Δίλημμα
Ραντεβού με δυο στις δύο...
Κάποτε πρέπει να επιλέξεις,
στο στίχο λείπουνε δυο λέξεις,
πάλι ποιητή θα μας φλομώσεις
γνωστά αποσιωπητικά...
Ραντεβού στις δύο, στο Θησείο.
Νεκρή ζωή στο μαυσωλείο,
πενήντα χρόνια που το χτίζεις.
Στο βάθος ξέρεις πως γκρεμίζεις.
Απατηλά τ’ αληθινά...
Ραντεβού που άργησες γιατί ναυάγησες
κι οι λέξεις μένουνε και περιμένουνε...
Ναι... δεν κοιμήθηκες, ξύπνιος κρατήθηκες.
Μα τι μ’ αυτό...
Ποιος σε κατάλαβε βρε θεοπάλαβε,
για ποιο σκοπό;
Ποιες οι θυσίες, οι ευεργεσίες και ποιον ωφέλησες
με τις αξίες, που όλοι έλεγαν
κρυμμένο «Εγώ»...
Ξέρεις και ξέρω, μια απ’ τα ίδια,
ίδια η συνήθεια,
ίδιος κι εγώ...
Τι να σου πω, αν θέλεις δες το,
μα έχω εντύπωση πως απ’ τις δυόμισι,
δυο ταξί κάλεσαν για γυρισμό...
