Χθες βράδυ
Φυσούσε κρύα, παγερή η μοναξιά το βράδυ,
Απ’ το σπασμένο τζάμι μου φτερούγισε ο Μουλείπης.
Κάθιδρος, άρρωστος, χλωμός, ένα με το σκοτάδι,
στα μάτια του όμως έλαμπε η ομορφιά της λύπης...
Μου ‘λειπες και του έστρωσα πρόχειρα το τραπέζι,
μπρούσκο κι Αϊ Γιώργη ανοίξαμε μα πέταξε στον κήπο,
βγήκε για ένα ζεϊμπέκικο ή η θλίψη μου μ’ εμπαίζει...
Λέξεις στερνές το δάκρυ του πως του ‘λειπε η Σουλείπω...
