Σαν πάψεις να μ' ακούς
Λευκά σεντόνια των ονείρων ξέσκισαν
και του κελιού τις ατσαλένιες μπάρες
σαν χαραγμένες σε χαρτί γραμμές αγνόησαν.
Κι έσπαγαν μια μια τις αλυσίδες
και τα σημεία στίξης
που σφαλισμένες κράταγαν στους στίχους.
Για χρόνια δουλεμένες
με κόκκινα λάβαρα
κι επαναστάσεις
κι έρωτες.
Τραγουδισμένες από φωνές εξαίσιες.
Στο κλάμα λουσμένες.
Με κάθε χρώμα που η ψυχή μπορεί να πάρει
ή το μελάνι
καλλωπισμένες.
Κι ενώ περίμενες
στάση να κάνουν
και ν' απαιτήσουν
μανιφέστα ίσως να στήσουν
αφού το γνώριζαν αυτό καλά
φτερά έβγαλαν
και πέταξαν ψηλά...
Κι αγγίξανε τον ουρανό
ίσα μ' εκεί που 'παψαν πια να φαίνονται
χαμένες μέσ' στα σύννεφα.
Σμήνος τα χελιδόνια του Οκτώβρη
που πάει στα μέρη του που νοσταλγεί...
Και μοναχά το βουητό τους άκουγε κανείς
και πλέον δεν τις καταλάβαινε.
Γιατί ήσαν λεύτερες... Οι λέξεις.
