Οξύμωρος
Ψυχή κρυμμένη πίσω από κρίμα κι από ζήτω
να αφουγκραστούν αναζητούσε οι γύρω
και να γνωρίζουν της σιωπής τη γλώσσα
Με κάλεσε στον ώμο της να γείρω
να κλάψουμε μαζί τα τόσα
τα όσα μας πληγώνουν για όσα θυσιαζόμαστε
Κι οι δυο χιτώνα δεύτερο με αγάπη μοιραζόμαστε
μα αυτούς που αγαπήσαμε πάψαμε να νοιαζόμαστε
Έτσι μ' αγάπη πάλι
ακόμα έναν ράψαμε χωρίς να χρειαζόμαστε
Και τότε κλαψαμε μαζί στ' αλήθεια
γιατί δε νιώσαμε ποτέ πόσο πολύ φοβόμαστε
