Η ψεύτρα καρδερίνα

Η ψεύτρα καρδερίνα

Ενός παπαγάλου του 'λαχε
μες στο κλουβί να γεννηθεί.
Πες πως δεν μπόρεσε
πες πως δε θέλησε, ποτέ δεν άνοιξε να βγει.

Κάποτε φέρανε στο διπλανό μια καρδερίνα
που πιάστηκε σε ξόβεργα.
Λαλούσε όμορφα, φτερούγιζε όμορφα
κι αυτός την κοίταζε περίεργα.

-Από που είσαι εσύ;
-Από παντού... Με 'πιασαν στο λιβάδι.
-Λιβάδι; Και πού είναι αυτό;
-Εκεί, έξω... Αν θες θα βγούμε ένα βράδυ...

-Κι είναι μεγάλο το λιβάδι;
-Ναι είναι... Πολύ.
-Πόσο πολύ, τόσο; Ανοίγοντας τα δυο φτερά.
-Όχι... Είναι μεγάλο πιο πολύ.
-Πες μου πόσο, τόοοσο;
Και στου κλουβιού τις άκρες τις βέργες έδειξε.
-Όχι, είναι πιο μεγάλο...
Η καρδερίνα απάντησε... Kαι δάκρυσε.

-Πες μου πως είναι πιο μεγάλο κι απ' το δωμάτιο.
Ειρωνικά μόρφασε και γύρω κοίταξε.
Απέραντος ο τοίχος...
-Ναι, ακόμα πιο μεγάλο...
Είπε ξανά πιο αυστηρή στον παπαγάλο.
-Λοιπόν, είσαι μια ψεύτρα!
Φώναξε με θυμωμένο ύφος.

Δεν ξαναμίλησαν...

Ούτε την είδε στο κλουβί την άλλη μέρα.
Ποτέ δεν έμαθε το τι απέγινε.
Αν άνοιξε και βγήκε στον αέρα
ή αν παγωμένη, ασάλευτη
στο δάπεδο της φυλακής της έμεινε.

Ενδόριστος 2012