Narodnaya Volya
Τρίχρονη το ογδόντα στην Πετρούπολη η γιαγιά.
Φοβίες λένε της άφησε η προσφυγιά.
Κανείς δεν έψαξε γιατί ένας γόνος Ρώσου ευγενούς
και δυο μωρά κρυμμένοι έρπουν στους αγρούς.
Σσσς... Θα μας βρουν...
Μου 'παν οι πρόγονοι στο μνήμα πάνω πως έσβησε
της αγαπημένης του
της Πολωνής φοιτήτριας που δεν επέζησε.
Τ' όνομα Τσέτκινοβ
αληθινό αν ήταν κανένας δε γνώριζε...
Τα βήματά του στην Πόλη τι είδους φυγή άραγε όριζε...
Να σωθούν τα παιδιά... Τουλάχιστον τα παιδιά...
Οι αφηγητές μου δεν τόλμησαν καν να σκεφτούν.
Υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν καλά πως χρωστούν
πόθο να έχουν και τέτοια πίστη στο όραμα
που θυσιάζουν και τη ζωή τους μα και το όνομα...
Το γνώριζε ο Μιχαήλ...
Με το φως των κεριών που μόνος είπατε έφτιαχνε
ούτε μια αράδα δε διαβάσατε απ' όσα έγραφε...
Καταλαβαίνω καταλαβαίνω, το φως ήταν λίγο.
Αν εγώ το κατόρθωσα είναι γιατί άλλα μάτια ανοίγω.
Το κερί Ελένη... Το κερί...
Του δίκαιου ο αγώνας κρύβει πληγές από βόλια
κι η μυρωδιά της πυρίτιδας, Ναρόντναγια Βόλια
φτάνει ως εδώ με καπνό και δεν κρύβεται...
Τι οφείλω μου θυμίζει κι η συνείδηση θλίβεται.
Και ματώνει... Ναι, ματώνει...
Έτσι κι εγώ ίσως μπορώ σήμερα κάτι ν' αλλάξω
τον ουρανό γαλάζιο αν δεν καταφέρω να βάψω
αυτό το γκρίζο, το μαύρο που μας πνίγει το σύννεφο
στην πένα να κάνω μελάνι να γραφτεί τελεσίγραφο.
Δυνατά... Ναι, δυνατά να ουρλιάξω κι ας με βρουν.
