Το άδειο σεντόνι

Ήσουν παιδί τότε
Κι εσύ παιδί ήσουν
Διψούσαμε κι οι δυο
Έβλεπα πάντα λογικά εγώ
Ήταν νωρίς
Είχες πληγές και μάτωνες
Με τα φιλιά σου μάτωνα
Στα χείλη σου το αίμα
Γελούσες
Γελούσα πάντοτε
Χαρά το λένε
Έρωτα
Μην είναι χαρά ο πανικός
Είναι η αγάπη
Αγάπη
Ναι αγάπη
Να ξεχωρίζεις το σπέρμα από το δάκρυ
Μαζί σου ένα έγιναν
Εμείς δε γίναμε ποτέ
Μα αυτός ήταν ο αγώνας
Δεν ήμασταν αντίπαλοι
Ούτε και σύμμαχοι γίναμε
Δίπλα σταθήκαμε
Ακίνητοι όμως
Με πάθος πάνω μου έπεφτες
Όχι μονάχα στο κρεββάτι
Κι εκεί
Κι απ το τραπέζι γύρω με φλογισμένα μάτια
Και με κραυγές
Κραυγές στη μνήμη οι οργασμοί
Τη βία δύσκολα ξεχνάς
Πρέπει
Καλό δε έκανε ποτέ και ξαναφέρνει βία
Όταν τη νιώσεις στο πετσί
Αν νιώθεις δυνατός μπορείς
Είναι για μένα δύναμη το να ξεχνάς την ηδονή
Δε θέλησα να στη θυμίσω
Μια καληνύχτα ζήτησα
Το άδειο σεντόνι χωρίς μια καληνύχτα δύναμη είναι

Ενδόριστος 27 Σεπτ 2013
Το άδειο σεντόνι