Σκηνοβάτες

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει…

Σκηνοβάτες του Σταμάτη Φασουλή 

Στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 15 και 16 Ιουλίου

Τέλος του δεύτερου μ. Χ. αιώνα. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία καταρρέει. Είναι το τέλος μιας εποχής. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα της κατάρρευσης και της παρακμής φτάνουν σε ένα αρχαίο θέατρο τρεις θίασοι από τρεις άκρες της αυτοκρατορίας και στήνουν τους δικούς τους, αυτοσχέδιους δραματικούς αγώνες, κατά το πρότυπο του «ένδοξου» παρελθόντος.

Σε μια σπαρταριστή σκηνική σύνθεση που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου και στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας για να φτάσει στη ρωμαϊκή περίοδο, η ιστορία του θεάτρου ζωντανεύει επί σκηνής. Αποσπάσματα από τραγωδίες και κωμωδίες Ελλήνων και ρωμαίων ποιητών, ύμνοι και χορικά, μίμοι καθώς και εντυπωσιακές αθλοπαιδιές, μονομαχίες, ακροβατικά και θεαματικές επιδείξεις με φωτιές - στοιχεία της ρωμαϊκής αρένας – συνθέτουν ένα ετερόκλητο, πολύχρωμο και γοητευτικό κολάζ!

Αγανακτισμένος

Χωρίς λεζάντα...

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δικαιολογούν την επιλογή άρνησης για συμμετοχή ενός σκεπτόμενου πολίτη σε μία μορφή αγώνα. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε το διαφορετικό τρόπο που μπορεί να σκέπτεται και να πράττει ο καθένας. Όμως ακόμα καλύτερο και πιο υπεύθυνο είναι να εξηγεί ο ίδιος στους άλλους τους λόγους.

Είναι πάντα θετικό όταν η εξουσία, τα στερεότυπα και τα δεδομένα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Ειδικά όταν η ίδια η εξουσία και τα όργανά της προ καιρού έχουν ξεπεράσει τα όρια της ανικανότητας, της καθίζησης και της σήψης. Το αίτημα όμως της πρόσφατης συνέγερσης των "αγανακτισμένων" όπως φαίνεται δεν είναι άλλο απ' αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν απλά "άμεση δημοκρατία" και όχι πραγματική δημοκρατία οποιασδήποτε μορφής.

Και η σημαντική διαφορά ανάμεσα τους είναι ότι στην πραγματική δημοκρατία έκτος από την αρχή της πλειοψηφίας υπάρχει κι ένας δεύτερος πυλώνας: Η αρχή του κράτους δικαίου.

Το δεύτερο αυτό κομμάτι είναι που εγγυάται τις ατομικές ελευθέριες και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάτι που θα ήταν αδιανόητο αν βασιζόμασταν μόνο στην αρχή της πλειοψηφίας. Σαν παράδειγμα μόνο, οι απροστάτευτες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα ή μειονότητες (πολλές φορές αντιδημοφιλείς) χρήζουν σεβασμού και δικαιωμάτων πέρα από τις κατά καιρούς πλειοψηφικές τάσεις.