Νηογνώμων
Μισό αιώνα η πλάτη μας
έγειρε απ' όσα μάθαμε.
Ο ενθουσιασμός της φύσης μας
κρίμα είναι στη δύση μας
να σβήνει απ' όσα πάθαμε.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός
ο γνωστικός δειλιάζει
κι η φλόγα γίνεται καπνός
μα η ψυχή ουρλιάζει...
Και τότε, θέλοντας και μη
σπάζει σαν κρύσταλλο η σιωπή
κι ο παγωμένος άνεμος
που γύρω μας φυσάει
απ' το σπασμένο το γυαλί
χαϊδεύοντας το πρόσωπο
μια νύχτα μας ξυπνάει.
Σήκω! Δεν είναι εφιάλτης
δεν είναι ούτε οράματα.
Η λογική σου σε ξυπνά
που ξέρει για σένα πράγματα.
Λατρεύεις το συναίσθημα
και σε κινεί η συγκίνηση
γιατί καλά γνωρίζεις
ανίκητη είναι μέσα σου
εν τέλει πάντα η φρόνηση.
Γι αυτό, καθώς θαλασσοδέρνεσαι
απόφαση μη φοβηθείς να πάρεις.
Το νέο σου μπάρκο σκέψου
αφού είσαι πάλι έτοιμος
λιμάνι μόλις πιάσεις να μπαρκάρεις.
Κι είναι το σκάφος σου όμορφο
την κλάση έψαξες στο νηολόγιο.
Πορείες του χάραξες με το ιδιόμορφο
αυτό της καρδιάς σου τ' ανεμολόγιο
κι είδες πως άντεξε...
Με τέτοια χαρτιά του νηογνώμονα
θα σε περνούσα για αγνώμονα
αν δε σαλπάρεις.
Καλό ταξίδι το λοιπόν...
Κάποια στιγμή στα ανοιχτά
καιρό γαλάζιο πάλι σαν δεις
όσα χρωστάς να θυμηθείς.
Κι αφού παιδί δεν είσαι πια
και τα όνειρα που γέρασες
έγιναν ευχολόγια
τον τρόπο ψάξε και θα βρεις
το ευχαριστώ που έχεις να πεις
μη μείνει μόνο λόγια...
έγειρε απ' όσα μάθαμε.
Ο ενθουσιασμός της φύσης μας
κρίμα είναι στη δύση μας
να σβήνει απ' όσα πάθαμε.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός
ο γνωστικός δειλιάζει
κι η φλόγα γίνεται καπνός
μα η ψυχή ουρλιάζει...
Και τότε, θέλοντας και μη
σπάζει σαν κρύσταλλο η σιωπή
κι ο παγωμένος άνεμος
που γύρω μας φυσάει
απ' το σπασμένο το γυαλί
χαϊδεύοντας το πρόσωπο
μια νύχτα μας ξυπνάει.
Σήκω! Δεν είναι εφιάλτης
δεν είναι ούτε οράματα.
Η λογική σου σε ξυπνά
που ξέρει για σένα πράγματα.
Λατρεύεις το συναίσθημα
και σε κινεί η συγκίνηση
γιατί καλά γνωρίζεις
ανίκητη είναι μέσα σου
εν τέλει πάντα η φρόνηση.
Γι αυτό, καθώς θαλασσοδέρνεσαι
απόφαση μη φοβηθείς να πάρεις.
Το νέο σου μπάρκο σκέψου
αφού είσαι πάλι έτοιμος
λιμάνι μόλις πιάσεις να μπαρκάρεις.
Κι είναι το σκάφος σου όμορφο
την κλάση έψαξες στο νηολόγιο.
Πορείες του χάραξες με το ιδιόμορφο
αυτό της καρδιάς σου τ' ανεμολόγιο
κι είδες πως άντεξε...
Με τέτοια χαρτιά του νηογνώμονα
θα σε περνούσα για αγνώμονα
αν δε σαλπάρεις.
Καλό ταξίδι το λοιπόν...
Κάποια στιγμή στα ανοιχτά
καιρό γαλάζιο πάλι σαν δεις
όσα χρωστάς να θυμηθείς.
Κι αφού παιδί δεν είσαι πια
και τα όνειρα που γέρασες
έγιναν ευχολόγια
τον τρόπο ψάξε και θα βρεις
το ευχαριστώ που έχεις να πεις
μη μείνει μόνο λόγια...
(στη Λίνα 11/01)
