 |
| Δαίδαλος και Ίκαρος |
Κάπου πήρε το αυτί μου ένα διάλογο... “Γιατί κάποιοι τρομάζουν όταν γνωρίζουν ανθρώπους που τους δίνουν αγάπη” ξεκινούσε, “αυτός που αγαπάει ράβει και δεν ξηλώνει τα φτερά του άλλου”. Κάπως έτσι συνέχιζε...
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
Φτερά που ράβονται και ξηλώνονται. Θαρρείς και μιλούσαν για στολές αγγέλων σε χριστουγεννιάτικη γιορτή. Στο μυαλό μου ήρθε αυτόματα η εικόνα του Ίκαρου και του Δαίδαλου.
Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα ν' αγαπά και να πετά και γι αυτό έχει τα δικά του φτερά. Όλοι έχουν τα δικά τους φτερά. Φτερά προέκταση της σάρκας, με το δικό τους μυϊκό σύστημα έστω και αγύμναστο. Φτερά ικανά ν' αντέξουν το βάρος του ιδίου και ενός ακόμα. Αρκετές φορές πολλών ακόμα. Θυμάμαι σα χθες την ιστορία στο αναγνωστικό του δημοτικού όπου τα κουρασμένα χελιδόνια ξεκουράζονταν στο μακρινό τους ταξίδι πάνω στις πλάτες των πελαργών.
Γιατί λοιπόν δεν πετάμε όλοι ενώ τόσο πολύ το θέλουμε... Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματα μας;
Λογικές απορίες που τις περισσότερες φορές εκφράζονται ανάποδα. Γιατί φοβούνται όλοι οι άλλοι ενώ εγώ είμαι έτοιμος;
Υπάρχει απάντηση κι είναι απλή. Δε φοβόμαστε την πτήση. Την προσγείωση φοβόμαστε. Και η προσγείωση ειδικά η ανώμαλη λέγεται πόνος. Απ' όπου κι αν το πιάσεις εκεί καταλήγει…
Πόνος, πόνος, πόνος...
