Για να σταματήσει να πέφτει χιόνι: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Για να καθαρίσετε την οθόνη σας: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
greece_glossy_wave_icon_128united_kingdom_glossy_wave_icon_128france_glossy_wave_icon_128germany_glossy_wave_icon_128italy_glossy_wave_icon_128spain_glossy_wave_icon_128russia_glossy_wave_icon_128serbia_glossy_wave_icon_128bulgaria_glossy_wave_icon_128turkey_glossy_wave_icon_128

31 Δεκεμβρίου 2013

Αρώματα που αγάπησα

Σ' ένα λιοτρίβι λαδοβρόχι στο ψωμί
καψαλισμένο πάνω σε πυρήνες
Ξερό το χώμα που ποτίζει η βροχή
όλο το θέρος διψασμένο και δυο μήνες

Λιαστό χταπόδι πάνω στα κάρβουνα λίγο ρακί
στο μισοκάρικο το καραφάκι
Τα ροκανίδια και τα σάπια στο μουράγιο η οσμή
το χρώμα που ξανά ζωντάνεψε το καραβάκι

Τη μυρωδιά καπνού Πομάκικου που κάπνισα
παλιά καπναποθήκη που ερειπώνει
Το στάχυ τ' αδειανό από τον σπόρο του
σε θημωνιά στα ορεινά όταν στεγνώνει

Βαρέλια άδεια δρύινα μικρού οινοποιείου
Το μαγαζί στην Αθηνάς με τα μπαχάρια
Στη σκουριασμένη αυλόπορτα το αγιόκλημα
Το γιασεμί που ευώδιαζε τα βράδια

Εικόνες γεύσεις και ακούσματα
ξεθωριασμένο κάθε βήμα που περπάτησα
στη μνήμη μένει μόνο το άρωμα
μα πιο πολύ η μυρωδιά σου που αγάπησα

Ενδόριστος 29 Δεκ 2013
Αρώματα που αγάπησα


Εκεί σε ψάχνω

Στην κάθε ωχρή σελίδα την παλιά
απ' όλα σου τα γράμματα τα ερωτικά
εκεί σε ψάχνω

Στο κάθε κύμα που παφλάζει στην άμμο την χρυσόλευκη
που μοναχά συζυγιών παλίρροια έχει βρέξει
εκεί σε ψάχνω

Σε όλα εκείνα τα αργυρά φεγγάρια που έχουν φέξει
τα όνειρά μου τα αναρίθμητα
και μες στο δάκρυ μου το τελευταίο
το ζαφειρένιο αυτό το αχνό

Γυναίκα με τη σάρκα την ολόλευκη
και την καρδιά σε χρώμα πορφυρό
Εκεί σε ψάχνω

Μα εσύ μου κρύβεσαι στα σκοτεινά
μέσα στις ρίμες μου τις άχρωμες

Ενδόριστος 18 Δεκ 2013
Εκεί σε ψάχνω


Ελληνορώσων - Σχολεία Χολαργού

Είναι δεν είναι είκοσι χρονώ παιδιά
κι αυτός στα μάτια την κοιτά
νάζι, γερμένη αυτή σαν πως δε θέλει
κουνά αδιάντροπα τα δυο της μέλη

Κι όμως την έχω ξαναδεί
τα αρώματά της μύρισα κι άκουσα τη φωνή
Χρόνους πολλούς πιο πίσω
πριν καν να γεννηθεί

Στο δίπλα κάθισμα αστικού λεωφορείου
άκουσα τις καρδιές τους να χτυπούν
Κόσμος αδιάφορος θλιμμένος γύρω
Ατάραχτα αυτά ερωτοτροπούν

Το στήθος της αυτό, σχεδόν το εφηβικό
κάποτε εγώ το έχω ξαναγγίξει

Ενδόριστος 1 Δεκ 2013
Ελληνορώσων - Σχολεία Χολαργού


Χίλια κομμάτια

Δεν είναι πως με φόβισαν τα αγκάθια σου
Είναι που έτσι σε έπλασε ο Θεός
Πάνω στον ίδιο σου βλαστό
μόνη να πίνεις απ' τις ρίζες σου
Κι εγώ σκυμμένος πάνω σου
με πεινασμένη όσφρηση
το τελευταίο ανθοδοχείο
να ψιθυρίζω
ψες βράδυ
χίλια κομμάτια πως το έκανα

 Ενδόριστος 4 Νοεμ 2013
Χίλια κομμάτια


Το άδειο σεντόνι

Ήσουν παιδί τότε
Κι εσύ παιδί ήσουν
Διψούσαμε κι οι δυο
Έβλεπα πάντα λογικά εγώ
Ήταν νωρίς
Είχες πληγές και μάτωνες
Με τα φιλιά σου μάτωνα
Στα χείλη σου το αίμα
Γελούσες
Γελούσα πάντοτε
Χαρά το λένε
Έρωτα
Μην είναι χαρά ο πανικός
Είναι η αγάπη
Αγάπη
Ναι αγάπη
Να ξεχωρίζεις το σπέρμα από το δάκρυ
Μαζί σου ένα έγιναν
Εμείς δε γίναμε ποτέ
Μα αυτός ήταν ο αγώνας
Δεν ήμασταν αντίπαλοι
Ούτε και σύμμαχοι γίναμε
Δίπλα σταθήκαμε
Ακίνητοι όμως
Με πάθος πάνω μου έπεφτες
Όχι μονάχα στο κρεββάτι
Κι εκεί
Κι απ το τραπέζι γύρω με φλογισμένα μάτια
Και με κραυγές
Κραυγές στη μνήμη οι οργασμοί
Τη βία δύσκολα ξεχνάς
Πρέπει
Καλό δε έκανε ποτέ και ξαναφέρνει βία
Όταν τη νιώσεις στο πετσί
Αν νιώθεις δυνατός μπορείς
Είναι για μένα δύναμη το να ξεχνάς την ηδονή
Δε θέλησα να στη θυμίσω
Μια καληνύχτα ζήτησα
Το άδειο σεντόνι χωρίς μια καληνύχτα δύναμη είναι

Ενδόριστος 27 Σεπτ 2013
Το άδειο σεντόνι

10 Ιουλίου 2013

Ελπίδα

Κι έγινες πια
μια αγκαλιά από ξερούς λεμονανθούς
και μια κραυγή δίχως ηχώ
μέσα στο δάσος το καμένο
Βγαλμένη από τα κούτσουρα
τα μαυροκαπνισμένα
αυτά που κείτονται νεκρά πέντε χειμώνες τώρα
στο σταχτιασμένο χώμα

Κι έσκυψα εγώ
γονυπετής
δυο κάτια
Σε ελέους αναζήτηση
Σύγκορμα τρέμοντας
μ' αυτό
το από όνειρο
το ξύπνημα το αιφνίδιο˙
από το φύσηγμά σου του ουρλιαχτού
που τ' αγκωνάρια ράγιζε
μην πέσω καταγής

Κι εκεί...
στη μαύρη ρίζα την ξερή
ανάμεσα στ' αποκαΐδια
με την οσμή του θάνατου
να μου τρυπά τα στήθια
Να σου...
δυο σπόροι πλάι μου σιμά
σ' αυτή την έρημη τη γης
Με φύτρο
Σα να βλάστησαν
κρυμμένοι απ' τα ορνίθια

Ενδόριστος 10 Ιούλη 2013
Ελπίδα


21 Μαΐου 2013

Μελισσοκομία


Να θυμάσαι
Υπάρχουν κάποιοι αδένες στην ψυχή
που με τη δούλεψη
το νέκταρ και τα μελιτώματα
σε μέλι ώριμο μετουσιώνουν

Να μην ξεχνάς όμως
Ακόμα και τότε
τα όργανα της αίσθησης
κι αυτό
το πιο γλυκό
το πιο μεστό
να κατατάξουνε μπορούν

απ' την προέλευσή του

Ανάλογα με τ' άρωμα
τη γεύση και την ηδονή
που δέχεται η σάρκα



Ενδόριστος 21 Μάη 2013
Μελισσοκομία


2 Μαΐου 2013

Του φτωχού το Πάσχα


Ακούει ο φτωχός νηστεία
ακούει προσευχή
του φαίνονται αστεία
και κάνει μιαν ευχή

Ανάσταση μην έρθει
μου φτάνει ένας σταυρός
Τον στέφανό του εστέφθη
στο Γολγοθά του εμπρός

Του φτωχού το Πάσχα

Ο γκιώνης



Ο γκιώνης

Κάπου εκεί που ο δρόμος τελειώνει
στο οργωμένο χωράφι που η χλόη φυτρώνει
τη στιγμή το φεγγάρι τον ήλιο που αλώνει
μοναχό νυχτοπούλι ν' ακούσεις τον γκιώνη

Το σφύριγμα του άνεμου μην το ακούσεις
ούτε τους καπνούς τους μαύρους
πίσω σου
μέσα στη νύχτα να μη δεις
μην πλανευτείς
Κι ούτε την υγρασία της άνοιξης
που έρχεται
που τόσο σου άρεσε
να μη μυρίσεις και ξεχαστείς

Συνέχισε να αργοπερπατάς
μ' αυτά τα βήματα τα σταθερά
που έχεις μάθει χρόνια να μετράς τις αποστάσεις
και την κατάσταση της γης
Πίσω αν γυρίσεις να κοιτάξεις
μα και μπροστά ακόμα
το μέτρημα θα χάσεις
αν παρελθόν μπερδέψεις με προορισμό

Ούτε με παράπονο να θυμηθείς
καχεκτικά πως μεγάλωναν στη γλάστρα τα λουλούδια
αυτά που τώρα είπες να φυτέψεις
με ελπίδα τη φορά αυτή
στο αφράτο χώμα καρπούς να δώσουν
και σπόρους υγιείς

Και σαν καταλάβεις
του γκιώνη η φωνή πως έπαψε
πως να ξεκουραστεί ο ίδιος διάλεξε
εκεί που τους σπόρους φύτεψες
σημάδι ξύλινο να καρφώσεις
να τους φροντίσουν τα παιδιά...

Τα παιδιά που κι αν δεν τον άκουσαν ξέρουν

27 Απριλίου 2013

Κασκαντέρ



Κασκαντέρ

Καρδιά σε ρόλο κασκαντέρ
ν' αποζητά της ασφαλούς ψυχής το χειροκρότημα
που τέρψη κι ενθουσιασμό ζητά
Εκεί
μες στο βαρέλι των κραυγών
του γύρου του θανάτου
Σε κάθε κύκλο
Σαν σε ανηφόρας της ζωής στροφές
όπου όλα αυτά που αγαπάς
άξαφνα χάνεις
και πάλι ξάφνου συναντάς
και ματαχάνεις

Κι αυτή ο θεατής Ψυχή
που άλλοτε κλαίει
και πάλι άλλοτε γελά
όμως τα πάντα πάντα απολαμβάνει
Δυο τρία κέρματα ψιλά
κάτω πετάει από ψηλά
καθώς η άλλη
πλάι
εδώ και ώρα αιμορραγεί

18 Απριλίου 2013

Υποκειμενικά



Υποκειμενικά

Πριν βγεις να πολεμήσεις
πριν πεις να αμυνθείς
Πριν βγεις να κυβερνήσεις
πριν πεις να υποταχθείς

Να θυμάσαι πάντα γιε μου το υποκειμενικό

Αστόχαστα στη ζωή μην πορευτείς
Μα ακόμα κι αν σκεφτείς
το αντικειμενικό δίκαιο πως είναι
κι αδέκαστος αν νιώσεις
ψυχρά κοιτώντας των άλλων την αλήθεια
και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι πολλοί
ορθό και λογικό ονομάσεις
άδικος θα 'σαι γιατί δεν τους κατάλαβες
έναν - έναν
Κι εσύ
μες στους πολλούς ο ένας

Σ' αισθήματα
σε ιδέες
σε αποφάσεις
σε παρέες

Γιε μου ποτέ να μη ξεχνάς το υποκειμενικό

Και όλους γύρω σου σαν τα πουλιά να δεις
Σαν σμήνη ταξιδιάρικα σ' αγώνα επιβίωσης
που πιάνονται σε ξόβεργες
και τα σκλαβώνουν οι αφεντάδες
Μα κάποια που ξεστράτισαν
ατίθασα
μ' αγνή ψυχή και πρόθεση
στη μολυβένια δίπλα την καρδιά
του πρίγκιπά τους θα αναπαύονται
την ασυνόδευτή τους μονωδία
αφού θα έχουν απολαύσει

υποκειμενικά αν μάθεις γιε μου να στοχάζεσαι

9 Απριλίου 2013

Τυρβώδης ροή


Τυρβώδης ροή

Έτοιμος, το βήμα το μεγάλο να κάνεις
Καλά το γνωρίζεις μικρά δε μπορείς
Αν αντέχουν ζυγιάζεις στο ποτάμι οι πέτρες
στην τυρβώδη ροή του ξαφνικά πριν βρεθείς

Δε σου φτάνει το θάρρος μονάχα κι η ελπίδα
Στη ζωή πόσα σου ‘μαθαν της αγάπης οι μόχθοι
Κι όλοι γύρω σου άκριτα, σου φωνάζουνε πήδα
βολεμένοι στο λίγο, καρφωμένοι στην όχθη


7 Απριλίου 2013

Στάση λεωφορείου



Στάση λεωφορείου

Αγάπη αφτιασίδωτη
με ένστικτο πρωτόγονο
σε ένα σεντόνι βρώμικο
πίσω από τζάμια θολερά
τα ερωτικά μας μυστικά
κρυμμένα σαν από ντροπή
του πιο φτηνού πορνείου

Ταξίδι που δεν τέλειωσε
σ' αυτά τα λίγα κυβικά
σε κάμαρα ανήλιαγη
κάθυγρου υπογείου

Σαν ότι μας απέμεινε
να μας θυμίζουν τώρα πια
τρεις λέξεις χαραγμένες
σε στάση λεωφορείου

24 Μαρτίου 2013

Tο ναι και το όχι



Tο ναι και το όχι

Κάμποσες μέρες πέρασαν σιωπής
που άκουγα και έβλεπα
κι ενώ δε μίλησα
τα πάντα πρόσεχα
Ο ένας τον άλλονε να βρίζει
και να χλευάζει
Υπερηφάνεια ή στάση ευθύνης
αξιοπρέπεια ή προδοσία
Το ναι και το όχι
σωστό ή λάθος...

Όλοι σοφοί
μα όλοι φοβισμένοι
όλοι θρασείς
και όλοι τρομαγμένοι
Για να μη χάσουν τελικά
όλοι θωρακισμένοι
Κανείς να δεις δε σκέφτηκε
ελεύθερος πως είσαι μόνο
αν τα πάντα να χάσεις
δε φοβάσαι...

15 Μαρτίου 2013

Εκεί στους αμμόλοφους



Εκεί στους αμμόλοφους

Εκεί στους αμμόλοφους
που όλοι θαρρούν ζωή πως δεν υπάρχει
το κάθε τι αν δεις αέναα κινείται
Είναι η διάθλαση θα πεις του ορίζοντα κι η κάψα της ερήμου
Μα εκεί στους αμμόλοφους
της γης ο τελευταίος κόκκος ταξίδια κάνει απέραντα
στον άνεμο τη μέρα

Και τη νυχτιά
εκεί στους αμμόλοφους
όταν κοιτάζεις με τις ώρες τον ουρανό
γιατί άλλο να δεις δεν έχεις
κι έτσι το βλέμμα σου αλλού δε στρέφεις
μέσα στην αίσθηση της μοναξιάς που σε κυκλώνει
των αστεριών τη βιαστική πορεία να θαυμάσεις
σ' αυτόν τον άγνωστο ουρανό

Μη προσπαθήσεις να καταλάβεις νόημα
απ' το σκοτάδι που αδιαφορεί για σένα
εκεί στους αμμόλοφους
γιατί δε νοιάζεται γι αυτή τη μίζερη ζωή σου
Με τη σοφία του
με τη σιωπή του
γνωρίζει πως τα πάντα έχουν έναν απελπισμένο
μοναχικό προορισμό

Εκεί στους αμμόλοφους
σαν ξημερώσει
με το χάραμα ξεκίνα πριν πιάσει η ζέστη
Χαμογέλα στους βεδουίνους που θα τύχουν στο δρόμο
Είναι διαβάτες
Συνέχισε δίχως να ψάχνεις συνοδοιπόρους
Δεν είναι πως δεν έχετε κοινό προορισμό
Είναι πως εκεί στους αμμόλοφους
ο καθ' ένας μας έχει δικό του βηματισμό

4 Μαρτίου 2013

Παιδικός φίλος



Παιδικός φίλος

Δίπλα στην πέτρινη τη μάντρα
κάπου στο λόφο του Τσακού
απ' το παλιό το ξυλουργείο
που είχε ο πατέρας του Κοντού
μες στα νωπά τα ροκανίδια
δυο ξύλα ψάχνεις όλα κι όλα
και σου ήταν αρκετά Νικόλα
Μα ήρθα εγώ πριν από σένα
Βρήκα τα πιο όμορφα κομμένα

Αλλά δε θύμωσες...

Με κάποιες σκουριασμένες πρόκες
και δυο κοτρόνες για σφυριά
αυτά τα ξύλινα ρετάλια
γίναν τα πρώτα μας σπαθιά
Έτσι οι δυο συμμαθητές
των χρόνων του δημοτικού
γένηκαν συμπολεμιστές
μέσα στο διάβα του καιρού
Κι άλλοτε ανταγωνιστές

Όμως δε θύμωνες...

Είχες μια μπάλα το θυμάμαι
Παίζαμε στη μεγάλη αλάνα
πίσω απ' το Σινέ Αβάνα
Στο τέρμα ήτανε ο Ζώμας
επίθεση ο Πενταράκης
Θέλησα μόνο να σε φτάσω
Τι έγινε θα σε γελάσω
Κάτω στο χώμα ο Νικολάκης
σκισμένο τζιν πόδι γδαρμένο

Πάλι δεν θύμωσες...

Όταν μεγάλωσαν τ' αγόρια
αφού είχαν μείνει χρόνια χώρια
ξαναβρεθήκανε
σοβαρευτήκανε
Μα ήρθαν φορές
στο πέλαγο ξεμείναν τρομαγμένοι
ντίζα σε ταχύπλοο σπασμένη
Κι άλλες πολλές
Κάποιες που ήταν της στιγμής
που ο ένας έστησε τον άλλονε στο Tease

Μα ο Νικολής δε θύμωνε...

Και ήρθε το Τώρα
Νίκο
Κι ενώ το ξέρεις
περιθώρια δεν έχεις
ούτε κι εγώ
ούτε κι εσύ
Είναι το γιατρείο
ξέρω
και το ενοίκιο
και είσαι ιδιώτης
κι η εφορία
κι ο Παναγιώτης
Κι έτσι μας μένει μια Παρασκευή
για ένα ποτό
να κουβεντιάζουμε το τι συμβαίνει
Χωρίς ελπίδα
Σ' ένα μαγκάλι γύρω
με δηλητήριο
με φλόγα σβησμένη
Ζωντανοί νεκροί

Και δε θυμώνουμε Νίκο...

2 Μαρτίου 2013

Μονοξείδιο



Μονοξείδιο

Σε είδα λεχώνα σ' ασπρισμένο δωμάτιο
με το κλάμα του γιου ν' ανασαίνεις
Τα χρόνια κυλούσαν με ένα μόνο γραμμάτιο
το μονάκριβο σπλάχνο αυτό ν' ανασταίνεις

Της ζωή σου αγώνας το βλαστάρι που φύτρωσε
όλα γύρω χειμώνας και προσμένεις ν'ανθίσει
Ροδαμίζει κι ανθεί και νομίζεις σε λύτρωσε
Ο αγρός που όλοι σπείραμε ολάκερος έχει πενθήσει

Είναι η γη μας η άγονη που τ' ατροφεί
είναι κι εμείς που τα προσφέρουμε στη γη τροφή
Χέρια ψηλά προφέσορες σοφοί
και πάλι τεκνοκτόνοι μπρος στην καταστροφή

Κλάψαμε όλοι και φωνάξαμε ντροπή
ήταν παιδιά αυτά κι εμείς μεγάλοι
μα δεν τολμήσαμε και πάλι ανατροπή
τα όνειρα τους πνίξαμε σ ένα μαγκάλι

26 Φεβρουαρίου 2013

Άγραφη σελίδα



Άγραφη σελίδα

Ζητούσε χάδια στο λευκό κορμί της
μια άγραφη σελίδα
Την πόθησα κι εγώ
Κι είπε να γράψω πάνω της
το πιο όμορφό μου ποίημα
Το θέλησα κι εγώ

Πάθος πολύ
Η ανάσα βαραίνει
Χέρια ιδρωμένα
στην έτοιμη πένα
μα η σκέψη άδεια
με άγχος κλέφτη
που η νύχτα πέφτει

Κι ενώ την τέχνη θαρρούσα πως ξέρω
πώς δυσκολεύομαι
πόσο υποφέρω
αφού δεν είναι δική μου η σελίδα
κι άλλη προηγούμενη
στο δικό σου τετράδιο
το γνωρίζεις δεν είδα

Είπα να κλέψω
Να ξεφυλλίσω με βιάση
αυτές τις λίγες τσαλακωμένες
και κάποιες λέξεις να συγκρατήσω
για να τις δέσω
μ' εκείνες τις δύο
που είδα χθες βράδυ
σ' ένα ταττού σου χαραγμένες

Μα τι ατυχία
και πόση ευθύνη
Το μόνο που πρόλαβα
απ' τη ζωή σου
φωτογραφίες
Σκηνές σε ταινία του Ταραντίνο
σ' ένα τετράδιο
που αμέσως κλείνω
με μια σελίδα μόνη λευκή
Την τελευταία
κι είναι αδικία
μα είναι μοιραία
ολόδική σου...

11 Φεβρουαρίου 2013

Αδελφή πεταλούδα



Αδελφή πεταλούδα

Από παιδί τα χέρια άτσαλα κουνάς
και τα δυο πόδια δε γνωρίζεις τι να κάνεις
Με την ψυχή ν' αναζητά τη μουσική
σε μια καρέκλα καρφωμένος
θορύβους
και ήχους γύρω λες απολαμβάνεις

Κι ενώ φοβάσαι το χορό
και ντρέπεσαι το βλέμμα πάνω σου όταν πέφτει
ψάχνεις ρυθμό
Μ' άλλοι χτυπούν το ντέφι
κι ας νιώθεις πρώτος
Για σένα μόνη πιρουέτα
ήτανε πάντα των χειρών ο κρότος

Ώσπου να η στιγμή η σάρκα που γερνά
και λες υγείας πρόβλημα πως είναι
ν' ακούς καρδιάς παλμούς
Να αισθάνεσαι τους χτύπους

Μα είναι ρυθμός
Είναι αυτός που αναζητούσες ο χορός
Μια μεταμόρφωση
μια μελωδία είναι της χαράς
Είναι το πέταγμα της νέας πεταλούδας

27 Ιανουαρίου 2013

Απτή Κωμωδία



Απτή Κωμωδία

Ενώ περίμενα να'ρθείς μες στο σκοτάδι
μυστικά
συνωμοτικά
ο καλπασμός τ' αλόγου σου
τους ξύπνησε
Ξεσήκωσε τη γειτονιά
κι εκεί που αποφάσιζαν τις πράξεις τους
αναλογίζοντας την ποινή
κι ο λογισμός τους ποινή γενότανε
να δοκιμάσουν ζήτησαν
όλοι
χωρίς καν να γνωρίζουν
γλυκό κρασί του αθάνατου
ή κώνειο
στο φλασκί σου αν κουβαλάς

Και γέμισε η πόλη πιτζαμάνθρωπους
με ανακατωμένα τα μαλλιά
που μέσα στο λήθαργο απ' τον ύπνο τους
κουτουλούσε ο ένας τον άλλο
χωρίς να τον κοιτά στα μάτια
Μα χαμογέλαγαν
μ' αυτό το ηλίθιο χαμόγελο
που όλοι φαντάζονται πως είναι ευτυχισμένοι

Ξεπέζεψες
κι ο μαύρος σου μανδύας
θαρρείς πως σκούπιζε το σοκάκι
τόσο μακρύς ήτανε
κι η σιλουέτα σου
ψηλά χανότανε στ' αστέρια
Μα δεν κατάλαβαν
συνέχιζαν μ' αυτό το ηλίθιο χαμόγελο
να σπρώχνονται για να σε συναντήσουν

Όχλος
πλήθος που πάντα σε άλλους αναθέτει
και αμοιβή μα και ποινή να καθορίζουν
στου μαύρου αλόγου σου τα πέταλα σιμά
γονατιστοί
στόμα με στόμα αφού άκουσαν
τη Θεία Κωμωδία
φίλτρο στο Καθαρτήριο
νόμισαν το ελιξίριο

Βγήκα στο παραθύρι φώναξα
Έκραξα
μα οι αλαλαγμοί τους σκέπαζαν την κραυγή
κι αυτοί έμεναν εκεί
υπνωτισμένοι ξύπνιοι

Έκλεισα τα παραθυρόφυλλα
πριν αρχίσει η σιωπή
δεν άντεξα να δω συνέχεια
Ξέρω
ούτε και σήμερα περίσσεψε σταγόνα
μα δε θα τρέξω να σε συναντήσω

Εσύ θα'ρθείς