Συμπόσιο
Έφραξα τη ροή των ποταμών
κι ήπια τη θάλασσα...
Σύννεφα δάμασα
να γεμίσω τις πηγές σου με τροχασμό ζωντανού νερού.
Κι έγινε σκόνη μέσα στο ποδοβολητό των αναμνήσεων
που τώρα πνίγει.
Κι εσύ γλιστράς,
αύρα πάνω από χείμαρρο...
στεγνό...
Ακολουθείς τα δικά σου ρεύματα...
Ρεύματα - πνεύματα
με λευκούς χιτώνες...
έτοιμα να παραλάβουν τ’ άψυχο κουφάρι του Σπάρτακου.
Αγώνας επιβίωσης...
Ζωή και θάνατος,
μακριά από το προσδόκιμο.
Κοντά στο αδόκιμο,
το άδικο που μάχεται το δίκαιο.
Αγώνας εκτροπής να αναδομήσω τις όχθες...
ανατροπής...
Πώς να γιατρέψεις το χθες...
