώσαμε τους άλλους, κυρίως όμως εμάς τους ίδιους. Κάνεις δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα πληγωθούμε αύριο ξανά. Μπορούμε όμως να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σιγουριά ότι θα αντέξουμε... Κι αγαπάμε!
Τελικά δε θέλει παιδική ψυχή, σύνεση και ωριμότητα θέλει... Ο Δαίδαλος γνώριζε. Ο Ίκαρος την πάτησε.
Ευχαριστώ όσους με το πρόσταγμα “άνοιξε τα φτερά σου και πέτα” κι άλλα μεγάλα λόγια μ' έμαθαν αναγκαστικά να προσγειώνομαι εν μέσω θυέλλης και όχι σε flight simulator. Εκεί παίρνει το χειροκρότημα ο ικανός πιλότος.
Έτσι τολμώ να πετώ…
Ενδόριστος 2009
