Ένα αστέρι
Τ' αστέρι μου όταν κρύβουνε
δυο σύννεφα βαριά
ας γίνεται αστρόσκονη
μες στης βροχής τις στάλες
Της Άνοιξης τα πρωινά
στων φύλλων πάνω τη δροσιά
το τρεμοφώτισμά του
κι η ανάκλασή του στα νερά
τα καλοκαίρια τα καυτά
να λαμπυρίζει
Μα κάθε βράδυ έναστρο
στης κάμαράς σου τον Νοτιά
το μόνο ακίνητο
το πιο λαμπρό
έξω απ' το παραθύρι
θα είναι εκεί να σε κοιτά
να σε προσέχει ν' αγρυπνά
γιατί στη Γη του έδωσες
και σου χρωστά χατήρι
