Τό ἐμὸν ὄναρ
Αργυρόμαυρης θάλασσας φωτεινή λεωφόρος,
οδηγείς κει που σμίγεις με τ’ απόλυτο σκότος.
Δίδαξές με τις αισθήσεις αφής στ’ ακροδάχτυλα
να μετρώ με το ρίγος πόση έχουν ευλάβεια.
Τιμωρός του χυδαίου και του σκόπιμου λάθους.
Συ, που ελέγχεις τα όρια του άκρατου πάθους.
Καρπός έρωτα, της νυχτιάς με τον πόθο μαζί.
Στα θολά σου τα ίχνη το έχω αφήσει να ζει…
