Ακίνητοι

Μείνε ακίνητη και κράτα με αγκαλιά
Μείνε ακίνητη και κοίτα με στα μάτια
Δύο ψυχές ακίνητες στου Ζέφυρου τη λαγκαδιά
γίναν λουλούδια τ' άστρα
Ακίνητο το δάκρυ στην δεξιά σου παρειά
Μέσα σου ακίνητος κι εγώ
ενώ οι χυμοί μας πότιζαν τα πόδια σου τα άσπρα

Ακίνητοι
να σταματήσουμε τον χρόνο που περνά

Ενδόριστος 2 Γενάρη 2014
Ακίνητοι

Αρώματα που αγάπησα

Σ' ένα λιοτρίβι λαδοβρόχι στο ψωμί
καψαλισμένο πάνω σε πυρήνες
Ξερό το χώμα που ποτίζει η βροχή
όλο το θέρος διψασμένο και δυο μήνες

Λιαστό χταπόδι πάνω στα κάρβουνα λίγο ρακί
στο μισοκάρικο το καραφάκι
Τα ροκανίδια και τα σάπια στο μουράγιο η οσμή
το χρώμα που ξανά ζωντάνεψε το καραβάκι

Τη μυρωδιά καπνού Πομάκικου που κάπνισα
παλιά καπναποθήκη που ερειπώνει
Το στάχυ τ' αδειανό από τον σπόρο του
σε θημωνιά στα ορεινά όταν στεγνώνει

Βαρέλια άδεια δρύινα μικρού οινοποιείου
Το μαγαζί στην Αθηνάς με τα μπαχάρια
Στη σκουριασμένη αυλόπορτα το αγιόκλημα
Το γιασεμί που ευώδιαζε τα βράδια

Εικόνες γεύσεις και ακούσματα
ξεθωριασμένο κάθε βήμα που περπάτησα
στη μνήμη μένει μόνο το άρωμα
μα πιο πολύ η μυρωδιά σου που αγάπησα

Ενδόριστος 29 Δεκ 2013
Αρώματα που αγάπησα

Εκεί σε ψάχνω

Στην κάθε ωχρή σελίδα την παλιά
απ' όλα σου τα γράμματα τα ερωτικά
εκεί σε ψάχνω

Στο κάθε κύμα που παφλάζει στην άμμο την χρυσόλευκη
που μοναχά συζυγιών παλίρροια έχει βρέξει
εκεί σε ψάχνω

Σε όλα εκείνα τα αργυρά φεγγάρια που έχουν φέξει
τα όνειρά μου τα αναρίθμητα
και μες στο δάκρυ μου το τελευταίο
το ζαφειρένιο αυτό το αχνό

Γυναίκα με τη σάρκα την ολόλευκη
και την καρδιά σε χρώμα πορφυρό
Εκεί σε ψάχνω

Μα εσύ μου κρύβεσαι στα σκοτεινά
μέσα στις ρίμες μου τις άχρωμες

Ενδόριστος 18 Δεκ 2013
Εκεί σε ψάχνω

Ελληνορώσων - Σχολεία Χολαργού

Είναι δεν είναι είκοσι χρονώ παιδιά
κι αυτός στα μάτια την κοιτά
νάζι, γερμένη αυτή σαν πως δε θέλει
κουνά αδιάντροπα τα δυο της μέλη

Κι όμως την έχω ξαναδεί
τα αρώματά της μύρισα κι άκουσα τη φωνή
Χρόνους πολλούς πιο πίσω
πριν καν να γεννηθεί

Στο δίπλα κάθισμα αστικού λεωφορείου
άκουσα τις καρδιές τους να χτυπούν
Κόσμος αδιάφορος θλιμμένος γύρω
Ατάραχτα αυτά ερωτοτροπούν

Το στήθος της αυτό, σχεδόν το εφηβικό
κάποτε εγώ το έχω ξαναγγίξει

Ενδόριστος 1 Δεκ 2013
Ελληνορώσων - Σχολεία Χολαργού

Χίλια κομμάτια

Δεν είναι πως με φόβισαν τα αγκάθια σου
Είναι που έτσι σε έπλασε ο Θεός
Πάνω στον ίδιο σου βλαστό
μόνη να πίνεις απ' τις ρίζες σου
Κι εγώ σκυμμένος πάνω σου
με πεινασμένη όσφρηση
το τελευταίο ανθοδοχείο
να ψιθυρίζω
ψες βράδυ
χίλια κομμάτια πως το έκανα

 Ενδόριστος 4 Νοεμ 2013
Χίλια κομμάτια

Το άδειο σεντόνι

Ήσουν παιδί τότε
Κι εσύ παιδί ήσουν
Διψούσαμε κι οι δυο
Έβλεπα πάντα λογικά εγώ
Ήταν νωρίς
Είχες πληγές και μάτωνες
Με τα φιλιά σου μάτωνα
Στα χείλη σου το αίμα
Γελούσες
Γελούσα πάντοτε
Χαρά το λένε
Έρωτα
Μην είναι χαρά ο πανικός
Είναι η αγάπη
Αγάπη
Ναι αγάπη
Να ξεχωρίζεις το σπέρμα από το δάκρυ
Μαζί σου ένα έγιναν
Εμείς δε γίναμε ποτέ
Μα αυτός ήταν ο αγώνας
Δεν ήμασταν αντίπαλοι
Ούτε και σύμμαχοι γίναμε
Δίπλα σταθήκαμε
Ακίνητοι όμως
Με πάθος πάνω μου έπεφτες
Όχι μονάχα στο κρεββάτι
Κι εκεί
Κι απ το τραπέζι γύρω με φλογισμένα μάτια
Και με κραυγές
Κραυγές στη μνήμη οι οργασμοί
Τη βία δύσκολα ξεχνάς
Πρέπει
Καλό δε έκανε ποτέ και ξαναφέρνει βία
Όταν τη νιώσεις στο πετσί
Αν νιώθεις δυνατός μπορείς
Είναι για μένα δύναμη το να ξεχνάς την ηδονή
Δε θέλησα να στη θυμίσω
Μια καληνύχτα ζήτησα
Το άδειο σεντόνι χωρίς μια καληνύχτα δύναμη είναι

Ενδόριστος 27 Σεπτ 2013
Το άδειο σεντόνι

Ελπίδα

Κι έγινες πια
μια αγκαλιά από ξερούς λεμονανθούς
και μια κραυγή δίχως ηχώ
μέσα στο δάσος το καμένο
Βγαλμένη από τα κούτσουρα
τα μαυροκαπνισμένα
αυτά που κείτονται νεκρά πέντε χειμώνες τώρα
στο σταχτιασμένο χώμα

Κι έσκυψα εγώ
γονυπετής
δυο κάτια
Σε ελέους αναζήτηση
Σύγκορμα τρέμοντας
μ' αυτό
το από όνειρο
το ξύπνημα το αιφνίδιο˙
από το φύσηγμά σου του ουρλιαχτού
που τ' αγκωνάρια ράγιζε
μην πέσω καταγής

Κι εκεί...
στη μαύρη ρίζα την ξερή
ανάμεσα στ' αποκαΐδια
με την οσμή του θάνατου
να μου τρυπά τα στήθια
Να σου...
δυο σπόροι πλάι μου σιμά
σ' αυτή την έρημη τη γης
Με φύτρο
Σα να βλάστησαν
κρυμμένοι απ' τα ορνίθια

Ενδόριστος 10 Ιούλη 2013

Ελπίδα

Μελισσοκομία

Να θυμάσαι
Υπάρχουν κάποιοι αδένες στην ψυχή
που με τη δούλεψη
το νέκταρ και τα μελιτώματα
σε μέλι ώριμο μετουσιώνουν

Να μην ξεχνάς όμως
Ακόμα και τότε
τα όργανα της αίσθησης
κι αυτό
το πιο γλυκό
το πιο μεστό
να κατατάξουνε μπορούν
απ' την προέλευσή του

Ανάλογα με τ' άρωμα
τη γεύση και την ηδονή
που δέχεται η σάρκα

Ενδόριστος 21 Μάη 2013

Μελισσοκομία

Του φτωχού το Πάσχα

Ακούει ο φτωχός νηστεία

ακούει προσευχή

του φαίνονται αστεία

και κάνει μιαν ευχή

Ανάσταση μην έρθει

μου φτάνει ένας σταυρός

Τον στέφανό του εστέφθη

στο Γολγοθά του εμπρός

Ενδόριστος 2/5/2013

Του φτωχού το Πάσχα

Ο γκιώνης

Ο γκιώνης

Κάπου εκεί που ο δρόμος τελειώνει
στο οργωμένο χωράφι που η χλόη φυτρώνει
τη στιγμή το φεγγάρι τον ήλιο που αλώνει
μοναχό νυχτοπούλι ν' ακούσεις τον γκιώνη

Το σφύριγμα του άνεμου μην το ακούσεις
ούτε τους καπνούς τους μαύρους
πίσω σου
μέσα στη νύχτα να μη δεις
μην πλανευτείς
Κι ούτε την υγρασία της άνοιξης
που έρχεται
που τόσο σου άρεσε
να μη μυρίσεις και ξεχαστείς

Συνέχισε να αργοπερπατάς
μ' αυτά τα βήματα τα σταθερά
που έχεις μάθει χρόνια να μετράς τις αποστάσεις
και την κατάσταση της γης
Πίσω αν γυρίσεις να κοιτάξεις
μα και μπροστά ακόμα
το μέτρημα θα χάσεις
αν παρελθόν μπερδέψεις με προορισμό

Ούτε με παράπονο να θυμηθείς
καχεκτικά πως μεγάλωναν στη γλάστρα τα λουλούδια
αυτά που τώρα είπες να φυτέψεις
με ελπίδα τη φορά αυτή
στο αφράτο χώμα καρπούς να δώσουν
και σπόρους υγιείς

Και σαν καταλάβεις
του γκιώνη η φωνή πως έπαψε
πως να ξεκουραστεί ο ίδιος διάλεξε
εκεί που τους σπόρους φύτεψες
σημάδι ξύλινο να καρφώσεις
να τους φροντίσουν τα παιδιά...

Τα παιδιά που κι αν δεν τον άκουσαν ξέρουν

Ενδόριστος 2013

Κασκαντέρ

Κασκαντέρ

Καρδιά σε ρόλο κασκαντέρ
ν' αποζητά της ασφαλούς ψυχής το χειροκρότημα
που τέρψη κι ενθουσιασμό ζητά
Εκεί
μες στο βαρέλι των κραυγών
του γύρου του θανάτου
Σε κάθε κύκλο
Σαν σε ανηφόρας της ζωής στροφές
όπου όλα αυτά που αγαπάς
άξαφνα χάνεις
και πάλι ξάφνου συναντάς
και ματαχάνεις

Κι αυτή ο θεατής Ψυχή
που άλλοτε κλαίει
και πάλι άλλοτε γελά
όμως τα πάντα πάντα απολαμβάνει
Δυο τρία κέρματα ψιλά
κάτω πετάει από ψηλά
καθώς η άλλη
πλάι
εδώ και ώρα αιμορραγεί

Ενδόριστος 2013

Υποκειμενικά

Υποκειμενικά

Πριν βγεις να πολεμήσεις
πριν πεις να αμυνθείς
Πριν βγεις να κυβερνήσεις
πριν πεις να υποταχθείς

Να θυμάσαι πάντα γιε μου το υποκειμενικό

Αστόχαστα στη ζωή μην πορευτείς
Μα ακόμα κι αν σκεφτείς
το αντικειμενικό δίκαιο πως είναι
κι αδέκαστος αν νιώσεις
ψυχρά κοιτώντας των άλλων την αλήθεια
και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι πολλοί
ορθό και λογικό ονομάσεις
άδικος θα 'σαι γιατί δεν τους κατάλαβες
έναν - έναν
Κι εσύ
μες στους πολλούς ο ένας

Σ' αισθήματα
σε ιδέες
σε αποφάσεις
σε παρέες

Γιε μου ποτέ να μη ξεχνάς το υποκειμενικό

Και όλους γύρω σου σαν τα πουλιά να δεις
Σαν σμήνη ταξιδιάρικα σ' αγώνα επιβίωσης
που πιάνονται σε ξόβεργες
και τα σκλαβώνουν οι αφεντάδες
Μα κάποια που ξεστράτισαν
ατίθασα
μ' αγνή ψυχή και πρόθεση
στη μολυβένια δίπλα την καρδιά
του πρίγκιπά τους θα αναπαύονται
την ασυνόδευτή τους μονωδία
αφού θα έχουν απολαύσει

υποκειμενικά αν μάθεις γιε μου να στοχάζεσαι

Ενδόριστος 17/4/2013

Τυρβώδης ροή

Τυρβώδης ροή

Έτοιμος, το βήμα το μεγάλο να κάνεις
Καλά το γνωρίζεις μικρά δε μπορείς
Αν αντέχουν ζυγιάζεις στο ποτάμι οι πέτρες
στην τυρβώδη ροή του ξαφνικά πριν βρεθείς

Δε σου φτάνει το θάρρος μονάχα κι η ελπίδα
Στη ζωή πόσα σου ‘μαθαν της αγάπης οι μόχθοι
Κι όλοι γύρω σου άκριτα, σου φωνάζουνε πήδα
βολεμένοι στο λίγο, καρφωμένοι στην όχθη

Ενδόριστος 2013

Στάση λεωφορείου

Στάση λεωφορείου

Αγάπη αφτιασίδωτη
με ένστικτο πρωτόγονο
σε ένα σεντόνι βρώμικο
πίσω από τζάμια θολερά
τα ερωτικά μας μυστικά
κρυμμένα σαν από ντροπή
του πιο φτηνού πορνείου

Ταξίδι που δεν τέλειωσε
σ' αυτά τα λίγα κυβικά
σε κάμαρα ανήλιαγη
κάθυγρου υπογείου

Σαν ότι μας απέμεινε
να μας θυμίζουν τώρα πια
τρεις λέξεις χαραγμένες
σε στάση λεωφορείου

Ενδόριστος 2013

Tο ναι και το όχι

Tο ναι και το όχι

Κάμποσες μέρες πέρασαν σιωπής
που άκουγα και έβλεπα
κι ενώ δε μίλησα
τα πάντα πρόσεχα
Ο ένας τον άλλονε να βρίζει
και να χλευάζει
Υπερηφάνεια ή στάση ευθύνης
αξιοπρέπεια ή προδοσία
Το ναι και το όχι
σωστό ή λάθος...

Όλοι σοφοί
μα όλοι φοβισμένοι
όλοι θρασείς
και όλοι τρομαγμένοι
Για να μη χάσουν τελικά
όλοι θωρακισμένοι
Κανείς να δεις δε σκέφτηκε
ελεύθερος πως είσαι μόνο
αν τα πάντα να χάσεις
δε φοβάσαι...

Ενδόριστος 21/3/2013