Κάπου εκεί που ο δρόμος τελειώνει
στο οργωμένο χωράφι που η χλόη φυτρώνει
τη στιγμή το φεγγάρι τον ήλιο που αλώνει
μοναχό νυχτοπούλι ν' ακούσεις τον γκιώνη
Το σφύριγμα του άνεμου μην το ακούσεις
ούτε τους καπνούς τους μαύρους
πίσω σου
μέσα στη νύχτα να μη δεις
μην πλανευτείς
Κι ούτε την υγρασία της άνοιξης
που έρχεται
που τόσο σου άρεσε
να μη μυρίσεις και ξεχαστείς
Συνέχισε να αργοπερπατάς
μ' αυτά τα βήματα τα σταθερά
που έχεις μάθει χρόνια να μετράς τις αποστάσεις
και την κατάσταση της γης
Πίσω αν γυρίσεις να κοιτάξεις
μα και μπροστά ακόμα
το μέτρημα θα χάσεις
αν παρελθόν μπερδέψεις με προορισμό
Ούτε με παράπονο να θυμηθείς
καχεκτικά πως μεγάλωναν στη γλάστρα τα λουλούδια
αυτά που τώρα είπες να φυτέψεις
με ελπίδα τη φορά αυτή
στο αφράτο χώμα καρπούς να δώσουν
και σπόρους υγιείς
Και σαν καταλάβεις
του γκιώνη η φωνή πως έπαψε
πως να ξεκουραστεί ο ίδιος διάλεξε
εκεί που τους σπόρους φύτεψες
σημάδι ξύλινο να καρφώσεις
να τους φροντίσουν τα παιδιά...
Τα παιδιά που κι αν δεν τον άκουσαν ξέρουν
