Ανάσες κλέβουμε
Ζωή φτιαγμένη με καρφί και με σφυρί
σε χέρια που όχι πάντοτε εκτιμούμε.
Κι αν σχεδιάσαμε δική μας διαδρομή,
σ' ένα δωμάτιο την κλείσαμε και ζούμε.
Μια με σιωπή, μια με κραυγή,
ανάσες κλέβουμε και λέμε πως μπορούμε,
πριν λιγοστέψει ο αέρας γύρω μας,
ο τοίχος να γκρεμίσει και να βγούμε.
Δεν ειν' αργά για να σκεφτείς, μικρό κακό.
Κι ούτε μωρός πρέπει να νιώσεις που ως τώρα,
μες του πνιγμού, να βρεις, τον πανικό,
την πόρτα που 'ναι ακλείδωτη, δεν είχες ώρα.
