Η ψεύτρα καρδερίνα

Η ψεύτρα καρδερίνα

Ενός παπαγάλου του 'λαχε
μες στο κλουβί να γεννηθεί.
Πες πως δεν μπόρεσε
πες πως δε θέλησε, ποτέ δεν άνοιξε να βγει.

Κάποτε φέρανε στο διπλανό μια καρδερίνα
που πιάστηκε σε ξόβεργα.
Λαλούσε όμορφα, φτερούγιζε όμορφα
κι αυτός την κοίταζε περίεργα.

-Από που είσαι εσύ;
-Από παντού... Με 'πιασαν στο λιβάδι.
-Λιβάδι; Και πού είναι αυτό;
-Εκεί, έξω... Αν θες θα βγούμε ένα βράδυ...

-Κι είναι μεγάλο το λιβάδι;
-Ναι είναι... Πολύ.
-Πόσο πολύ, τόσο; Ανοίγοντας τα δυο φτερά.
-Όχι... Είναι μεγάλο πιο πολύ.
-Πες μου πόσο, τόοοσο;
Και στου κλουβιού τις άκρες τις βέργες έδειξε.
-Όχι, είναι πιο μεγάλο...
Η καρδερίνα απάντησε... Kαι δάκρυσε.

-Πες μου πως είναι πιο μεγάλο κι απ' το δωμάτιο.
Ειρωνικά μόρφασε και γύρω κοίταξε.
Απέραντος ο τοίχος...
-Ναι, ακόμα πιο μεγάλο...
Είπε ξανά πιο αυστηρή στον παπαγάλο.
-Λοιπόν, είσαι μια ψεύτρα!
Φώναξε με θυμωμένο ύφος.

Δεν ξαναμίλησαν...

Ούτε την είδε στο κλουβί την άλλη μέρα.
Ποτέ δεν έμαθε το τι απέγινε.
Αν άνοιξε και βγήκε στον αέρα
ή αν παγωμένη, ασάλευτη
στο δάπεδο της φυλακής της έμεινε.

Ενδόριστος 2012

Narodnaya Volya

Narodnaya Volya

Τρίχρονη το ογδόντα στην Πετρούπολη η γιαγιά.
Φοβίες λένε της άφησε η προσφυγιά.
Κανείς δεν έψαξε γιατί ένας γόνος Ρώσου ευγενούς
και δυο μωρά κρυμμένοι έρπουν στους αγρούς.

Σσσς... Θα μας βρουν...

Μου 'παν οι πρόγονοι στο μνήμα πάνω πως έσβησε
της αγαπημένης του
της Πολωνής φοιτήτριας που δεν επέζησε.
Τ' όνομα Τσέτκινοβ
αληθινό αν ήταν κανένας δε γνώριζε...
Τα βήματά του στην Πόλη τι είδους φυγή άραγε όριζε...

Να σωθούν τα παιδιά... Τουλάχιστον τα παιδιά...

Οι αφηγητές μου δεν τόλμησαν καν να σκεφτούν.
Υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν καλά πως χρωστούν
πόθο να έχουν και τέτοια πίστη στο όραμα
που θυσιάζουν και τη ζωή τους μα και το όνομα...

Το γνώριζε ο Μιχαήλ...

Με το φως των κεριών που μόνος είπατε έφτιαχνε
ούτε μια αράδα δε διαβάσατε απ' όσα έγραφε...
Καταλαβαίνω καταλαβαίνω, το φως ήταν λίγο.
Αν εγώ το κατόρθωσα είναι γιατί άλλα μάτια ανοίγω.

Το κερί Ελένη... Το κερί...

Του δίκαιου ο αγώνας κρύβει πληγές από βόλια
κι η μυρωδιά της πυρίτιδας, Ναρόντναγια Βόλια
φτάνει ως εδώ με καπνό και δεν κρύβεται...
Τι οφείλω μου θυμίζει κι η συνείδηση θλίβεται.

Και ματώνει... Ναι, ματώνει...

Έτσι κι εγώ ίσως μπορώ σήμερα κάτι ν' αλλάξω
τον ουρανό γαλάζιο αν δεν καταφέρω να βάψω
αυτό το γκρίζο, το μαύρο που μας πνίγει το σύννεφο
στην πένα να κάνω μελάνι να γραφτεί τελεσίγραφο.

Δυνατά... Ναι, δυνατά να ουρλιάξω κι ας με βρουν.

Ενδόριστος 2012

Ένα φιλί για το δρόμο

Ένα φιλί για το δρόμο

Σαν καιρικό φαινόμενο
που γρήγορα περνά
για λίγο βρέθηκα σ' αυτή τη φύση
σα μιας νουβέλας τον επίλογο
ερωτικό βιβλίο που πάει να κλείσει.
Μα πρόλαβα να δρέψω το φιλί
του πόθου μου το πορφυρό
και τ' άρωμα του μαύρου σου του ρόδου.

Γυναίκα...
Στη γη πατάς μισή
κι η άλλη μισή στον ουρανό
κρατάς κλειδί κρυμμένο μυστικό
στην πύλη της αιθέριας ανόδου.
Κι όσο παιδεύομαι στο άλυτό σου αίνιγμα
καθώς τ' αστέρια παρατάσσεις στο στερέωμα ουλαμό
απ' τις γητειές σου σύγκορμος τρέμω στ' άγγιγμα
της δροσερής πηγής που αναριγά τον ποταμό.

Τ' απόλαυσες...
Κι εγώ, το ξέρεις, μ' άργησα
του γυρισμού κόντεψε η ώρα
τ' ανεξιχνίαστα δεν τα εξήγησα
η στάση στο αέναο ταξίδι τέλειωσε τώρα.
Στον αιώνιο αυτόν τον πηγαιμό
ευχή σου, ας πάρω ακόμα ένα φιλί
για το δρόμο, που αν έχει γυρισμό
της δύσης τ' αναπάντητα θε ν' απαντήσει η ανατολή.

Ενδόριστος 2012

Νηογνώμων

Νηογνώμων

Μισό αιώνα η πλάτη μας
έγειρε απ' όσα μάθαμε.
Ο ενθουσιασμός της φύσης μας
κρίμα είναι στη δύση μας
να σβήνει απ' όσα πάθαμε.
Γιατί όσο περνάει ο καιρός
ο γνωστικός δειλιάζει
κι η φλόγα γίνεται καπνός
μα η ψυχή ουρλιάζει...

Και τότε, θέλοντας και μη
σπάζει σαν κρύσταλλο η σιωπή
κι ο παγωμένος άνεμος
που γύρω μας φυσάει
απ' το σπασμένο το γυαλί
χαϊδεύοντας το πρόσωπο
μια νύχτα μας ξυπνάει.

Σήκω! Δεν είναι εφιάλτης
δεν είναι ούτε οράματα.
Η λογική σου σε ξυπνά
που ξέρει για σένα πράγματα.
Λατρεύεις το συναίσθημα
και σε κινεί η συγκίνηση
γιατί καλά γνωρίζεις
ανίκητη είναι μέσα σου
εν τέλει πάντα η φρόνηση.

Γι αυτό, καθώς θαλασσοδέρνεσαι
απόφαση μη φοβηθείς να πάρεις.
Το νέο σου μπάρκο σκέψου
αφού είσαι πάλι έτοιμος
λιμάνι μόλις πιάσεις να μπαρκάρεις.
Κι είναι το σκάφος σου όμορφο
την κλάση έψαξες στο νηολόγιο.
Πορείες του χάραξες με το ιδιόμορφο
αυτό της καρδιάς σου τ' ανεμολόγιο
κι είδες πως άντεξε...
Με τέτοια χαρτιά του νηογνώμονα
θα σε περνούσα για αγνώμονα
αν δε σαλπάρεις.

Καλό ταξίδι το λοιπόν...
Κάποια στιγμή στα ανοιχτά
καιρό γαλάζιο πάλι σαν δεις
όσα χρωστάς να θυμηθείς.
Κι αφού παιδί δεν είσαι πια
και τα όνειρα που γέρασες
έγιναν ευχολόγια
τον τρόπο ψάξε και θα βρεις
το ευχαριστώ που έχεις να πεις
μη μείνει μόνο λόγια...

(στη Λίνα 11/01)

Ενδόριστος 2012

Ομοιοκατάληκτοι

Ομοιοκατάληκτοι

Του νιάτου ποίημα 

του βίου στιχάκι

του γηρατειού μου λέξεις τραγικές

ομοιοαρχίσαμε  

μα δεν ομοιοκαταλήξαμε...

Ενδόριστος 2012

Τοσίτσα - Βαρδάρης

Τοσίτσα - Βαρδάρης

Για τον Βαγγέλη σου μιλώ τον νταλικέρη.
Καλό παιδί, το σινάφι τον ξέρει.
Σε γάμο ζήτησε την καλή του
να μπει στο σπίτι και στην αυλή του.

Στο κομμωτήριο της οδού Τοσίτσα
ο φίλος τους Μπάμπης την ορμηνεύει:
"Άκου μωρό" χολωμένος στη Νίτσα
"τον Βάγγο κι εμένα γυναίκα καμιά δε μας δουλεύει".

Μα η μικρή κομμωτριούλα
την ευκαιρία να γίνει κυριούλα
δε χάνει. Κι αφού δεν είχε ούτε προίκα
αλλόφρων τρέχει στη νταλίκα.

"Βαγγέλη, ο Μπάμπης το και το"...
κι ένα σκισμένο δείχνει βρακάκι.
Καθόλου δεν άργησε το μακελειό
μόνα τεκμήρια ένα στιλέτο και το αίμα πάνω στο πατάκι.

Ο Μπάμπης κανείς δεν έμαθε που είναι θαμμένος.
Στα σίδερα ισόβια ο Βαγγέλης, σαλεμένος.
Το κομμωτήριο εδώ και χρόνια στη Στουρνάρη.
Η Λένα που ανέβηκε στη Σαλονίκη
στις πιάτσες γέρασε του Βαρδάρη.

Ενδόριστος 2012

Ακυβέρνητοι

Ακυβέρνητοι

Μας κλέβει ο άνεμος.
Κι η θέρμη του φιλιού γίνεται θάνατος
την εγκατάλειψη πριν διατάξεις
σα βολοδέρνει
το σκάφος ακυβέρνητο ο βοριάς που σέρνει.

Και πέφτει η νύχτα.
Τα όνειρα στα δάκρυά μας πνίχτα
ενώ οι αγέρηδες στο πέλαγο κοπάζουν
φριχτή η σιωπή κι οι ελπίδες μας δειλιάζουν.

Γερό σκαρί.
Πώς να πιστέψεις ότι θ' αντέξει ως το πρωί
μ' αυτό, εκεί...
Μ' όλα τα φώτα αναμμένα περιμένει
το πλήρωμα που βιάστηκε
το παγωμένο ρεύμα παρασέρνει.

Με δυο σωσίβια ναυαγοί...

Οι ψίθυροι πια.
Ξέμακροι, σ' αύτη τη σκοτεινή
τη θάλασσα που γέμισε συντρίμμια
και το φεγγάρι
με την ανταύγεια τη θολή
στα δυο πνιγμένα τα κορμιά να δίνει χάρη.

Ενδόριστος 2012

Πίτα με γύρο

Πίτα με γύρο

Μια πίτα επιθύμησα με γύρο,
πόσο ακόμα στον ατμό να μαγειρεύω.
Γερμένος από προβλήματα πριν γείρω
έπαψα γύρω πίτες να γυρεύω.

Συμβιβασμένοι υπάρχουν γύρω κι άλλοι
μα έμαθαν από μικροί στις πίτες.
Βίαια τους τραβούν απ’ το κεφάλι
βρώμικοι φελλοί που κλείνουν τρύπες.

Μια πίτα άλλωστε η ζωή
μα πάντα ακούμε λάθος.
Λαίμαργα όσους ξεγέλασε μια πίτα με τυρί
είδαν πόσο πονάει ο λάρυγγας στο βάθος.

Ενδόριστος 2012

Αντιπαροχή

Αντιπαροχή

Με προσφορές σε ανοιχτούς φακέλους
διαπραγματεύτηκες την αγάπη
κερδοσκόπε εργολάβε πολύτιμων αντιπαροχών.
Ασύδοτη ελευθερία εξαγόρασες
μονάχα απ' όσους υποχρεώθηκαν
τα θέλω σου επιλογές τους να δεχτούν.
Γιατί της ματαιότητας βύζαξες το ανούσιο γάλα.
Κι όταν οι κυνόδοντες φύτρωσαν
με αίμα ξεδίψασες την υπεροψία.
Δύσπεπτη η αλαζονεία
ποτέ δε χόρτασε το λαίμαργο στομάχι.
Στον εξαιρετικό αναδευτήρα της νόησης
τα όνειρα των άλλων σε εφιάλτες μετουσίωνες.
Με επιδέξια δάχτυλα έπλαθες τη φαντασία τους
που πάντα σε φαντάσματα μεταμόρφωνες.
Και λες δε βρέθηκε ποτέ κανείς...
Όμως για ψάξε ποιός είναι αυτός
που σ' έκανε να μετανιώσεις
για όσα εσύ πίστεψες πως σου προσέφερε.
Λουλουδιασμένο χαρτί τουαλέτας
σταμάτα σ' άλλους να πουλάς αφού δεν αγοράζεις.
Μεγάλωσες...
Μάθε πως ότι όμορφο αξίζει το κρεμούν σε κάδρο
και όσα άχρηστα βρωμούν τα ρίχνουν στον κάδο.

Ενδόριστος 2012

Σμαρτφον

Σμαρτφον

Στου κινητού τις επαφές

ρυθμίζοντας κατηγορίες,

απ' έξω μένεις μόνο εσύ

και ψάχνω να βρω αιτίες.

Στους "Φίλους" θα σε έβαζα

αν ήσουν φιλική

μα όσες φορές μιλήσαμε

πλημμύριζες  χολή.

Θα άνηκες στους "Συγγενείς" 

αν είχαμε ίδιο αίμα.

Έλα που μου το ρούφηξες.

Tο ζάχαρο να βρει ο γιατρός ακόμα έχει θέμα.

Στους "Συνεργάτες" για να μπεις

θέλει συνεργασία

κι εμείς οι δυο ταιριάξαμε

μόνο στη συνουσία.

Είπα μήπως μπερδεύτηκα 

κι ανήκεις στους "Πελάτες".

Όμως σ' ότι κι αν πρόσφερα

μου γύριζες τις πλάτες.

Μια ομάδα κάποτε έκανα

για σένα μόνο: "Το μωρό μου".

Κρίμα, τη μέρα που έφυγες

κλέψαν το κινητό μου.

Αλλού να σ' εντάξω δεν μπορώ

κι έτσι αφού είδα κι απόειδα,

μία καινούργια έφτιαξα 

για όσους μας έπιασαν κορόιδα...

...με τ' όνομα "Έλεος και ήμαρτον"

για να χτυπά αθόρυβα στο νέο μου σμαρτφον.

Ενδόριστος 2012

2012

2012

Στους θρήνους γεννήθηκες
κι η μαία σ' έλουσε στων οδυνών
τα δάκρυα, όχι μιας μάνας
μα των αλύτρωτών της των παιδιών.

Κι είναι θαρρείς πρώτη φορά
που ο συνετός δεν περιμένει
φλεγματικά δεν προσδοκά
από τη γέννηση αυτή κι ελπίδα δεν παίρνει.

Όμως εμείς, δυο τρεις τρελοί
της σκιάς του κόσμου οι λαοί, πλέρια ποθούμε
μ' αθερινόδιχτα σκισμένα έχουμε βγει
και στην αλίευση την εύλογη μοχθούμε.

Ευχή, να 'ναι καλή η ψαριά.
Μα αν πάλι άδειο μείνει το πιάτο
καινούργιο δίχτυ ας πλέξουμε αυτή τη χρονιά
με φλόγας νήμα.
Το τρύπιο καιρός να βυθιστεί στον πάτο.

Ενδόριστος 2012