 |
| Το σπιτάκι του Χολαργού... 1972 |
Δύσκολο να θυμηθώ αν το ψυγείο ήταν μικρό ή το καρπούζι μεγάλο...
Αυτό που στη μνήμη μου παραμένει, είναι ότι το κατεβάζαμε βαθειά στο πηγάδι μέσα στον κουβά με το μαγκάνι και τ’ αφήναμε εκεί. Αδύνατο να ξεχάσω τον υπόκωφο ήχο και την ακαθόριστη πάντοτε ρωγμή όταν το βγάζαμε μετά από ώρες, μόλις ακουμπούσε το μαχαίρι...
Ήξερε να διαλέγει καρπούζια η μαμά. Της είχε μάθει ο πατέρας της ή κάποιος θείος. «Όταν το χτυπάς με το δάκτυλο ο ήχος να είναι μεστός, όταν το ξύνεις με το νύχι να φεύγει εύκολα η φλούδα του κι όταν τραβάς το μίσχο να ξεκολλάει εύκολα», μας έλεγε…
Δίπλα στο πηγάδι ήταν φυτεμένο χρόνια πριν γεννηθώ ένα γιασεμί…
Φαντάζομαι πως οι ρίζες του έκτος από το νερό του ποτίσματος έπαιρναν αρκετή υγρασία μπλεγμένες στις πέτρες που αποτελούσαν το εσωτερικό τοίχωμα του πηγαδιού. Ακόμα και σήμερα αισθάνομαι στις μνήμες της όσφρησης το άρωμα αυτού του γιασεμιού. Ειδικά τ’ απόβραδο. Δεν ήταν συνηθισμένη μυρωδιά, γιατί έκτος από το αγιόκλημα που συνυπήρχε λίγα μέτρα πιο δυτικά, συνηθίζαμε να καταβρέχουμε τα καλοκαιρινά απογεύματα. Το ανακάτεμα των οσμών από το γιασεμί, το αγιόκλημα, το υγρό χώμα και το βρεγμένο μάρμαρο χρόνια έχω να το νιώσω…
Δεν μπορώ και να το ξεχάσω όμως…
Το μικρό σπίτι στο Χολαργό με τον μεγάλο κήπο ήρθε στα χέρια της οικογενείας αρκετά χρόνια πριν… Ο διορισμένος στην επαρχία πατέρας αναγκάστηκε να μας κουβαλήσει σε αρκετές πόλεις μαζί του. Το σπιτάκι αυτό ήταν πάντα πηγή ασφάλειας και νοσταλγίας σ’ εμάς τα παιδιά αλλά ακόμα περισσότερο στην γεμάτη ευαισθησίες μητέρα μας. Εκεί, πρώτη φορά ένιωσα και την έλλειψή της πριν κλείσω τα τέσσερα όταν αναγκάστηκα να μείνω με τη γιαγιά για λίγες, εξαιτίας των αντιδράσεών μου, μέρες. Έκτοτε στην ουσία δεν έμεινα ποτέ μακριά της μέχρι την εφηβεία που άρχισα πλέον μόνος να τ’ αποζητώ…
Εφηβεία...
Σταθμός στη ζωή του ανθρώπου. Στη δική μου τουλάχιστον ήταν σημαντικός. Ένα ανακάτεμα δύναμης, αντίληψης, κριτικής, δικαιοσύνης, ανασφάλειας, ενοχών, θυμού κι αδρεναλίνης. Πολλές φόρες αργότερα, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πότε ακριβώς πέρασαν αυτά τα συμπτώματα. Η πραγματική απάντηση ίσως είναι «ποτέ». Απλά ατόνησαν σε κάποιο βαθμό…
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της εφηβείας η ανάγκη για εσωτερική ισορροπία μ’ έκανε να βρίσκω πάντα το αντίδοτο. Και τότε και τώρα είναι όλα αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε, να γαληνεύουμε, να ισορροπούμε. Η ανάγκη αυτή είναι που με οδηγεί να θυμάμαι πιο έντονα τις όμορφες αυτές στιγμές και να ξεχνώ όλες τις δυσάρεστες…
Ένα απ’ αυτά τα αντίδοτα ήταν η σχέση μου με το νερό και ήταν πάντα άριστη…
Νομίζω πως δεν υπήρξε μεγαλύτερη απόλαυση για την ψυχή και το σώμα μου, πριν αισθανθώ τι σημαίνει έρωτας, απ’ τις στιγμές που κολυμπούσα. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να βουτάμε για ψαροντούφεκο με τον μπαμπά. Αρκετά συχνά αν και παιδί, οι επιδόσεις μου ήταν καλύτερες από τις δικές του. Πολλές φόρες νομίζω ότι είχα πάντα την ανάγκη να τον εντυπωσιάζω θετικά σε αντίθεση με τη μητέρα μου που υπεραγαπούσα αλλά έπρεπε a priori να με αποδέχεται. Εκεί πολλές φορές κατέφευγα στον αρνητικό εντυπωσιασμό, συχνά και ανάλογα με το θυμικό της στιγμής, αρκετά ακραίο…
Δύσκολα θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν γύρω στα δεκαπέντε, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο της Μάνης ο πατέρας κατέβηκε από τη θέση του οδηγού και άφησε στα χέρια μου το τιμόνι. Δεν ήταν απλά η ικανοποίηση της οδήγησης που τόσο πολύ μου άρεσε. Άλλωστε είχα αρχίσει να «κλέβω» το αυτοκίνητο με τα κλειδιά που συχνά άφηνε στο σπίτι. Ήταν ότι με πλημμύρισε το αίσθημα της εμπιστοσύνης για κάτι που λογικά ήταν έξω από τον καιρό του. Και ο πατέρας δεν ήταν καθόλου επιπόλαιος άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι το είχε σκεφτεί αρκετά καλά. Δυο χρόνια αργότερα ανέλαβα εξ ολοκλήρου τη συντήρηση του αυτοκίνητου. Εκείνα τα χρόνια οι μηχανές εσωτερικής καύσης είχαν πολύ πιο εύκολες και όχι αυτοματοποιημένες ρυθμίσεις. Από τις βαλβίδες και τα λάδια, μέχρι και το αβάνς…
Η αρχή είχε γίνει…
Στην πορεία αναγκάστηκα πολλές φόρες να ρυθμίσω διάκενα, ν’ αλλάξω μπουζί και πλατίνες… Κάποιες άλλες είχα μικροατυχήματα…
Συχνά βρέθηκα σαστισμένος πάνω από ένα καπό να καπνίζει στη μέση της εθνικής…
Άλλοτε πάλι μποτιλιαρίστηκα δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι…
Βρέθηκα σε δρόμους που έδειχναν χωρίς προορισμό...
Φώτα τις νύχτες με τύφλωσαν κι έχασα τον προσανατολισμό...
Υπήρξαν και στιγμές δύσκολες που αναγκάστηκα ν’ αλλάξω όχημα…
Όσο κι αν με κουράζει κάποτε το ταξίδι καταφέρνω να απολαμβάνω κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής…
Ακόμα και τις στάσεις, αφού και σήμερα συνεχίζω να ταξιδεύω…
Αυτό που στη μνήμη μου παραμένει, είναι ότι το κατεβάζαμε βαθειά στο πηγάδι μέσα στον κουβά με το μαγκάνι και τ’ αφήναμε εκεί. Αδύνατο να ξεχάσω τον υπόκωφο ήχο και την ακαθόριστη πάντοτε ρωγμή όταν το βγάζαμε μετά από ώρες, μόλις ακουμπούσε το μαχαίρι...
Ήξερε να διαλέγει καρπούζια η μαμά. Της είχε μάθει ο πατέρας της ή κάποιος θείος. «Όταν το χτυπάς με το δάκτυλο ο ήχος να είναι μεστός, όταν το ξύνεις με το νύχι να φεύγει εύκολα η φλούδα του κι όταν τραβάς το μίσχο να ξεκολλάει εύκολα», μας έλεγε…
Δίπλα στο πηγάδι ήταν φυτεμένο χρόνια πριν γεννηθώ ένα γιασεμί…
Φαντάζομαι πως οι ρίζες του έκτος από το νερό του ποτίσματος έπαιρναν αρκετή υγρασία μπλεγμένες στις πέτρες που αποτελούσαν το εσωτερικό τοίχωμα του πηγαδιού. Ακόμα και σήμερα αισθάνομαι στις μνήμες της όσφρησης το άρωμα αυτού του γιασεμιού. Ειδικά τ’ απόβραδο. Δεν ήταν συνηθισμένη μυρωδιά, γιατί έκτος από το αγιόκλημα που συνυπήρχε λίγα μέτρα πιο δυτικά, συνηθίζαμε να καταβρέχουμε τα καλοκαιρινά απογεύματα. Το ανακάτεμα των οσμών από το γιασεμί, το αγιόκλημα, το υγρό χώμα και το βρεγμένο μάρμαρο χρόνια έχω να το νιώσω…
Δεν μπορώ και να το ξεχάσω όμως…
Το μικρό σπίτι στο Χολαργό με τον μεγάλο κήπο ήρθε στα χέρια της οικογενείας αρκετά χρόνια πριν… Ο διορισμένος στην επαρχία πατέρας αναγκάστηκε να μας κουβαλήσει σε αρκετές πόλεις μαζί του. Το σπιτάκι αυτό ήταν πάντα πηγή ασφάλειας και νοσταλγίας σ’ εμάς τα παιδιά αλλά ακόμα περισσότερο στην γεμάτη ευαισθησίες μητέρα μας. Εκεί, πρώτη φορά ένιωσα και την έλλειψή της πριν κλείσω τα τέσσερα όταν αναγκάστηκα να μείνω με τη γιαγιά για λίγες, εξαιτίας των αντιδράσεών μου, μέρες. Έκτοτε στην ουσία δεν έμεινα ποτέ μακριά της μέχρι την εφηβεία που άρχισα πλέον μόνος να τ’ αποζητώ…
Εφηβεία...
Σταθμός στη ζωή του ανθρώπου. Στη δική μου τουλάχιστον ήταν σημαντικός. Ένα ανακάτεμα δύναμης, αντίληψης, κριτικής, δικαιοσύνης, ανασφάλειας, ενοχών, θυμού κι αδρεναλίνης. Πολλές φόρες αργότερα, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πότε ακριβώς πέρασαν αυτά τα συμπτώματα. Η πραγματική απάντηση ίσως είναι «ποτέ». Απλά ατόνησαν σε κάποιο βαθμό…
Παρ’ όλα αυτά ακόμα και μέσα σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες της εφηβείας η ανάγκη για εσωτερική ισορροπία μ’ έκανε να βρίσκω πάντα το αντίδοτο. Και τότε και τώρα είναι όλα αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε, να γαληνεύουμε, να ισορροπούμε. Η ανάγκη αυτή είναι που με οδηγεί να θυμάμαι πιο έντονα τις όμορφες αυτές στιγμές και να ξεχνώ όλες τις δυσάρεστες…
Ένα απ’ αυτά τα αντίδοτα ήταν η σχέση μου με το νερό και ήταν πάντα άριστη…
Νομίζω πως δεν υπήρξε μεγαλύτερη απόλαυση για την ψυχή και το σώμα μου, πριν αισθανθώ τι σημαίνει έρωτας, απ’ τις στιγμές που κολυμπούσα. Η μεγαλύτερη χαρά μου ήταν να βουτάμε για ψαροντούφεκο με τον μπαμπά. Αρκετά συχνά αν και παιδί, οι επιδόσεις μου ήταν καλύτερες από τις δικές του. Πολλές φόρες νομίζω ότι είχα πάντα την ανάγκη να τον εντυπωσιάζω θετικά σε αντίθεση με τη μητέρα μου που υπεραγαπούσα αλλά έπρεπε a priori να με αποδέχεται. Εκεί πολλές φορές κατέφευγα στον αρνητικό εντυπωσιασμό, συχνά και ανάλογα με το θυμικό της στιγμής, αρκετά ακραίο…
Δύσκολα θα ξεχάσω το συναίσθημα που ένιωσα όταν γύρω στα δεκαπέντε, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο της Μάνης ο πατέρας κατέβηκε από τη θέση του οδηγού και άφησε στα χέρια μου το τιμόνι. Δεν ήταν απλά η ικανοποίηση της οδήγησης που τόσο πολύ μου άρεσε. Άλλωστε είχα αρχίσει να «κλέβω» το αυτοκίνητο με τα κλειδιά που συχνά άφηνε στο σπίτι. Ήταν ότι με πλημμύρισε το αίσθημα της εμπιστοσύνης για κάτι που λογικά ήταν έξω από τον καιρό του. Και ο πατέρας δεν ήταν καθόλου επιπόλαιος άνθρωπος. Φαντάζομαι ότι το είχε σκεφτεί αρκετά καλά. Δυο χρόνια αργότερα ανέλαβα εξ ολοκλήρου τη συντήρηση του αυτοκίνητου. Εκείνα τα χρόνια οι μηχανές εσωτερικής καύσης είχαν πολύ πιο εύκολες και όχι αυτοματοποιημένες ρυθμίσεις. Από τις βαλβίδες και τα λάδια, μέχρι και το αβάνς…
Η αρχή είχε γίνει…
Στην πορεία αναγκάστηκα πολλές φόρες να ρυθμίσω διάκενα, ν’ αλλάξω μπουζί και πλατίνες… Κάποιες άλλες είχα μικροατυχήματα…
Συχνά βρέθηκα σαστισμένος πάνω από ένα καπό να καπνίζει στη μέση της εθνικής…
Άλλοτε πάλι μποτιλιαρίστηκα δύο τετράγωνα απ’ το σπίτι…
Βρέθηκα σε δρόμους που έδειχναν χωρίς προορισμό...
Φώτα τις νύχτες με τύφλωσαν κι έχασα τον προσανατολισμό...
Υπήρξαν και στιγμές δύσκολες που αναγκάστηκα ν’ αλλάξω όχημα…
Όσο κι αν με κουράζει κάποτε το ταξίδι καταφέρνω να απολαμβάνω κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής…
Ακόμα και τις στάσεις, αφού και σήμερα συνεχίζω να ταξιδεύω…
