Η οεοβόλος
Είσαι σκληρή και έφυγες χωρίς ενδοιασμό,
δύο τασάκια πέταξες μεσ’ στον παροξυσμό.
Επάνω στην κορνίζα σου αδιαλείπτως κλαίω
και για ν’ αντέξω μάτια μου πως θα γυρίσεις λέω.
Τις πρώτες μέρες έλεγες θα παίρνεις που και που
τώρα όμως όλα μοιάζουνε κουβέντες του πωπού.
Μ’ αυτόν που έχεις δίπλα σου αν είσαι ευτυχισμένη
στον ύπνο χαμογέλα μου, δε σ’ έχω εγώ χεσμένη.
Έκανες την καρδούλα μου με ρουλεμάν πατίνι,
γνωστοί και φίλοι καρδιακοί λένε πως φταίει εκείνη.
Το όνομά μου ξέχασα, λιώμα και παραπαίω,
από τα πόδια έχασα τη μπάλα, πού είναι οέο;
