 |
| Δαίδαλος και Ίκαρος |
Κάπου πήρε το αυτί μου ένα διάλογο... “Γιατί κάποιοι τρομάζουν όταν γνωρίζουν ανθρώπους που τους δίνουν αγάπη” ξεκινούσε, “αυτός που αγαπάει ράβει και δεν ξηλώνει τα φτερά του άλλου”. Κάπως έτσι συνέχιζε...
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Δε θα ξαναγαπήσω γιατί θα πονέσω! Θαρρείς και πονά η αγάπη. Οι τραγουδοποιοί επιμένουν μόνο για να κάνουν σουξέ. Η μη αγάπη των άλλων μας πονά και το ξέρουμε καλά. Ίσως το Εγώ μας που επιβάλει να μας αγαπούν όπως εμείς θα θέλαμε. Ίσως ο παραλογισμός που δε μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως ο καθ' ένας μπορεί να ενεργεί διαφορετικά και να δίνει μόνο απ' αυτά που έχει. Ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις έναν ψυχρό άνθρωπο τρυφερό, όμως μπορεί να αγαπάει. Ούτε έναν τσιγκούνη γενναιόδωρο. Κι αυτός αγαπάει.
Εμείς όμως, μπορούμε να αγαπάμε; Αυτόν τον ψυχρό, τον τσιγκούνη, τον εγωιστή ή ότι άλλο χειρότερο ή καλύτερο;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν αγαπάμε ότι δε μας ικανοποιεί. Και γνωρίζουμε καλά πως ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ιδανικός και ΤΙΠΟΤΑ δεν ικανοποιεί.
Σα φίλο ίσως τον ανεχόμαστε. Όμως η ανοχή δεν είναι αγάπη. Δε δένουμε τη ζωή μας μαζί του, είναι και γι αυτόν πιο εύκολο να προσποιηθεί ή να ελέγξει προσωρινά τις αδυναμίες του. Όποιος νομίζει ότι αδικώ τη φιλία του θα τον παρακαλέσω να μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη του 30 μέρες. Προσοχή! Να μοιραστεί...
Σαν ερωτικό σύντροφο; Μα εκεί είναι όλο το μυστικό των πόνων μας. Γιατί αντιμετωπίζουμε τον ερώτα ακριβώς όπως αυτό που ονομάζουμε φιλία... Ανεχόμαστε… Είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά… Θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο μας… Αφού αυτός δεν είναι ιδανικός γιατί να είμαστε εμείς... Σκέψη κοινής λογικής.
Μονό που ο έρωτας δεν έχει ούτε ανοχή ούτε συμβιβασμό γιατί τότε δεν είναι έρωτας...
Κι όταν καταλάβουμε πως αυτό που πρόκειται να νοιώσουμε είναι δυνατό; Πανικός! Πώς θα κατέβω από τόσο ψηλά; Έκτος αν καταφέρω να κρατήσω μια lite σχέση με lite συναισθήματα... Σκέψη κοινής λογικής.
Η επιθυμία δεδομένη. Να πετάξουμε! Οι επιλογές δύο...
Καθόμαστε σε flight simulator (εξομοιωτή πτήσης) και δείχνουμε τα συναισθήματά μας στέλνοντας τραγουδάκια στο ιντερνέτ απ' το youtube... Πλησιάζουμε τους άλλους με την ασφάλεια της εικονικής πραγματικότητας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο... Επικοινωνούμε με εξομοιώσεις διάλογου και νιώθουμε μέσω εξομοιωτών συναισθημάτων...
Ή εξοικειωνόμαστε με τον πόνο, ευτελίζουμε το φόβο του ίδιου μας πόνου, ελέγχουμε τις δικές μας συμπεριφορές κι αρχίζουμε να πετάμε! Ξεκινάμε από τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος. Απ' αυτά που μας πλήγωσαν και πρώτα απ' αυτά που εμείς πληγώσαμε τους άλλους, κυρίως όμως εμάς τους ίδιους. Κάνεις δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα πληγωθούμε αύριο ξανά. Μπορούμε όμως να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σιγουριά ότι θα αντέξουμε... Κι αγαπάμε!
Τελικά δε θέλει παιδική ψυχή, σύνεση και ωριμότητα θέλει... Ο Δαίδαλος γνώριζε. Ο Ίκαρος την πάτησε.
Ευχαριστώ όσους με το πρόσταγμα “άνοιξε τα φτερά σου και πέτα” κι άλλα μεγάλα λόγια μ' έμαθαν αναγκαστικά να προσγειώνομαι εν μέσω θυέλλης και όχι σε flight simulator. Εκεί παίρνει το χειροκρότημα ο ικανός πιλότος.
Έτσι τολμώ να πετώ…
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Δε θα ξαναγαπήσω γιατί θα πονέσω! Θαρρείς και πονά η αγάπη. Οι τραγουδοποιοί επιμένουν μόνο για να κάνουν σουξέ. Η μη αγάπη των άλλων μας πονά και το ξέρουμε καλά. Ίσως το Εγώ μας που επιβάλει να μας αγαπούν όπως εμείς θα θέλαμε. Ίσως ο παραλογισμός που δε μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως ο καθ' ένας μπορεί να ενεργεί διαφορετικά και να δίνει μόνο απ' αυτά που έχει. Ποτέ δε θα καταφέρεις να κάνεις έναν ψυχρό άνθρωπο τρυφερό, όμως μπορεί να αγαπάει. Ούτε έναν τσιγκούνη γενναιόδωρο. Κι αυτός αγαπάει.
Εμείς όμως, μπορούμε να αγαπάμε; Αυτόν τον ψυχρό, τον τσιγκούνη, τον εγωιστή ή ότι άλλο χειρότερο ή καλύτερο;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν αγαπάμε ότι δε μας ικανοποιεί. Και γνωρίζουμε καλά πως ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι ιδανικός και ΤΙΠΟΤΑ δεν ικανοποιεί.
Σα φίλο ίσως τον ανεχόμαστε. Όμως η ανοχή δεν είναι αγάπη. Δε δένουμε τη ζωή μας μαζί του, είναι και γι αυτόν πιο εύκολο να προσποιηθεί ή να ελέγξει προσωρινά τις αδυναμίες του. Όποιος νομίζει ότι αδικώ τη φιλία του θα τον παρακαλέσω να μοιραστεί με το φίλο ή τη φίλη του 30 μέρες. Προσοχή! Να μοιραστεί...
Σαν ερωτικό σύντροφο; Μα εκεί είναι όλο το μυστικό των πόνων μας. Γιατί αντιμετωπίζουμε τον ερώτα ακριβώς όπως αυτό που ονομάζουμε φιλία... Ανεχόμαστε… Είμαστε μαζί όσο περνάμε καλά… Θέλουμε τον χώρο και τον χρόνο μας… Αφού αυτός δεν είναι ιδανικός γιατί να είμαστε εμείς... Σκέψη κοινής λογικής.
Μονό που ο έρωτας δεν έχει ούτε ανοχή ούτε συμβιβασμό γιατί τότε δεν είναι έρωτας...
Κι όταν καταλάβουμε πως αυτό που πρόκειται να νοιώσουμε είναι δυνατό; Πανικός! Πώς θα κατέβω από τόσο ψηλά; Έκτος αν καταφέρω να κρατήσω μια lite σχέση με lite συναισθήματα... Σκέψη κοινής λογικής.
Η επιθυμία δεδομένη. Να πετάξουμε! Οι επιλογές δύο...
Καθόμαστε σε flight simulator (εξομοιωτή πτήσης) και δείχνουμε τα συναισθήματά μας στέλνοντας τραγουδάκια στο ιντερνέτ απ' το youtube... Πλησιάζουμε τους άλλους με την ασφάλεια της εικονικής πραγματικότητας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο... Επικοινωνούμε με εξομοιώσεις διάλογου και νιώθουμε μέσω εξομοιωτών συναισθημάτων...
Ή εξοικειωνόμαστε με τον πόνο, ευτελίζουμε το φόβο του ίδιου μας πόνου, ελέγχουμε τις δικές μας συμπεριφορές κι αρχίζουμε να πετάμε! Ξεκινάμε από τις επιλογές και τα λάθη του παρελθόντος. Απ' αυτά που μας πλήγωσαν και πρώτα απ' αυτά που εμείς πληγώσαμε τους άλλους, κυρίως όμως εμάς τους ίδιους. Κάνεις δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δε θα πληγωθούμε αύριο ξανά. Μπορούμε όμως να αισθανόμαστε μεγαλύτερη σιγουριά ότι θα αντέξουμε... Κι αγαπάμε!
Τελικά δε θέλει παιδική ψυχή, σύνεση και ωριμότητα θέλει... Ο Δαίδαλος γνώριζε. Ο Ίκαρος την πάτησε.
Ευχαριστώ όσους με το πρόσταγμα “άνοιξε τα φτερά σου και πέτα” κι άλλα μεγάλα λόγια μ' έμαθαν αναγκαστικά να προσγειώνομαι εν μέσω θυέλλης και όχι σε flight simulator. Εκεί παίρνει το χειροκρότημα ο ικανός πιλότος.
Έτσι τολμώ να πετώ…
