 |
| Χωρίς λεζάντα... |
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δικαιολογούν την επιλογή άρνησης για συμμετοχή ενός σκεπτόμενου πολίτη σε μία μορφή αγώνα. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε το διαφορετικό τρόπο που μπορεί να σκέπτεται και να πράττει ο καθένας. Όμως ακόμα καλύτερο και πιο υπεύθυνο είναι να εξηγεί ο ίδιος στους άλλους τους λόγους.
Είναι πάντα θετικό όταν η εξουσία, τα στερεότυπα και τα δεδομένα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ειδικά όταν η ίδια η εξουσία και τα όργανά της προ καιρού έχουν ξεπεράσει τα όρια της ανικανότητας, της καθίζησης και της σήψης. Το αίτημα όμως της πρόσφατης συνέγερσης των "αγανακτισμένων" όπως φαίνεται δεν είναι άλλο απ' αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν απλά "άμεση δημοκρατία" και όχι πραγματική δημοκρατία οποιασδήποτε μορφής.
Και η σημαντική διαφορά ανάμεσα τους είναι ότι στην πραγματική δημοκρατία έκτος από την αρχή της πλειοψηφίας υπάρχει κι ένας δεύτερος πυλώνας: Η αρχή του κράτους δικαίου.
Το δεύτερο αυτό κομμάτι είναι που εγγυάται τις ατομικές ελευθέριες και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που θα ήταν αδιανόητο αν βασιζόμασταν μόνο στην αρχή της πλειοψηφίας. Σαν παράδειγμα μόνο, οι απροστάτευτες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα ή μειονότητες (πολλές φορές αντιδημοφιλείς) χρήζουν σεβασμού και δικαιωμάτων πέρα από τις κατά καιρούς πλειοψηφικές τάσεις.
Πιο πάνω όμως κι απ' αυτή τη σημαντική ιδεολογική διαφορά, το πρόβλημά μου είναι κυρίαρχα επί προσωπικού.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ταυτιστώ, να συμπαρασυρθώ και να συμπορευτώ με όλους αυτούς και τον καθ' ένα χωριστά που δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση αυτοκριτικής, μ’ αυτούς που δε διαφέρουν σε τίποτα απ' τους ηγέτες τους που οι ίδιοι, χρόνια και χρόνια με τον ίδιο ακριβώς ζήλο της "πλατείας", τους αποθεώνουν και τους εκλέγουν. Με όλους αυτούς που με τα δικά του μέτρα ο καθ' ένας, είναι λαμόγιο ή μικρολαμόγιο της κοινωνίας που ζω. Με όλους αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά την λέξη "απαιτώ" αγνοούν όμως εντελώς τη λέξη "προσφέρω"…
Με όλους αυτούς που στο βωμό των οιονδήποτε διεκδικήσεων θυσιάζουν και πυρπολούν εργαζόμενους συνανθρώπους μας, αλλά και όσους ακόμα κι όταν μέμφονται την βία είναι έτοιμοι να λιντσάρουν ανθρώπινα όντα έστω κι αν είναι ένοχοι, ή χειρότερα, αδίκαστα κρίνουν μόνοι ως ενόχους.
Μ' όλους αυτούς που δε γνωρίζουν πως η επανάσταση χρειάζεται αίμα καθαρό και ιερό. Κι αυτό το έχει μόνο ο ίδιος ο επαναστάτης.
Με όλους αυτούς που ποτέ δεν έμαθαν πως ο Che είχε πει… “Let me say at the risk of seeming ridiculous that the true revolutionary is guided by great feelings of love”.
Με όλους αυτούς που δεν κατάλαβαν ποτέ ότι αυτό που λείπει από την κοινωνία δεν είναι το χρήμα αλλά οι αξίες.
Με όλους αυτούς που από πρόθεση ή εγκληματική άγνοια είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια λάθη του παρελθόντος ή και χειρότερα, όχι μόνο γιατί δεν έχουν να προτείνουν λύσεις αλλά γιατί τους βολεύει το ίδιο το πρόβλημα, αφού δεν έχουν μέσα τους τίποτα αξιόλογο να τους αναδεικνύει.
Παρ' όλα αυτά αισιόδοξα σκεφτόμενος αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν δυο μικρές διαφορές ανάμεσα στον αγανακτισμένο και τον συνειδητοποιημένο. Η πρώτη είναι ότι ο αγανακτισμένος θα πάψει να είναι αγανακτισμένος μόλις ικανοποιηθούν οι ευτελείς προσδοκίες του ενώ ο συνειδητοποιημένος θα συνεχίσει με βάση τις πραγματικές αξίες που πρεσβεύει.
Η δεύτερη διαφορά είναι ότι ο αγανακτισμένος δεν έχει ακόμη απογοητευτεί ενώ ο συνειδητοποιημένος έχει αρχίσει να πιστεύει, καιρό τώρα, πως δεν πρέπει να περιμένει τίποτα πια.
Όταν το καταλάβουμε αυτό… Ο συνειδητοποιημένος ίσως αναθαρρήσει κι ο αγανακτισμένος ίσως εμπνευστεί…
Είναι πάντα θετικό όταν η εξουσία, τα στερεότυπα και τα δεδομένα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ειδικά όταν η ίδια η εξουσία και τα όργανά της προ καιρού έχουν ξεπεράσει τα όρια της ανικανότητας, της καθίζησης και της σήψης. Το αίτημα όμως της πρόσφατης συνέγερσης των "αγανακτισμένων" όπως φαίνεται δεν είναι άλλο απ' αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν απλά "άμεση δημοκρατία" και όχι πραγματική δημοκρατία οποιασδήποτε μορφής.
Και η σημαντική διαφορά ανάμεσα τους είναι ότι στην πραγματική δημοκρατία έκτος από την αρχή της πλειοψηφίας υπάρχει κι ένας δεύτερος πυλώνας: Η αρχή του κράτους δικαίου.
Το δεύτερο αυτό κομμάτι είναι που εγγυάται τις ατομικές ελευθέριες και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που θα ήταν αδιανόητο αν βασιζόμασταν μόνο στην αρχή της πλειοψηφίας. Σαν παράδειγμα μόνο, οι απροστάτευτες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα ή μειονότητες (πολλές φορές αντιδημοφιλείς) χρήζουν σεβασμού και δικαιωμάτων πέρα από τις κατά καιρούς πλειοψηφικές τάσεις.
Πιο πάνω όμως κι απ' αυτή τη σημαντική ιδεολογική διαφορά, το πρόβλημά μου είναι κυρίαρχα επί προσωπικού.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ταυτιστώ, να συμπαρασυρθώ και να συμπορευτώ με όλους αυτούς και τον καθ' ένα χωριστά που δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση αυτοκριτικής, μ’ αυτούς που δε διαφέρουν σε τίποτα απ' τους ηγέτες τους που οι ίδιοι, χρόνια και χρόνια με τον ίδιο ακριβώς ζήλο της "πλατείας", τους αποθεώνουν και τους εκλέγουν. Με όλους αυτούς που με τα δικά του μέτρα ο καθ' ένας, είναι λαμόγιο ή μικρολαμόγιο της κοινωνίας που ζω. Με όλους αυτούς που γνωρίζουν πολύ καλά την λέξη "απαιτώ" αγνοούν όμως εντελώς τη λέξη "προσφέρω"…
Με όλους αυτούς που στο βωμό των οιονδήποτε διεκδικήσεων θυσιάζουν και πυρπολούν εργαζόμενους συνανθρώπους μας, αλλά και όσους ακόμα κι όταν μέμφονται την βία είναι έτοιμοι να λιντσάρουν ανθρώπινα όντα έστω κι αν είναι ένοχοι, ή χειρότερα, αδίκαστα κρίνουν μόνοι ως ενόχους.
Μ' όλους αυτούς που δε γνωρίζουν πως η επανάσταση χρειάζεται αίμα καθαρό και ιερό. Κι αυτό το έχει μόνο ο ίδιος ο επαναστάτης.
Με όλους αυτούς που ποτέ δεν έμαθαν πως ο Che είχε πει… “Let me say at the risk of seeming ridiculous that the true revolutionary is guided by great feelings of love”.
Με όλους αυτούς που δεν κατάλαβαν ποτέ ότι αυτό που λείπει από την κοινωνία δεν είναι το χρήμα αλλά οι αξίες.
Με όλους αυτούς που από πρόθεση ή εγκληματική άγνοια είναι έτοιμοι να επαναλάβουν τα ίδια λάθη του παρελθόντος ή και χειρότερα, όχι μόνο γιατί δεν έχουν να προτείνουν λύσεις αλλά γιατί τους βολεύει το ίδιο το πρόβλημα, αφού δεν έχουν μέσα τους τίποτα αξιόλογο να τους αναδεικνύει.
Παρ' όλα αυτά αισιόδοξα σκεφτόμενος αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν δυο μικρές διαφορές ανάμεσα στον αγανακτισμένο και τον συνειδητοποιημένο. Η πρώτη είναι ότι ο αγανακτισμένος θα πάψει να είναι αγανακτισμένος μόλις ικανοποιηθούν οι ευτελείς προσδοκίες του ενώ ο συνειδητοποιημένος θα συνεχίσει με βάση τις πραγματικές αξίες που πρεσβεύει.
Η δεύτερη διαφορά είναι ότι ο αγανακτισμένος δεν έχει ακόμη απογοητευτεί ενώ ο συνειδητοποιημένος έχει αρχίσει να πιστεύει, καιρό τώρα, πως δεν πρέπει να περιμένει τίποτα πια.
Όταν το καταλάβουμε αυτό… Ο συνειδητοποιημένος ίσως αναθαρρήσει κι ο αγανακτισμένος ίσως εμπνευστεί…
