Κορεσμένα λιπαρά

Κορεσμένα λιπαρά

Αίολε σχοινοβάτη σ’ ατέρμονο σχοινί
επικίνδυνα ακροβατείς χωρίς ποτέ να φτάνεις
με ασφάλεια στις άκρες του
σωστά και στέρεα πακτωμένες
στο λυρισμό και τη σοφία
που μόνο για τις ανάγκες της παράστασης
αρλεκίνος ντυμένος συνδυάζεις.
Γιατί ξέρεις καλά
ότι σαν κατέβεις από ‘κει
αναγκασμένος θα ‘σαι να αντικρίσεις κατάματα την αλήθεια.

Πως δε θα ‘χεις πια να μιλάς
μήτε για πτήσεις ούτε για πτώσεις
γιατί άλλα είναι αυτά που όφειλες να δώσεις.
Παρερμηνέα ιδεών μα και αισθήσεων
ανούσιε ποιητή άστοχων στίχων.

Να δείξεις ότι ισορροπείς προσπαθείς
ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα
τυφλέ ανοιχτομάτη που χρόνια τώρα αέναα
σε πανικό βρίσκεσαι γιατί βαθειά γνωρίζεις
πως ούτε κρίση ούτε ψυχή έχεις.
Εκπληκτική όμως ικανότητα
του ιστού τα λόβια να παριστάνεις λόγια
κι άφθονο έτσι να σωρεύεις
εγωισμό στα λιποκύτταρα
χορτάτος με κορεσμένων λιπαρών σοφία
υποδυόμενος τον τροφοσυλλέκτη της γνώσης
εκπαιδευμένος καλά στην υποκριτική της σκέψης.

Μα να...
Της παχύδερμης αλαζονείας το βάρος
το σκοινί πια δεν τ’ άντεξε.
Την πτώση τώρα που γύρευες
σωριασμένος στο χώμα απόλαυσε...

Ενδόριστος 2011

Αναπάντητη κλήση

Αναπάντητη κλήση

Βρέχει...
Γυμνή στα χέρια αδύνατο να συγκρατήσεις τη μορφή
που υγρή γλιστρά.
Κάλεσμα ένωσης
για σμίξιμο που δεν ευόδωσε ούτε κι απόψε.
Πιότερο να σιωπήσεις
προσμένοντας ν’ αντέξουν οι κλωστές
της ταλάντωσής σας την τροχιά.
Χείλη κλειστά
στο ναό της καρτερίας κολώνες.
Ακουστικό που στη βάση του έμεινε.
Αναπάντητη κλήση...
Αυτιά σφαλιστά
στων σειρίνων του πάθους την πρόσκληση.
Ευχή και τάμα στους θεούς να κάμεις
μη δεις τη συντριβή στην πτώση
σα σωριαστεί κι αυτή κι εσύ
για άλλη μια φορά.
Μάτια υγρά
ερμηνευτές ταλαντούχοι αρχαίας τραγωδίας.
Έλεγος...

Ενδόριστος 2011

Περιοδεία

Περιοδεία

Για χρόνο πολύ
ακάματος σ’ αγώνα επιβίωσης
αυτό που σπάσαν άλλοι το γυαλί
προσπάθησες να το κολλήσεις.

Περιοδεία όλη σου η ζωή
μ’ αφήξεις και αναχωρήσεις
μα σα γυρνάς στην έδρα σου
τα πεπραγμένα οφείλεις να εκτιμήσεις.

Ευθύνη σου
επιταγές ακάλυπτες να εισπράξεις.
της αγοράς τις προσταγές
να κρίνεις και να πράξεις...

Το ‘κανες...
Κατάφερες οι άλλοι να σου πουν
έχεις καλή διόραση
να σε χειροκροτούν...

Ήρθε η στιγμή που γνώριζες.
Οι πελάτες σου σε κρίση
κι η αμηχανία έκδηλη
δε λέει να τους αφήσει.

Άτομο ήσουν όπως λες πάντα διορατικό.
Δύο λοιπόν και σήμερα δικές σου επιλογές...
Να κλείσεις τα υπόλοιπα μέσα στον πανικό
ή νέες ν’ ανοίξεις αγορές αγνοώντας τον καιρό.

Πάντοτε ασυμβίβαστος τη δεύτερη εκτελούσες...

Ενδόριστος 2011

Δυο έρωτες

Δυο έρωτες

Θάλασσας κύματα
μια σε φουρτούνα
κι άλλοτε σ’ απόλυτη γαλήνη
τα μαλλιά της.
Κόμη σωτήρια
που ναυαγό λυτρώνει λυμένα όταν τα ρίξει.
Ήρεμα κρατήσου επάνω τους.
Αν τα ξεριζώσεις θα σε πνίξει...

Φάροι σε πέλαγα άγνωστα
που ψάχνεις να εμπιστευτείς.
Κι αυτά σε πάνε...
Μάτια...
Λάμψης χαμόγελο
που μόνο δειλοί και άτολμοι
σε βράχια λεν πως οδηγούν.
Ίσως...

Εργάτριες σ’ ακάματο μελίσσι
ακόρεστο να σε χορτάσουνε μπορούν
τα δυο της χείλη
με άμετρες ποσότητες
νέκταρ κι ωριμασμένο μέλι.
Άφθονο να συλλέγουν
από την ίδια της γλώσσα,
εσύ σαν κάνεις να ανθοφορεί...
Μοναχός μπορείς από μια μέλισσα,
μέλι να βγάλεις,
κεντρί ή δηλητήριο...

Αρκεί μη φοβηθείς.
Το χέρι της...
Χάδι στοργής η φύση έμαθε να δίνει.
Παιδί σ’ αγκάλιασε και γέρο θα σε σώσει...
Εύκολο αν θες ενδιάμεσα
με έρωτα να σε σκοτώσει...

Δύο οι έρωτες...
Τα βέλη αχρείαστα.
Καημένε Ησίοδε,
θεογονία έγραψες,
πριν όμως δεις τα δυο της λαγόνια
θεία να λικνίζονται πάνω στο στρώμα...
Δυο οι θεοί,
θεοί οι χορευτές
κι οι δυο φτερωτοί...

Έρωτας Ζωή...
Έρωτας Θάνατος...

Ενδόριστος 2011

Μύρισε έρωτας

Μύρισε έρωτας

Μυρίζει έρωτα...
κάθε εδώδιμο και κάθε μπαχάρι
κι όσα στα σκεύη της κουζίνας σου
για τη δική μου μαγείρεψες χάρη.

Μυρίζει έρωτα...
η πλύση που άπλωσες χθες στο μπαλκόνι.
Χιτώνας σε άγαλμα της Αφροδίτης
από υφάδι ιερό το λευκό σου σεντόνι.

Μυρίζει έρωτα...
η απλή σου στιγμή μεσ’ στο σαλόνι,
μπροστά στην τι βι σε μαξιλάρια χωμένη
από τις πόρτες τ’ άρωμα στο σπίτι που απλώνει.

Μυρίζει έρωτα...
ένα σου άγγιγμα στη ζωή μου όλη.
Αιθέριες κινήσεις σου κι η ανάσα που βάρυνε
απ’ το παράθυρο τον στέλνει στην πόλη.

Μυρίζει έρωτας...
Θεέ μου, μην έρθει ποτέ η άνοιξη ξανά στη φύση,
των λουλουδιών η μυρωδιά μην το καλύψει
τo άρωμα που έρανε όλη την πλάση έχει γεμίσει...

Ενδόριστος 2011

Για μένα μιλώ

Για μένα μιλώ

Πάντα οι άλλοι για μας θα μιλούν
οι αέναες όμως βόλτες της ίδιας μας σκέψης
τις δικές μας φωνές μόνο ακούν.
Ίσως να ‘ναι αυτό απ’ τη φύση σωστό
μια κι εμείς πάντα για άλλους μιλάμε.

Μα σαν γίνουν στεντόρειες φωνές
ποιος αντέχει ν’ ακούει κραυγές.
Δική μας και των άλλων σπορά
σε νέο ελπίδας φυτώριο
η τέφρα που απέμεινε στο κρεματόριο.

Πάντα για μένα μιλώ...

Ενδόριστος 2011

Παρά φύσιν μετουσία

Παρά φύσιν μετουσία

Πρόσωπο απρόσωπο
της κόμης θέωση
και των λαγόνων
Δυνάμεις σάρκινες
ένστικτο αιώνων
ψυχής απόσταση
Κυρίαρχος
χωρίς απάντηση

Πεσμένο στα γόνατα
κάματος ή προσευχή
σε υποταγής στάση
ίχνη αναζητώντας
Σκεύους μορφή αφύσικη
κάλεσμα γης για ένωση
ένα μαζί της στο έρεβος

Κραυγής απόδραση
η υποδούλωση
του πόνου απόλαυση
τα σφραγισμένα χείλη

Ηδονικά σε παίρνω
κι όλοι
ηδονικά παιρνόμαστε...

Ενδόριστος 2011

Σακούλα στον κάδο

Σακούλα στον κάδο

Παλιά σακούλα από σούπερ μάρκετ
λίγο πριν ρίξω μέσα σε κάδο.
Από δυο τρύπες της, με ρυπαρά απονέρια,
σταλάζουν όνειρα που σήμερα πάλι με σένα θάβω.

Ισχνές, μαύρες γάτες έξω σκουπίδια έχουν αδειάσει,
δίπλα ένας σκύλος ψωραλέος, σωστό αγρίμι.
Του δήμου οι υπάλληλοι ξανά απεργούν,
ο μαχαλάς μας κι απόψε ζέχνει σαν το ψοφίμι.

Τη μύτη στα δάχτυλα κρατούν οι γειτόνοι.
Προσώπου σύσπαση, τίτλος ταμπέλας· είμαστε μόνοι...
Κάθε γωνιά κάδοι αγάπης αξόδευτης, ελπίδας φόνοι.
Πεταμένο στ’ αδέσποτα, παιδιών χαμόγελο που σε πληγώνει.

Ανάγκη υγείας δημόσιας μην την πετάξω.
Σπίτι επιστρέφω, η σακούλα τ’ απόρριμμα, το σκουπίδι εγώ...
Της μοναξιάς η σκάφη αξίες και ονείρατα ξανά θα πλύνει,
με λίγη τύχη και με προσπάθεια ίσως κάτι να γίνει...

Ώσπου στον κάδο μια και καλή να μας αδειάσουν,
στη νέα μας κλίνη...

Ενδόριστος 2011

Μαθήματα φυσικής

Μαθήματα φυσικής

Δυνάμεις άντωσης
μάζας βαρύτητα
συνισταμένη τους είναι η πτήση.
Αιώνες τώρα που μας το δίδαξε κι εμείς το μάθαμε, η ίδια η φύση.

Ποια επιστήμη ποτέ εξήγησε
ψυχής ανάταση
σάρκας ανάσταση
χωρίς δυνάμεις, χωρίς ενέργεια, κορμί και πνεύμα να ‘ναι σε στύση.

Πώς η παλάμη μου στο υπογάστριο
κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν.
Γιατί οι σταγόνες στις παρειές που κύλησαν
τα φυλλοκάρδια μου τα ραγίζουν...

Πώς η ανάσα μου βαραίνει απότομα
τα δυο σου χείλη σαν πλησιάζουν
ταξίδι στ’ άστρα γιατί πετάγεσαι
όταν τα μπράτσα μου σ’ αγκαλιάζουν...

Τι κάνει έναν άνθρωπο μετά τα πενήντα
να γράφει ποιήματα σ’ ένα μπλοκάκι
κι άλλους μικρότερους ή μεγαλύτερους
μες το ποτήρι να στάζουν φαρμάκι...

Ποιος θα μου μάθει...
Ποιο σχολείο να πάω...
Πότε θα πάρω επιτέλους πτυχίο
σ’ αυτό που νόμιζα πως χρόνια κατέχω μ’ ακόμα δεν έμαθα και γερνάω...

Ενδόριστος 2011

Αισθήσεων χρήση

Αισθήσεων χρήση

Της ακοής τα παιδευμένα όργανα
αιώνιας αλήθειας αναζήτηση
που ξεχωρίζουν όργανα
απ’ της εξαίσιας μελωδίας την ορχήστρα
κι αυτά τους ήλους που χτυπάνε τα σφυριά
κράτα ανοιχτά.

Και την αφή να εμπιστευτείς
φτάνει να βρεις
όχι τις τρύπες που στα χέρια έχουν αφήσει
μη φοβηθείς
βάλε τα δάχτυλα ακόμα πιο βαθειά
ψηλάφησε να δεις
αν έχει τρέξει αίμα και ύδωρ απ’ τη λόγχη στα πλευρά.

Τον άνεμο ρουφώντας να μυρίζεις
ζωής δοχείο τα πνευμόνια
μα οι οσμές
είναι αυτές
καλές κακές
που σ’ οδηγούν και βοηθούν να αναγνωρίζεις
της ποιότητάς της τις μικρές διαφορές.

Σήκωσ’ τα μάτια σου ψηλά
πρέπει να δεις
ο ουρανός σύννεφα έχει γεμίσει
με αποχρώσεις αιμάτινες ως πορφυρές
ο κόσμος πάντα κύκλους θα γυρίζει
γράφει ιστορία το σήμερα κι όχι το χθες.

Τη γεύση κράτα μόνο να απολαύσεις
του έρωτα το ηδονικό φιλί
μόνο αυτό δύναμη έχει να σε πείσει
πως πάνω απ’ την απόλυτη αλήθεια
είναι η χαρά μέσα στην ίδια τη ζωή.

Ενδόριστος 2011

Κεντρική Ελλάς και νήσοι

Κεντρική Ελλάς και νήσοι

Κάνουν στη σκέψη μου κατάληψη
τα ξεχασμένα σου στο σαλόνι.
Επιλογή μας η εγκατάλειψη
μουντός καιρός, μείναμε μόνοι.

Στοίβα χαρτιά, στο γραφείο μου σκόνη
φωτογραφίες ωχρές παιδιά στην Ύδρα
δίπλα σε μια παλιά κλεψύδρα
που το χρόνο μετρούσαμε και την αγάπη γερνούσαμε.

Η αγάπη ενήλικη ζητούσε τίλιο.
Δεν ήταν πως γέρασε, μονάχα κρύωνε...
Βαρύς ο χειμώνας και χιόνι στο Πήλιο
κι εμείς δεν τολμούσαμε να ψάξουμε ήλιο.

Κρυστάλλινες λόγχες παγωμένες που στάζουν
οι εραστές λαβωμένοι απ’ το χρόνο διστάζουν.
Κρυμμένοι οι ίδιοι στα χοντρά τους κασκόλ
μάταια προσπάθεια να τη ζεστάνουν μ’ ένα φλασκί βαρύ αλκοόλ.

Φτάνει μια αχτίδα στη Σαρωνίδα
καυτά μεσημέρια τα καλοκαίρια...
Κορμιά πυρωμένα, ερώτων παράνοια
χέρια ενωμένα, ψυχής διαφάνεια...

Ενδόριστος 2011

Δρόμος και προορισμός

Δρόμος και προορισμός

Ενδιαφέρον ή απορία κι απόψε πώς είμαι, πώς περνώ...
Αν εννοείς σε ρώτησα το δρόμο ή τον προορισμό.
Βλέμμα με μάτια ορθάνοικτα σα να ‘μαι ξωτικό...
Άκου λοιπόν...
Τα πάντα μέσα στη ζωή επιλογή μας είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα σου πω πως πρέπει,
αν πρέπει να εξηγείς τι θεωρείς καλά περνώ.
Γι άλλα πονά ο καθένας μας και άλλα αυτά που θέλει...
Μ’ όρεξη την κολοκυθόπιτα τη φάγαμε εν τέλει...
Σκέψου εσύ από μόνος σου κάποια φτηνά τα έχεις και τώρα.
Τα άλλα όμως τα πιο όμορφα θα 'ρθουν μετά από ώρα...

Ενδόριστος 2011

Έρωτας θυμός

Έρωτας θυμός

Έρωτες φένακες κι οι σχέσεις μας φάλτσες

κίβδηλες πλάνες πλαστογράφου κακέκτυπα

παγωμένες καρδιές με μάλλινες κάλτσες

αισθήματα κάλπικα, επικίνδυνα ψεύτικα.

Κυνηγημένε έρωτα με ματιά δολοφόνου

αρρωστημένο πάθος που χρόνια ανέχτηκα

θυμέ μου που έσπασες ακουστικά τηλεφώνου.

Πόσα να χάσω επέλεξα και πόσα να ξεχάσω...

 Έρωτα θυμέ μου... Θύμισέ μου.

Ενδόριστος 2011

Καταραμένοι

Καταραμένοι

Τι είναι δυτικός πολιτισμός που οι κρίσεις του φταιν για όλα...
Εσύ... βρε μπαγλαμά, τι ρόλο παίζεις;
Πώς εξουσία, κεφάλαιο και κακοί,
πολιτισμό και άποψη επιβάλουν και συμπεριφορές.
Έτσι λες...
Εσύ... σκεπτόμενος, καλλιεργημένος
και διανόηση και τέχνη...

Οι πρώτοι, δεν είναι δειλοί και όσα θέλουν τα τολμούν,
καμία δεν έχουν ενοχή, χειραγωγοί της μάζας...
Εσύ... ξένος απ’ το λαό,
ενοχικός και απαθής, μακριά, με επιλογή σου...
Πόσοι έχουν ευθύνη το λοιπόν...
Αυτοί, στων συμφερόντων το βωμό που κάνουν αυτά που θέλουν
ή κι όσοι δεν πράττουν σύμφωνα μ’ αυτά που λεν πως ξέρουν...

Εσύ, ηγέτη...
Φιλολαϊκής παράταξης αρχηγέ,
πολιτικά έμπειρε μ’ ευθυκρισία...
Έχεις επίγνωση της απόγνωσης;
Γνωρίζεις πόσων οράματα καταλαγιάζουν
ανάμεσα στο έδρανο και την έδρα σου...
Μη γελιόμαστε, οι δυο μιλάμε.
Ξέρεις, δεν είσαι ικανός...
Έμπορος απλά ελπίδας.
Ανέντιμα, περιμένεις στις εκλογές να ξεπουλήσεις...

Εσύ, λόγιε...
Σηκώθηκες απ’ την καρέκλα του πάνελ,
μεσολάβησαν δίλεπτες διαφημίσεις,
στη θέση σου κάθισαν ξεφωνημένες.
Μαλλιοτραβήχτηκαν.
Παιδεία...
Σωστά, σε φιλοξένησε απλά το μέσον.
Α, να σου πω... Έκαναν καλύτερα νούμερα...

Κι εσύ δάσκαλε...
Αντίκρισε το μωλωπισμένο κορμί του μαθητή,
αποσόβησε για να μην εκθέσεις
τον κοινωνικά καταξιωμένο πατέρα
λόγω πρότερου έντιμου βίου...
Αυτεπάγγελτε εισαγγελέα του κώλου...

Μητέρα! Εσύ...
Κόρες οδηγείς σε παντοτινή πορνεία,
πουλώντας ψυχή και σώμα
σε νόμιμους ή άνομους επιβήτορες
γαλουχημένες με αξίες οικογενειακής ευημερίας
στηριγμένες σε ύλη...
Μάζεψε τώρα της ύλης τα συντρίμμια...
Κόρες κι εγγόνια...

Πατέρα...
Μπρος σε άβουλο βρέφος θεόρατε γίγαντα,
τροχοπέδη αναζήτησης, φόβου γεννήτορα,
φειδωλέ χορηγέ αισθημάτων...
Σ’ αγαπώ...
Δε μου το ‘πες, μα στο λέω εγώ...
Τη δούλωση όμως διδάσκεις για ευγένεια
κοινωνίας και γιού εσύ η παθογένεια...

Για σένα, καταραμένε ποιητή...
Τόνους οπώρες θα καταναλώσω
και διαρροϊκά θα αφοδεύσω
πάνω στους αξιολογότερους στίχους
του πιο αναγνωρισμένου, καταραμένου, ποιήματός σου...
Για να σε πείσω πως, Εσύ κι Εγώ...
κουβαλάμε πάνω μας την κατάρα...

Ενδόριστος 2011

Κιβωτός της διαθήκης

Κιβωτός της διαθήκης

Σταλαξιές από αίμα
στο εσωτερικό του ναού
μέχρι τα άγια των αγίων.
Τεκμήρια και θύματα
που μόνα σβήνουν τα ίχνη της πάλης.

Γήινα σύννεφα συγκάλυψης
μουντά κι απροσπέλαστα.
Μόνο η οσμή του πτώματος
υπόνοια στέλνει ανακάλυψης.
Θάνατος που γνωρίζει να κρύβεται...

Φοβάται τον ίδιο του εαυτό
τη νέα τρέμει γέννηση.
Πώς να κρυφτεί απ’ την αλήθεια της,
αλήθεια...
Φαεινή διαύγεια αποκάλυψης...

Τοκετού σταγόνες αιμάτινες
θεμέλιο σκηνής μαρτυρίου
δόξα ανθρώπων μαρτύρων
επιγείων θεών σωτηρίων.
Νυν και αεί...

Ενδόριστος 2011

Χειμωνιάτικη εκδρομή

Χειμωνιάτικη εκδρομή

Στρώσε τα χαλιά της θαλπωρής
άναψε το τζάκι της γαλήνης
ανάγκη έγινες και είναι ν’ απορείς
δέσμιος που είμαι της δικής σου της σαγήνης.

Απάγκιο μου, ας σηκώσει κι αγέρα
χρόνια βολοδέρνω στα ρηχά.
Βάλε λίγο τσάι στην τσαγιέρα
έξω σφυρίζει κι η βροχή αγκομαχά...

Άσε τις ψιχάλες να σταλάζουν
ήλιος το άγγιγμά σου στα μαλλιά.
Πέντε αισθήσεις στη ζωή που με προστάζουν
και μια άλλη έκτη στη μοιραία σου αγκαλιά.

Χειμώνας παντού κι εκεί χιονίζει...
Δε με τρομάζει που η ανάσα λείπει
λυπάμαι αν κάποιοι αισθάνονται λύπη...
Εσύ κι εγώ, χέρι με χέρι
ταξίδι στον Άδη.
Δες... Καλοκαίρι.

Ενδόριστος 2011

11/11/11

Είπα να γράψω ένα ποίημα να ξεχωρίζει από τ’ άλλα.
Ματαιοδοξία ή παρόρμηση...
Ο μόνος στίχος που ξεπηδά είναι τ' όνομά σου.
Και ξεχωρίζει...

Ενδόριστος 2011

Οι πόρπες της Ιοκάστης

Οι πόρπες της Ιοκάστης

Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και τριάντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και σαράντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, αργά και πενήντα...
Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι, πολύ αργά...

Στον επόμενο στίχο
η ώρα θα είναι καθρέφτες να σπάσεις ...
Στον επόμενο στίχο
εξ ειμάτων περόνες χρυσές ν’ αποσπάσεις...
Στον επόμενο στίχο
τις χρυσήλατες πόρπες να μπήξεις στα μάτια...
Στον επόμενο στίχο
θα ‘ναι ώρα μ’ άλλα μάτια να δεις ...
Στον επόμενο στίχο
ίσως η ώρα να είναι ευαγής...

Ενδόριστος 2011

Παλιό θρανίο

Παλιό θρανίο

Νηφάλιος,
συναινώντας στο αδιέξοδο της αδικίας
θα σας αφήσω ν’ απολαύσετε την ευημερία...
Δεν κοστίζει πολύ
αν αντέχεις ν’ ακούς τις κραυγές...

Τα οράματα να μάθεις να λες ουτοπία
κι όλα αυτά που διδάσκουν οι αιώνες
να δικάζεις μ' αδυσώπητη ορθή λογική...

Πώς δεν το ‘χες σκεφτεί...
Αν αφήσεις
το φίδι να βγάλουν άλλοι απ’ την τρύπα
αλώβητος μένεις εσύ.
Έτσι, πιο εύκολα δέχεσαι
αυτό που στο βάθος πιστεύεις
και απλά θεωρείς αναγκαίο κακό.

Βολικό...
Αποφάσεις να αφήσεις σε άλλους να παίρνουν...
Δοκιμής αποτέλεσμα ξέρεις πως έχουν...
Να επιλέξεις αυτούς
που όταν ήταν παιδιά
στα θρανία τους πάνω
ασυνείδητα λες;
αγκυλωτούς ζωγράφιζαν σταυρούς...

Ενδόριστος 2011

Ο λόγος καίει

Ο λόγος καίει

(Συμβουλαί προς ποιητάς και ουχί μόνον)

Σαν καταλάβεις πως μπορεί ο λόγος φωτιά ν’ ανάβει,
πρόσεχε...
Υπάρχουν γύρω μας πολλοί που απ’ τα πολλά αδιέξοδα
λαλούν μόνο για να ζητούν αγγούρια απ’ το μανάβη.
Τα βρέφη γελούν από ένστικτο.
Χαίρονται δε μιλούν
μονάχα μωρουδίζουν.
Με τα αγκού, το ντα και ντα
γίνεται τέτοιος χαλασμός
και η κουρασμένη τους νταντά
μ’ αυτοπαθή κατάθλιψη
ψάχνει τι ειν’ ντανταϊσμός...

Σκέψου το λόγο ποταμό
ν' αδειάζεις τις πηγές
να έχεις καθαρό κρουνό
τις στέρνες σου λευκές
να νιώθεις και τους γύρω σου
που σαν κι εσένα πνίγονται
στις ίδιες τους πληγές...
Δεν είναι τέχνη να μπορείς σ’ άλλους φωτιά να δίνεις
αν την πυρά που καίγεσαι δεν ξέρεις να τη σβήνεις.
Αν θες να λέγεσαι Άνθρωπος κατέβα απ' το καλάμι
σφαίρες μόνο για σένανε να βάζεις στη θαλάμη...

Ενδόριστος 2011

Ρόδο και ορχιδέα

Ρόδο και ορχιδέα

Μια ορχιδέα και ένα ρόδο
απ’ το ίδιο δοχείο
πίνουν με πόθο
Ριγούν τα άνθη
τα πέταλα τρέμουν
δεν ξέρουν τι έρχεται κι όμως προσμένουν...

Χυμοί κι αρώματα γύρω από βάζο
οι μόνες δυνάμεις που τους κελεύουν
Ματαιοπονούν όσοι προστάζουν
οσμές πιστεύοντας πως διχάζουν

Δείλι του Απρίλη
ανάσα που καίει
Κανείς δεν πρόσεξε
πως η ορχιδέα κλαίει
Σκύβω ν’ ακούσω τον ψίθυρό του
μα ένιωσα μόνο το στεναγμό του
Πονώ, θαρρώ έλεγε
Μάτια δεν έχω για να θαυμάσω
έστω για λίγο την ομορφιά της
Ξέρω μονάχα πως με πεθαίνει
όταν μ’ αγγίζει το άρωμά της

Τρόμαξα,
νόμισα φταίνε του ρόδου τα αγκάθια
τυφλός που έγινε και δίχως μάτια
Κάθισα δίπλα του ατέλειωτα βράδια
ως το φθινόπωρο σε μια γυάλα άδεια

Το ρόδο μαράθηκε
Πάει κι η ορχιδέα
Τι τον ετύφλωσε δεν είχα ιδέα
Μια μέλισσα που ‘ρθε και δεν τα βρήκε
με θλίψη γέλασε και μου είπε
Αλήθεια δεν ξέρεις;
Ο έρωτας ο ίδιος που τα λαβώνει
πρώτα τα μάτια τους τα τυφλώνει...

Ενδόριστος 2011

Σηκώθηκε σκόνη

Σηκώθηκε σκόνη

Χέρια πλεγμένα σε δρόμους βόρειας πόλης
πού λεφτά για καινούργιο μπουφάν...
Αγκαλιά.
Πρώτες στάλες βροχής,
λόγια πάθους σε εφήβων χείλη
δίχως ίχνος ιζήματος
να απομένει στον ηθμό της σκληρής λογικής.

Κι άνυδρος κάμπος τέλη Σεπτέμβρη,
διψασμένος...
Το νιώθεις, κλωτσώντας τις πέτρες
ξερά ήσαν όλα και σηκώθηκαν σκόνες.
Μα άγνοια...
Σαν καρπίσει δε φτάνουν σταγόνες,
ειδικά όταν όνειρα κάνεις, σε λίγο να βγουν τα σπαρτά...

Σκληρός ο έρως κι η αγροτιά
χωρίς να εκτιμήσεις...
Σε ξερικά χωράφια
ολέθριο να σπέρνεις τα υδρόφιλα φυτά...

Ενδόριστος 2011

Δίχως θέμα

Δίχως θέμα

Την Iστορία που μόνος έγραψες δεν την μελέτησες 

στάσιμος έμεινες πολλές φορές στις εξετάσεις.
Σου αρκεί αλήθεια μονάχα η αγανάκτηση
ή ήρθε στιγμή ξανά να τη διαβάσεις...
Σκισ’ το εξώφυλλο, κακό σου έκανε
με κρίση κοίταξε, τόσες σελίδες
ψυχές ανθρώπων μέσα τους, κι άλλες πατρίδες...

Καρδιά και φρόνηση, κι αν δε διστάσεις
μπροστά σου θα ξεδιπλωθούν οι γνήσιες διαστάσεις.
Έτσι, ίσως βρεις πώς να αντιδράσεις
με ποιον θα τα βάλεις...
Μ’ όσους σ’ εμπαίζουν, μ’ αυτούς που ανέχονται
ή γιατί μόνος απ’ την απάθεια δεν είχες βούληση να καταλάβεις...

Όσους για ήρωες μεσ’ τα βιβλία σου έχεις σε λόφο
αν δεις βαθύτερα δε διαφέρουν απ’ τον Αδόλφο.
Μ’ αίμα συντρόφων τους είχανε βάψει τα δυο τους χέρια
κι αφού τα ξέπλυναν, μετά μιλούσαν για περιστέρια.
Κι άλλοι από κάτω με ορθό το χέρι που ζητωκραύγαζαν
υπακοή στο σύνταγμα και όρκο πίστης για την Πατρίδα
ποτέ δεν ένιωσαν ότι η αξία τους ήταν που βέλαζαν.
Αλίμονό μας, άχραντη ας είχαν και μια ρανίδα...

Δε βγαίνει στίχος, δε βγαίνει λέξη
πατρίδες του κόσμου τι έχετε αντέξει...
Ποιοι σας τιμούν
ποιοι σας πονούν
ποιοι εκβιάζοντας σας πολεμούν;

Τάφοι και τρις κάνουν τα κράτη
και για την πείνα μιλούν οι αφράτοι...
Γουρούνια ακέφαλα στην ίδια γάστρα,
λιγδωμένα κορμιά σε πουκάμισα άσπρα,
μακριά από λαούς, κλειδωμένοι σε κάστρα,
κρύβουν τον ήλιο, κρύβουν και τα άστρα...

Τόσο το σίχαμα, τόσο το ψέμα...
Θυμός,
που γράφεις και δίχως θέμα...

Ενδόριστος 2011

Λήθη

Λήθη

Τον έρωτα απόλαυσα

μ’ όλες τις Ναϊάδες

Νύμφες του Πάνα ευειδείς

μα μπήκα σε μπελάδες

Μια Νύμφη νύφη επέλεξα

να έρθουμε σε γάμο

να ξεδιψώ στον ποταμό

με λήθαργο να γιάνω  

Με πεθερά την Έριδα

τις Χάριτες για κόρες

Ύπνο και Θάνατο αδελφό

να ξεπερνώ τις μπόρες

Ενδόριστος 2011

Κέρδη και ζημίαι

Κέρδη και ζημίαι

Με ξενύχτησα

με τους φριχτούς πόνους της κενότητας

Συνεπής στην απουσία

βιαστής στις λιγοστές επισκέψεις

μακελάρης ονείρων· 

δάσκαλος ζωγραφικής

σκίτσων με απρόσωπες φιγούρες

ξεθωριασμένες σιλουέτες άγνωστης ταυτότητας

Προσγειωμένα ενοχικά υποκείμενα

λες και ευθύνονται αυτά·

πάλι απόψε με ξέχασα

στη ζάλη του ξινόμαυρου τώρα

Πάλι απόψε μου θύμισες 

πως είναι προτιμότερη η ανέξοδη λησμονιά 

απ’ τη δαπανηρή θύμηση

Ενδόριστος 2011