Κάθε βραδιά

Κάθε βραδιά

Την είδε που κοιμότανε βαθιά
Με την ανάσα της αργή
λουσμένη απ' το φεγγάρι
και οι θηλές της οι σκληρές
σημαία σήκωναν τ' αχνό σεντόνι
Και η λαγνεία πόθο άναψε
Φλόγα
που έκαψε τα σωθικά του
κι ο πρώτος της ο στεναγμός
πυρκαγιάς
ο δόλιος
συνδαυλισμός πως ήταν πίστεψε
Μα κιότεψε να την ξυπνήσει

Κι αναρριχήθηκε ο ορειβάτης
ο άκρατος
σε κάθε σπιθαμή από κορφές
χαράδρες και πλαγιές
Και τ' άνθια μύρισε
και στις πηγές τις δροσερές ξαπόστασε
και στα λευκά τα χιόνια κουτρουβάλησε
Και κάθε δρασκελιά πάνω στο χάρτη της
χαρά της έδινε ένιωθε
Μα δεν την ξύπνησε

Κι όταν απόκαμε
εξαντλημένος μα ευτυχής δίπλα της ξάπλωσε
Στο στόμα η γεύση
τ' αρώματά της που τον πλημμύριζαν
Κι ήτανε να τον πάρει κι αυτόν ο ύπνος

-Τι κάνεις εδώ;
-Για δε με ξύπνησες;
Έντρομη φώναξε η Αγάπη
πλάι της σαν τον είδε
ένα με τα σεντόνια της τα ιδρωμένα

Κι έκλαψε πικρά τότε ο Έρωτας
που σαν κατάλαβε
πως γέρασε και χρόνια τώρα
κάθε βραδιά
μονάχος του χτυπιόταν πάνω της
μα ντρέπονταν να την ξυπνήσει

Ενδόριστος 26/8/2012

Εμείς εκεί

Εμείς εκεί

Κι εσύ εκεί

Στης αμμουδιάς τα ίχνη των πελμάτων

που αχνοφαίνονται ξανά

με την αόρατη τη σμίλη 

να διαγράφονται σιγά σιγά

του κάθε παφλασμού σου

Ταινία παιγμένη ανάποδα θαρρείς

και ξεπροβάλλεις

Κι εγώ εκεί

ρεμβάζοντας

με το μισό κορμί στη δροσερή σου βάπτιση

κι άλλο μισό καμένο 

απ' των μαλλιών σου τις ακτίνες τις ξανθές

και βυθισμένα τα δυο δάχτυλα

μέσα στην άμμο την υγρή

σκαλίζοντας

αναζητώντας της ηδονής σου τους χυμούς

με κάθε κύμα σου να νιώθω τους σπασμούς

Εμείς εκεί

...Θάλασσα

Ενδόριστος 17/8/2012

Σαν πάψεις να μ' ακούς

Σαν πάψεις να μ' ακούς

Λευκά σεντόνια των ονείρων ξέσκισαν

και του κελιού τις ατσαλένιες μπάρες

σαν χαραγμένες σε χαρτί γραμμές αγνόησαν.

Κι έσπαγαν μια μια τις αλυσίδες

και τα σημεία στίξης

που σφαλισμένες κράταγαν στους στίχους.

Για χρόνια δουλεμένες 

με κόκκινα λάβαρα

κι επαναστάσεις

κι έρωτες.

Τραγουδισμένες από φωνές εξαίσιες.

Στο κλάμα λουσμένες.

Με κάθε χρώμα που η ψυχή μπορεί να πάρει

ή το μελάνι

καλλωπισμένες.

Κι ενώ περίμενες

στάση να κάνουν

και ν' απαιτήσουν

μανιφέστα ίσως να στήσουν

αφού το γνώριζαν αυτό καλά

φτερά έβγαλαν

και πέταξαν ψηλά...

Κι αγγίξανε τον ουρανό

ίσα μ' εκεί που 'παψαν πια να φαίνονται

χαμένες μέσ' στα σύννεφα.

Σμήνος τα χελιδόνια του Οκτώβρη

που πάει στα μέρη του που νοσταλγεί...

Και μοναχά το βουητό τους άκουγε κανείς

και πλέον δεν τις καταλάβαινε.

Γιατί ήσαν λεύτερες... Οι λέξεις.

Ενδόριστος 4/8/2012

Το στήθος και το ήθος

Το στήθος και το ήθος

Τις ξηλωμένες
απ' το πουλόβερ το παλιό
αυτές τις λίγες κατσαρές κλωστές
τις τυλιγμένες σε κουβάρι
δυο κάλτσες πλέξε...
Αξία έχουν περισσή
στα πόδια τα γυμνά φτωχού
απ' όλα τα μεταξωτά σου υφάδια.

Κι οι πέτρες όλες καταγής
σιμά ή μια στην άλλη
ταιριαγμένες
τοίχο να χτίσουνε μπορούν
που μόνο του άστεγου η ανάγκη θα εκτιμήσει.
Γιατί έχει αξία το υλικό
όχι που μάταια χρόνια τώρα το ζυγιάζεις
μα αν τη χρήση του μπορείς ν'αντιληφθείς
κι όταν στο χέρι σου το πιάνεις το διαβάζεις.

Όπως το στίχο με τις λέξεις τις απλές
και τις απέριττες
πιότερη ανάγκη και δίψα έχουν
κάποιοι που στην ανάγνωση κομπιάζουν
πιο εύκολο ν' ακούσουν της καρδιάς φωνές
αυτοί κι αυτές
που η αλήθεια της ζωής
τους δίδαξε να προσδοκούν
πάντα εισπράττοντας λιγότερα
απ όσα οι γύρω μας τους τάζουν

Κι εσύ μικρή μου
μόνη σου εσύ
αν την αξία του μαστού σου εκτιμήσεις
όργανο ακριβείας μάθε πως είναι
για να δεις...
Την ώρα που ο πόθος τα κορμιά αναριγά
σαν το κρατώ
αν πράγματι αισθάνομαι πηγή πως είσαι
για το άδολο γάλα που ζητώ...

Ενδόριστος 2/8/2012